του Στρατή Μαζίδη
Ζητά λοιπόν η γερμανική τράπεζα την επιβολή ενός φόρου 10% επί της συνολικής περιουσίας των πολιτών. Θα αθροιστούν δηλαδή καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, θα μεταφραστούν εις χρήμα τα όποια ακίνητα και στο σύνολο που θα προκύψει θα επιβληθεί ένας φόρος 10%.
Ας δούμε ένα παράδειγμα.
Έστω ότι έχετε ένα σπίτι αντικειμενικής αξίας € 260.000,00, ένα εξοχικό € 70.000,00 και καταθέσεις € 50.000,00
Σύνολο, € 380.000,00 και εφάπαξ φόρος € 38.000,00. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι εξαφανίζετε τις υποτιθέμενες καταθέσεις που δεν έχετε, και πάλι θα κληθείτε να πληρώσετε € 33.000,00.
Έτσι μαζεύονται μερικές δεκάδες δις, μειώνεται το χρεός σε εξαιρετικά επίπεδα ως λόγος προς το ΑΕΠ και εξαφανίζονται φυσικά οι πολίτες.
Τρέλα; Μάλλον. Κι αν ελληνική κυβέρνηση και λαός πάλι δεν αρθρώνουν έστω μια λέξη, ελπίζουμε τουλάχιστον ότι οι άλλες χώρες, κυβερνήσεις και λαοί θα επιδείξουν περισσότερο θάρρος.
Δεν μπορώ πχ να φανταστώ την Ιταλία να εφαρμόζει κάτι τέτοιο. Βασικά με εξαίρεση τη Γαλλία όσο έχει πρόεδρο τον Ολάντ, πλην της Ελλάδας, καμία χώρα δεν μπορώ να φανταστώ να δέχεται κάτι τέτοιο.
Νομίζω είναι απλά τα πράγματα. Η Γερμανία ρούφηξε ότι ήταν να ρουφήξει από τους ταλαίπωρους λαούς του Νότου. Διέλυσε πχ την Κύπρο, μετέφερε τα κεφάλαιά της στη Λετονία (νέα Κύπρος), μας μοσχοπούλησε τα πάντα και αφού, για να μιλήσουμε σε απλά ελληνικά, έστιψε τα λεμόνια μέχρι την τελευταία σταγόνα, λογικό είναι να θέλει να πετάξει τις λεμονόκουπες στα σκουπίδια αντί να τις έχει μέσα στα πόδια της.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής. Όταν δε σου χρειάζεται πια κάτι, είτε το χαρίζεις αν είναι σε καλή κατάσταση, είτε το πετάς.
Με συγχωρείτε πολύ αλλά αυτή δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που δημιουργήθηκε ακριβώς για να μην υπάρξει ποτέ ξανά μια κραταιά παρανοϊκή Γερμανία να την αιματοκυλήσει.
Τι στην ευχή περιμένουμε για να κουνήσουμε μαντήλι;
