Γράφει ο Μέτοικος
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της παναίρεσης του οικουμενισμού, είναι η αποϊεροποίηση των όσιων και, το «στέγνωμα της αίσθησης του ιερού».
Καταστρέφοντας τις παραδοσιακές αξίες, ο άνθρωπος κατά την αίρεση του οικουμενισμού μπορεί ελεύθερα να πέσει στο κενό του εαυτού του και, αναζητώντας το ιδεώδες εγώ του να ζει a la carte. Η πίστη δεν είναι μονόδρομος σωτηρίας.
Σύμμαχοι και, ενίοτε μπροστάρηδες στον αγώνα του κακού, οι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους», όπως ονομάζει τους επισκόπους ο Χρήστος Γιανναράς αποϊροποιόντας τους διαδόχους των Αγίων Αποστόλων.
Αξίζει και, πρέπει να σημειωθεί ότι, στο άρθρο του κ.Χρήστου Γιανναρά «Βδέλυγμα σε τόπο άγιο»* κανένας από τους φιλόδικους και εριστικούς «Κώτσους, Μήτσους ή Παναγίδες» που, από «σερνάμενες κάμπιες» μεταμορφώθηκαν σε «χρυσοστολισμένες πεταλούδες» και έγιναν «σεβασμιώτατοι και όλοι τους προσκυνούν» δεν τόλμησε να υπερασπιστεί την εκλογή του, ούτε και να ρωτήσει τον καθηγητή της φιλοσοφίας «Τι είναι αυτά που λες»;
Το ωραίο στην ιστορία είναι ότι, μετά τη δημοσίευση του άρθρου ο π.Βαρθολομαίος Αρχοντώνης έκανε οφικιάλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον κ.Χρήστο Γιανναρά!
Πόσοι απ’ αυτούς τους «Κώτσους, Μήτσους ή Παναγίδες» υπερασπίζονται αιωνόβιους θεσμούς και χιλιοδοκιμασμένες αξίες με λόγο σαφή και Ορθόδοξο;
Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους προεστώτες είναι δίβουλοι και δίγλωσσοι και, «μη τις οιέσθω πάντας [τους επισκόπους] ταις ειρημέναις υποβαλλείν αιτίαις». «Εισί γαρ, εισί πολλοί οι τούτων υπερενεχθέντες των δικτύων και των αλόντων πλείους».
Όμως, δυστυχέστατα, «οι δια το όνομα το σον [Κύριε] εξ ευτελών και ατίμων έντιμοι και περίβλεπτοι γεγονότες τη τιμή κατά του τετιμηκότος κέχρηνται και τολμώσι τα ατόλμητα και ενυβρίζουσιν εις τα άγια…»
«Οι του Χριστού τα του Χριστού διαφθείρουσιν έχθρών και πολεμίων μάλλον…» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Γ΄ Λόγο του περί Ιεροσύνης.
Ο μασώνος Αθηναγόρας που, δυστυχώς, τοποθετήθηκε στον Οικουμενικό θρόνο από τους Αμερικανούς, πέρα από τις άλλες ασχημίες του σε βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είχε δηλώσει ότι «απατώμεθα και αμαρτάνομεν εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος πίστης κατήλθεν εξ ουρανού! και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια» ενώ, μόλις προχθές (22 Ιουνίου 2023) ο π.Βαρθολομαίος μιλώντας στους σπουδαστές της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης αποϊεροποίησε «τη ζωή της Εκκλησίας, την Πίστη, τη Θεία Λατρεία, τη Θεία Ευχαριστία» με τον προσβλητικό και σκανδαλώδη υποβιβασμό τους στο επίπεδο της «εφαρμοσμένης οικολογίας»!!!
Στην πρόσφατη υγειονομική κρίση οι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους» μαζί με αυτούς που ταΐζει ο ελληνικός λαός στις αρχιεπισκοπές της ελληνικής διασποράς κατάφεραν να κλείσουν τις Εκκλησίες και, να θέσουν θέμα ακόμη και για τον τρόπο μετάληψης της Θείας Κοινωνίας.
Η «διαλεγομένη Ορθοδοξία», βεβαιώνει ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος στοχεύει στο να «ζωντανέψει ο ορθόδοξος λόγος και να πάψει να γίνεται ένας λόγος του παρελθόντος»!
Παρελθόν, λοιπόν, οι λόγοι του Αγίου Χρυσοστόμου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Μεγάλου Βασιλείου και, συνελόντι ειπείν όλων των αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και επίκαιρος ο λόγος του Αμερικής Ελπιδοφόρου που θεωρεί την Ορθοδοξία ένα από τα δεκάδες μονοπάτια που οδηγούν στο Θεό και, του Αυστραλίας Μακάριου που προτρέπει το εκκλησίασμα να βάζει στην ψυχή του «τα γυαλιά της αναστάσεως, [και τότε] όλα θα τα βλέπουμε φωτεινά, όμορφα, χαρούμενα και αναστάσιμα…»!
