Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας σώσει.
Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από μας.
Το ίδιο και η σωτηρία μας.
Ποτέ να μην κατακρίνουμε.
Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην αμαρτία, να κλαίμε και
να παρακαλούμε το Θεό να τον συγχωρέσει.
Όταν κρίνουμε τα σφάλματα των άλλων, τότε η ψυχική μας όραση
δεν έχει καθαρίσει.
Εκείνος που βοηθεί τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το
Θεό.
Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπο του με φθόνο και κακία,
έχει κατήγορο του το Θεό.
Κανένα να μην κατακρίνουμε.
Όλους να τους θεωρούμε αγίους και μόνο τον εαυτό μας
αμαρτωλό.
Η κατάκριση δεν γίνεται μόνο με το λόγο, αλλά και με το νου,
και με την εσωτερική διάθεση της καρδιάς.
Η εσωτερική διάθεση δίνει τον τόνο σ’ αυτό που σκεπτόμαστε ή
εκφράζουμε.
Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο να είμαστε συγκρατημένοι στις
κρίσεις μας, για να μην πέσουμε στην κατάκριση.
Με άλλα λόγια, ν’αποφεύγουμε να πλησιάσουμε τη φωτιά, γιατί
ή θα καούμε, ή θα καπνισθούμε.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι να συνηθίσουμε στην κατάκριση του
εαυτού μας, και να πάψουμε ν’ ασχολούμεθα με τους άλλους.
πηγή
