Δηλαδὴ σοβαρὰ ὑπάρχουν τώρα ὄντως κάποιοι ποὺ ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὴ στάση τῆς Δ.Ι.Σ. στὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ἢ ἀπὸ τὰ πρῶτα μαντρόσκυλα, τύπου Μεσσηνίας καί Δωδώνης (ἤδη ἀκολουθοῦν βεβαίως καὶ ἄλλα), ποὺ ξαμολύθηκαν γιὰ νὰ προλειάνουν τὸ ἔδαφος τῆς νέας προδοσίας σὲ βάρος τοῦ λαοῦ;
Ἢ ὑπάρχουν ἀκόμη κάποιοι ποὺ περιμένουν καὶ ἀπὸ τὴν ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας (ὅταν συγκληθεῖ) κάτι καλύτερο;
Δὲν τοὺς εἴδαμε δηλαδή, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια οἰκουμενιστικῆς καταβαράθρωσης, μετὰ ἀπὸ τὸ βδέλυγμα τοῦ Οὐκρανικοῦ, μετὰ ἀπὸ τόση βλασφημία καὶ τέτοια ἀθλιότητα στὸν καιρό της ψευτοπανδημίας;
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πιὰ πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει καὶ τοὺς Φαρισαίους, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔλεγε ὁ Χριστὸς στοὺς ἀνθρώπους: «πάντα oὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ oὐ ποιοῦσι» (Κατὰ Ματθαῖον κγ΄ 3). Δηλαδὴ οἱ πράξεις ἐκείνων ἦταν ἄθλιες, ἔστω ὅμως τὰ λόγια τους τοὐλάχιστον ἦταν σωστά. Οἱ σημερινοὶ ὅμως οὔτε ποιοῦσιν, ἀλλὰ οὔτε κἂν λέγουσιν πλέον, γιατί μετὰ ἀπὸ τόσο κατήφορο καὶ τόσα ἀποκαλυπτήρια ἀκόμη καὶ τὰ λόγια τους εἶναι καταστροφικά.
Οἱ δύσμοιροι αὐτοί, ποὺ μὲ τόση ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία τολμοῦν καὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτοὺς κατόχους τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς νὰ ὑπακούουν τυφλὰ τὶς ἀλλεπάλληλες καὶ οὐρανομήκεις πλάνες τους, ἔχουν χάσει πιὰ κάθε ἐπαφή μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ μόνο ἕνα κρᾶμα οἴκτου καὶ ὀργῆς μπορεῖ νὰ γεννήσει ἡ παρουσία τους καὶ ἡ συμπεριφορά τους.
Ἔτσι τώρα πλέον, μετὰ ἀπὸ τόσες προδοσίες, ἑτοιμάζονται καὶ γιὰ μία ἀκόμη, πάνω σὲ ἕνα ἀκόμη μεῖζον θέμα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου μάλιστα ὑπάρχουν ἤδη ξεκάθαρες ἐκκλησιαστικὲς ἀποφάσεις ἀπὸ καιροὺς ποὺ στὴν Ἱεραρχία ὑπῆρχαν καὶ ὑγιεῖς φωνὲς καὶ ὄχι τὸ σημερινὸ πλῆρες ξεχαρβάλωμα. Ποιός ἄραγε ἀμφιβάλλει ὅτι θὰ τὶς τσαλαπατήσουν καὶ αὐτὲς τὶς ἀποφάσεις, ἀπαιτῶντας γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τυφλὴ ὑπακοὴ καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη;
Ἡ ἀπάντησή μας συνεπῶς ὀφείλει νὰ εἶναι μία ἀκόμη ἄρνηση. Πλήρης ἀνυπακοή.
Εἴμαστε στὸ καιρὸ τῶν μεγάλων ΟΧΙ ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἀπέναντι στοὺς σφιχταγκαλιασμένους πολιτικοὺς καὶ πνευματικοὺς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου.
Οἱ κάθε λογῆς λοβοτομημένοι (χριστιανούληδες καί μή) ἂς ὀνειρεύονται νὰ μείνουν «ὑγιεῖς» καὶ «ἀσφαλεῖς», μέσα στὸν βοῦρκο τοῦ «θαυμαστοῦ καινούργιου κόσμου».
Ἐμεῖς μένουμε ἀνυπάκουοι...
Νεκτάριος Δαπέργολας