Τι να απαντήσεις σε αυτό το άνθος της θεολογικής ερήμου που, δεν έχει καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι το να δούμε, αλλά να μεταμορφωθούμε με το φως της Αναστάσεως του Κυρίου!
Πώς να του εξηγήσεις ότι, με την Ανάσταση του Κυρίου τα «πάντα πεπλήρωνται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» και δεν χρειάζονται γυαλιά (άκου γυαλιά!) για να τα δούμε «όλα φωτεινά, όμορφα, χαρούμενα και αναστάσιμα», αφού, το Αναστάσιμο φως «φώταυγον εξώρουσεν ανθρώπων γένος».
Αλλά αν η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά τον «‘’άγγελο” που προσωποποιεί τον πάνσεπτο Οικουμενικό Θρόνο», όπως ο Αθηνών Ιερώνυμος με αμετροέπεια ονόμασε τον π.Βαρθολομαίο είναι και, είναι!, «θεοΐδρυτος και θεαθρωπίνη κοινωνία θεώσεως» και «εικονίζει την πορείαν προς τα Έσχατα πρωτίστως εν τω μεγάλω μυστηρίω της Θείας Ευχαριστίας, εκ του οποίου τρέφεται σύνολος η ζωή της, η ενότης εν τη πίστει, η συνοδική λειτουργία, η κανονική δομή και η ποιμαντική διακονία» τότε πως, είναι «εφαρμοσμένη οικολογία» και, με ποιο τρόπο είναι διαλεγομένη με τον κόσμο χωρίς να προδώσει αυτό που πράγματι είναι;
Τα στελέχη του Κέντρου «Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου» που κατευθύνονται από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν παρέκλιναν από το δρόμο του οικουμενισμού δηλώνοντας ότι «η Θεία Ευχαριστία …θα πρέπει επί τέλους να απαλλαγή! από όλες τις σακραμενταλιστικές σχεδόν μαγικές, επικαλύψεις! Που βίωσαν πολλοί κατά τα πρώτα στάδια της παρούσας πανδημίας…». Η αποϊεροποίηση της Θείας Ευχαριστίας από τα στελέχη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως άρχισε πολύ πριν την «εφαρμοσμένη οικολογία» του π.Βαρθολομαίου Αρχοντώνη.
Η αποϊεροποίηση είναι ο στόχος όλων των δίγλωσσων και δίβουλων ρασοφόρων.
Ενώ δηλώνουν πως «η υπό τινών επιδιωκομένη ευχαριστηριακή κοινωνία μεταξύ Ορθοδόξων και μη, υφισταμένου εισέτι του σχίσματος, δεν είναι δυνατόν ουδέ κατ’ οικονομίαν να γίνη δεκτή υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας (π.Βαρθολομαίος 1972)» το 2006 στη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ευχαρίστως και με τιμές ομόδοξου επέτρεψαν στον αιρετικό Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ μέσα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, σαν να μην είναι πλανεμένος, σαν να μην υφίσταται το σχίσμα, να απαγγείλει την Κυριακή Προσευχή εκπροσωπώντας το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας!
Η ασυνέπεια λόγων και έργων από τους ταγούς της Εκκλησίας μετατρέπει την αποϊεροποίηση σε προσωπική απογοήτευση και, στη συνέχεια, σε απαξίωση των ανώτερων θρησκευτικών υπαλλήλων. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα απογοητεύεται καθημερινά από την κραυγαλέα διβουλία και διγλωσσία όσων τον επισκοπικό σάκκο, από υπόμνηση της υβριστικής ερυθράς χλαμύδας τον κατέστησαν σάκο που γέμει ύβρεις και σύμβολο διαπομπεύσεως της αμωμήτου πίστεως. Δυστυχώς, όμως, τολμητίες και θρασυκάρδιοι είναι και η πλειονότητα των ρασοφόρων που φέρουν επιρριπτάτριο.
Η διγλωσσία των μισθωτών του δημοσίου που απασχολούνται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με το χρόνο στερεώνει την πεποίθηση του χριστεπώνυμου πληρώματος πως, επί της ουσίας, οι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι» δεν έχουν ούτε όσιο μα μήτε και ιερό! Το ερώτημα, εάν τελικά πιστεύουν σε αυτό που το σχήμα τους μαρτυρά ότι υπηρετούν, μεταμορφώνεται με τον καιρό στη βεβαιότητα του επικεφαλή των Λευιτών Ασάφ : «ιδού οι εχθροί σου [Κύριε] ήχησαν, και οι μισούντες σε ήραν κεφαλήν, επί τον λαόν σου κατεπανουργεύσαντο [δίβουλην] γνώμην και εβουλεύσαντο κατά των αγίων σου».
