Τις προάλλες είδα μια ανάρτηση, στο Τουϊτερ, κάποιου που παρ'ότι δηλώνει αθεϊστής είναι σφοδρός πολέμιος του νεοταξικού ιδεολογήματος, αγωνιστής των ελευθεριών έκφρασης και με πολύ σωστές θέσεις σε πολλά θέματα.*
Έλεγε, στην ανάρτησή του: Παρ'ότι ως αθεϊστής δεν συνηθίζω να κάνω χρήση τέτοιων εκφράσεων, τις ενέργειες των νεοταξικών δεν μπορώ να τις κατονομάσω αλλιώς παρά ως 'δαιμονικές'. Και αυτό διότι δεν βρίσκω καταλληλότερη έκφραση.
... ... ...
Ήταν μια ανάρτηση που θέτει -χωρίς να σκοπεύει σε αυτό ο αναρτήσας- ένα πολύ, πάρα πολύ, σοβαρό θέμα επί τάπητος: Αυτό της ύπαρξης του 'κακού'... της αγνόησής της ύπαρξής του αλλά και των αιτιών της αγνόησης αυτής!
Στις ημέρες μας οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του 'κακού'. Στην ύπαρξη του 'δαιμονικού' δηλαδή. Και αυτό διότι το ενδεχόμενο της ύπαρξής του, το ενδεχόμενο της ύπαρξης μιας αόρατης νοερής οντότητας που μηχανεύεται βουλητικά εναντίον τους και που έχει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από τους ιδίους, τους φοβίζει πολύ, τους προκαλεί πανικό. Γι'αυτό προτιμούν το καθησυχαστικό αφήγημα που τους πείθει ότι δεν υπάρχει. Έτσι εφευρίσκουν διάφορους ψυχολογίστικους τρόπους δικαιολόγησης των εκδηλώσεων του κακού. Τρόπους δηλαδή που τους καθησυχάζουν, κάνοντας τους να νομίζουν πως τα πράγματα είναι, εν τέλει, υπό τον έλεγχό τους.
Η δυνατότητα παραδοχής της ύπαρξης του 'κακού' πάει σετ και με την παραδοχή της ύπαρξης του Θεού. Διότι χωρίς την παραδοχή της ύπαρξης μιας αγαθής δύναμης κατά πολύ ανώτερης του 'κακού', που μπορεί να το τιθασεύσει και αχρηστεύσει την δράση του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μην διολισθήσει στον πανικό (και την παραφροσύνη μάλιστα).
Οπότε, οι μόνες δύο επιλογές του ανθρώπου -για να μην πέσει σε έναν πανικό που θα τον οδηγήσει στο να παραφρονήσει- είναι δύο: Να αρνηθεί την ύπαρξη του 'κακού' και του Θεού ή να αποδεχτεί την ύπαρξη και των δύο. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να μπορέσει να αντέξει και να μην κυλήσει στον πανικό και την τρέλα.
Με την διαφορά ότι με την άρνηση του 'κακού' και του Θεού θα καταληφθεί απ'το 'κακό' και θα τυφλωθεί από αυτό ενώ με την επίγνωση της ύπαρξής του (και την επίγνωση της ύπαρξης του Θεού) θα πολεμηθεί μεν από αυτό αλλά θα διατηρήσει την κρίση και νηφαλιότητά του και δεν θα πελαγώσει όταν θα πλακώσουν τα δύσκολα... θα μπορέσει να δρασκελίσει -με την εκλέπτυνση που θα'χει προκληθεί στο είναι του- την πολύ στενή εκείνη χαραμάδα που άγει στην σωτηρία, στην υπαρξιακή πληρότητα.
... ... ...
*Πρόκειται για τον Pat Condell. Όσοι είναι εγγεγραμμένοι στο Τούϊτερ, τους συνιστώ να παρακολουθούν τις αναρτήσεις του. Είναι περίπτωση που βρίσκεται στο μεταίχμιο της εγκατάλειψης του αθεϊσμού και της μεταστροφής στην Πίστη. Διότι φαίνεται να'ναι άνθρωπος με ζήλο τιμιότητας. Μακάρι!
Dimitri Lalushi
