Κάποιος δοκησίσοφος νομικός, λέει το Ευαγγέλιο (Λουκά ιστ 19-31), θέλησε να παγιδεύσει το Χριστό. Και τον ανάγκασε να πει την παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», που αποτελεί την ευστοχότερη ανατομία της κοινωνίας:
«Κάποιος άνθρωπος, είπε ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών. Οι οποίοι αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισoπεθαμένο. Πέρασε, από κει ένας ιερέας. Κι, ενώ τον είδε, τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Το ίδιο κι ένας λευίτης. Όμως κάποιος Σαμαρείτης, που περνούσε από κει, τον σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε….».
Τι μας λέει η παραβολή, στην κοινωνική της διάσταση; Από το ένα μέρος μας μιλάει για το λαό κι από το άλλο για τους ληστές. Και δεν έχει καμιά σημασία, αν οι ληστές αυτοί εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του ποινικού κώδικα, ή πρόκειται για νόμιμους κακούργους: Πάσης, δηλαδή, φύσεως εκπροσώπους της άρχουσας αναρχίας, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς.
Κι ανάμεσα στους ληστές και το λαό, είναι οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου: Οι ιερείς και οι λευίτες, σύμφωνα με την παραβολή. Που ενσαρκώνουν-υποτίθεται- την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Και έχουν ως έργο τους να προστατεύουν το λαό απ’ τους ληστές.
Κι όμως, όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, λιποτακτούν. Και πολύ συχνά διαπλέκονται κιόλας με τους διώκτες του λαού. Ευλογώντας την τυραννία και τη ληστεία. Και διδάσκοντας στους λαούς την τυφλή υποταγή, στο έγκλημα και την κακουργία. Αν δεν γίνονται και οι ίδιοι, οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου, τύραννοι και εκμεταλλευτές χειρότεροι κι απ’ τους διώκτες και υπονομευτές του κοινωνικού συνόλου…
Και γιατί λιποτακτούν οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου; Γιατί δεν έχουν, λέει η παραβολή, σπλάχνα. Αν θυμάμαι καλά, όταν ταριχεύουν τα πτώματα, τους αφαιρούν τα σπλάχνα. Κατά παρόμοιο τρόπο, και οι λυκάνθρωποι της εξουσίας αφαιρούν τα σπλάχνα των εκπροσώπων της θρησκείας και του νόμου. Δίνοντάς τους, ως αντιπαροχές, ηγεμονικές αποδοχές και σκανδαλώδη προνόμια.
Γι’ αυτό και συμπεριφέρονται, συχνά, σαν ταριχευμένα πτώματα. Γι’ αυτό οι θρησκείες τους είναι νεκρές και τα νομικά τους κατασκευάσματα αποπνέουν πτωμαΐνη. Γι’ αυτό οι θρησκείες τους κάνουν «σταυροφορίες» και «ιερούς» πολέμους και «ιεραποστολικές» εκκαθαρίσεις.
Και τα νομικά τους καθεστώτα σταυρώνουν αθώους και χτίζουν Βαστίλλες. Για όσους διαθέτουν ελεύθερη συνείδηση, αφού τους βαφτίσουν «τρομοκράτες». Και εφευρίσκουν γκέτο ανελευθερίας, όπως το ψηφιακό κράτος, τώρα. Για να πνίγουν, έτσι, κάθε φωνή και εστία αντίστασης στις αυθαιρεσίες τους. Με αποτέλεσμα η σφαγή των προβάτων να γίνεται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα. Και με τέτοιο, μάλιστα, τρόπο, ώστε να θεωρείται και έργο… θεάρεστο!
Πάρτε για παράδειγμα την Ιερά μας Σύνοδο! Η οποία ανακάλυψε ότι για τις ψηφιακές ταυτότητες με τις οποίες το, λεγόμενο, «δημοκρατικό» τόξο, χτίζει γύρω μας τείχη αίσχιστης και εξευτελιστικής σκλαβιάς, αρμόδια είναι μόνο η πολιτεία και όχι και η Εκκλησία. Και επιτέλους όσοι διαφωνούν με το επαίσχυντο αυτό «φακέλωμα» ανήκουν σε «παραθρησκευτικές οργανώσεις».