«καταρτησμένοι εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη», κυρίως, οι φαναριώτες ρασοφόροι και τα συμπληρώματά τους στις Θεολογικές Σχολές και Ακαδημίες στην Ελλάδα πρωτοστατούν στην αποϊρεποίηση της καθόλου λειτουργικής, ενώ αποδομούν το θεολογικό λόγο με ανθρωποκεντρικές και εκκοσμικευμένες ερμηνείες. Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια να μην αισθάνονται κανέναν δισταγμό και να τολμούν ανερυθρίαστα την εκστόμιση ανήκουστων ύβρεων για τον Τριαδικό Θεό όπως, όταν αποκαλούν τους μουσουλμάνους «ως εν τω ενί Θεώ αδελφών» ή προσκυνούν τον Βούδα και συνπροσεύχονται με κάθε αιρετικό και ετερόδοξο.
Καθώς, δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα, ο λόγος δεν περιέχει το στοιχείο του σεβασμού που οφείλει να έχει όταν μιλά για τους πράγματι διαδόχους των Αγίων Αποστόλων.
Έτσι, με μπροστάρη κάποιον «υψηλόβαθμο θρησκευτικό υπάλληλο» ονόματι Ιγνάτιο, οι «θεολόγοι» της ακαδημίας Βόλου, πολλαπλασιαστές της «νεωτερικής θεολογίας» του Φαναρίου θεωρούν την ιερά παράδοση της Εκκλησίας ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο που δεν βοηθά στον οικουμενιστικό διάλογο. Γι’ αυτούς, κανόνας και οδηγός τους η αιρετική εξαγγελία : «παν παλαιούμενον και γηράσκον εγγύς αφανισμού, και ότι πεπαλαίωται ή των αποστόλων διδασκαλία, νέαν ημείς προαιρούμεθα εξαναστήσαι»!
Σε αυτήν την αρχή αποϊρεποίησης στηρίζονται και άλλοι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι» όπως κάποιος Άνθιμος με έδρα την Αλεξανδρούπολη που, ο ταλαίπωρος, διακηρύσσει ότι : «Αφουγκράζομαι τον λαό και θα υπερασπιστώ αυτό που λένε οι χριστιανοί μας ακόμα κι αν είναι αντίθετο με το Ευαγγέλιο»!!! άσχετα εάν «πρώτιστον ομολογουμένος και κυριώτατον καθέστηκε γνώρισμα, τοις το Σωτήριον όνομα του Δεσπότου των απάντων Χριστού του Θεού ημών επιγραφομένοις, η των εν Ευαγγελίοις θείων αυτού εντολών απαρέγκλιτος φυλακή» κατά τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμο (1844).
Ο Α΄ Κανόνας της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου επιτάσσει ότι: «Τοις την ιερατικήν λαχούσαν αξίαν, μαρτύριά τε και κατορθώματα, αι των κανονικών διατάξεων υποτυπώσεις ας ασμένως δεχόμενοι, μετά του θεοφάντορος Δαβίδ άδομεν προς τον δεσπότην Θεόν, λέγοντες · Εν τη οδώ των μαρτυρίων σου ετέρφθην, ως επί παντί πλούτω· και, ενετείλω δικαιοσύνην, τα μαρτύριά σου εις τον αιώνα· συνετισόν με και ζήσομαι».
«Ποίας γαρ συγνώμης αξιωθήσεται ο διδάσκειν κανόνας επαγγειλάμενος, και κανόνων μη βλέπων μεγαλοσύνην, τον Άθων αυτόν σχεδόν υπερβαίνουσαν» ρωτά ο Θεόδωρος Βαλσαμώνας. «Πάντως ουδεμιάς» απαντά ο μέγας κανονολόγος συμπληρώνοντας ότι, ο δίγλωσσος και δίβουλος: Πατριάρχης, Μητροπολίτης, Επίσκοπος και Αρχιμανδρίτης θα «ακούσει δε μάλλον από Θεού Παντοκράτορος˙ Συ απώσω δικαιοσύνην, καγώ απώσομαί σε του μη ιερατεύειν μοι!».
Λοιπόν, με αποϊεροποιημένη γλώσσα και, αφού, οι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι» ούτε συνετίζονται μα μήτε και τις «υποτυπώσεις κανονικών διατάξεων» δέχονται ασμένως πρέπει να τους επισημανθεί : «υπάλληλοι» σοβαρευτείτε, θα μείνετε χωρίς «πελάτες»!
· Εφημερίδα «Η Καθημερινή» 1/9/2019
