Ωχ, ωχ, πολύ κρίμα! Πάει και η αγαπημένη μας Κέρκυρα!
Έκφραση λύπης και, συνάμα, συμπάθειας προς τους δοκιμαζόμενους Κερκυραίους εκφράζει φίλος μου, Ρώσος, που πάνω από μια δεκαετία κάθε χρόνο, είχε ως τόπο ξεκούρασης το νησί των Φαιάκων!
Ίδιες εκφράσεις ακούς στη Μόσχα και αναφορικά με τη Ρόδο, την Πελοπόννησο, την Εύβοια…
Λίγοι Ρώσοι μπορούν να επισκεφθούν τη χώρα μας, είμαστε γαρ σε… διαφορετικά πολεμικά στρατόπεδα (κυριολεκτικά), ωστόσο, οι θερμές αναμνήσεις, το φιλικό κλίμα των Ελλήνων, η φιλοξενία, η πολιτιστική, θρησκευτικά εγγύτητα, πέρασαν από τη μνήμη στην καρδιά, όπως λέει και ο στίχος!
Και γω, «τρώγοντας τα… νύχια μου» σα βλέπω τις τραγικές εικόνες, διαβάζω για την αποστολή δυο γιγάντιων αμφιβίων πυροσβεστικών, Бериев-200, στο Τσεσμέ της Τουρκίας, «μετά από παράκληση της κυβέρνησης» όπως λέει η σχετική ανακοίνωση.
Τα γνωρίζει πολύ καλά η πυροσβεστική μας υπηρεσία τα εν λόγω πυροσβεστικά αεροσκάφη. Εν κινήσει, «ρουφούν» μέσα τους, 12 τόνους νερό από οποιαδήποτε υδάτινη επιφάνεια, λίμνη, θάλασσα κλπ, μέσα σε… 12 δευτερόλεπτα!
Είδα στα ρωσικά ΜΜΕ και τη δήλωση του πρώην ΥΠΑΜ, Καμένου, «… να σκύψουμε το κεφάλι και να ζητήσουμε από τους Ρώσους να συνδράμουν»! Όπως είδα και τη δήλωση του αρμόδιου υπουργού Στυλιανίδη περί… ακαταλληλότητας των Бериев-200, για την Ελλάδα(!), και «σε σχέση με την κατάσταση στην Ουκρανία» δε μπορούμε πλέον να τα ενοικιάσουμε!
Κατανοείτε τι κατανοώ; Ότι η διαχρονική συμφωνία υπενοικίασης ισχύει, πλην όμως… η κατάσταση στην Ουκρανία δεν… επιτρέπει! Ναι, έτσι… Δηλαδή, αν καείτε θα είναι για την… αλληλεγγύη προς την Ουκρανία!
Ζώντας μέσα στον οδυρμό και την οδύνη των δοκιμαζόμενων πυρόπληκτων, εμένα γιατί μου έρχεται και ξανάρχεται στο νου ο στίχος: Και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς, το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς!