Όταν η δεσποτοκρατία, η οποία τοιουτοτρόπως αποφαίνεται, έχει φυλακίσει κλήρο και λαό στο «γύψο» και παρουσιάζεται καταχρηστικά ως ο αποκλειστκός εκφραστής της Εκκλησίας. Ή μήπως το Ευαγγέλιο δεν καταδικάζει κατηγορηματικά και απερίφραστα κάθε μορφή δεσποτοκρατίας (Λουκά:ΚΒ:25-27);
Αλλά ας έρθουμε και σε κάποιους νομικούς. Όπως του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το οποίο συμπαρίσταται σε κάποιες, πέρα από κάθε ηθική και συνείδηση, αποφάσεις του MADE IN USA πολιτικού καθεστώτος μας. Όπως στην τωρινή, για το χαράτσι των 100 (εκατό) ευρώ, σε βάρος των άνω των 60 ετών ανεμβολίαστων συμπολιτών μας, περίπτωση.
Ακούνε τους χρυσοπληρωμένους «ειδικούς» Μέγκελε της Κυβέρνησης; Και δεν έχουν ακούσει αυτά, που, με δάκρυα στα μάτια, λέγουν για τα πειραματικά εμβόλια, ο νομπελιίστας Μοντανιέ ή ο διάσημος Μπάκντι και τόσοι άλλοι παγκοσμίου εμβέλειας ειδικοί; Όταν οι δολοφονικές συνέπειες των εμβολίων θερίζουν παγκοσμίως-και στην Ελλάδα- ζωές, και όταν η κυβέρνηση ψηφίζει υπέρ των «ειδικών» της το «ακαταδίωκτο»! Ή μήπως το «ακαταδίωκτο» δεν αποτελεί την ευγλωττότερη απόδειξη του κακουργήματός τους;
Δεν επέλεξε, τυχαία, ο Χριστός το Σαμαρείτη. Τον επέλεξε, γιατί ο Σαμαρείτης για τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου εθεωρείτο απόβλητος. Το παράδειγμα του Σαμαρείτη είναι η γροθιά του Χριστού στη βιτρίνα του κατεστημένου.
Θέλησε να συντρίψει τους τύπους και τις πάσης φύσεως ταμπέλες των «παναγιότατων» και «εντιμότατων», γραμματέων και φαρισαίων, της κάθε εποχής. Πίσω απ’ τις οποίες ταμπέλες κρύβεται και ελλοχεύει η αδιαφορία, η λιποταξία, η συμπαιγνία και, η προδοσία.
Κι από το άλλο μέρος θέλησε να αναδείξει τη μοναδική σεβασμιότητα και εντιμότητα, που εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης. Και που είναι ο άνθρωπος, που έχει σπλάχνα και υπηρετεί το συνάνθρωπό του. Ο άνθρωπος, που είναι κοντά στον οποιοδήποτε άνθρωπο της ανάγκης: Τον καθένα, που καταδυναστεύεται και καταληστεύεται.
Γιατί μόνο αυτός, ο συμπαραστάτης, σύμφωνα με την παραβολή, είναι «ο πλησίον». Και κανένας άλλος!… Όλοι οι άλλοι είναι συνεργάτες και συνεταίροι της ληστοσυμμορίας. Κι ας έχουν βαρύγδουπους τίτλους. Κι ας φορούνε επιβλητικές τηβέννους και χρυσοποίκιλτα άμφια! Που, όχι μόνο δεν είναι «πλησίον» στους συνανθρώπους τους, αλλά τους χωρίζουν άβυσσοι απληστίας και κακοβουλίας σε βάρος τους.
Κι ακόμη μεγαλύτεροι άβυσσοι τους χωρίζουν απ’ το Θεό της δικαιοσύνης και της αγάπης.
παπα-Ηλίας Υφαντής
