Το παραδοσιακό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, είναι στην ανάμνηση όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ανεμελιά.
Ο παγωτατζής με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του, σήμα κατατεθέν του καθαρού προϊόντος, ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Με το τρίτροχο ποδήλατο-καροτσάκι έκανε την εμφάνισή του στα συνηθισμένα στέκια, και διαλαλούσε το παγωτό του, στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές, στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια, στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού σύχναζε πολύς κόσμος.
Μέσα στην καλοκαιριάτικη λαύρα ξαφνικά η φωνή του παγωτατζή ακούγονταν δροσιστική. «Ο παγωτατζής!!! Στο ξυλάκι το’χω!!! Φρέσκα παγωτά!!!»
Το παγωτό παλαιότερα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν αρκετά δύσκολο να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την ψύξη του παγωτού.
Μέσα στον μεγάλο ξύλινο κάδο του καροτσιού υπήρχε ένα πιο μικρό εσωτερικό μεταλλικό δοχείο, όπου υπήρχαν τα παγωτά.
Ανάμεσα στο κενό, μεταξύ του μεταλλικού και ξύλινου κάδου τοποθετούσαν χιόνι και αργότερα μικρά κομμάτια πάγου μαζί με χοντρό αλάτι για να διατηρούν παγωμένα τα παγωτά.
Ο παγωτατζής γνώριζε τη συνταγή, τα υλικά και τις αναλογίες.
Μέσα στον μεταλλικό κάδο έβαζε το γάλα, το σαλέπι, το σιμιγδάλι, τη ζάχαρη, τα αυγά, τη βανίλια κλπ. Σκέπαζε τον κάδο και άρχιζε να τον περιστρέφει μέχρι να πήξει το παγωτό. Στη συνέχεια το πάγωνε και ξεκινούσε με το καροτσάκι του για το μεροκάματο.
Σήμερα ο πλανόδιος πωλητής δεν γυρίζει πια στις γειτονιές και το παραδοσιακό καϊμάκι ανήκει πια στο παρελθόν.
Στη φωτογραφία είναι ο παλιός παγωτατζής του χωριού Τάσος Σιδηρόπουλος στη δεκαετία του -50.
Οι σημερινοί συγχωριανοί, ηλικιωμένοι πια σήμερα, σίγουρα έχουν μια … δροσερή ανάμνηση από τον Τάσο που πέρναγε από τις γειτονιές τους. Ποιος δεν δοκίμασε τη δροσιά και τη νοστιμιά του παγωτού του με … μισή δραχμή!
Γλυκές, τρυφερές αναμνήσεις, από μια μίζερη ζωή. Άλλωστε τι είναι η νοσταλγία; «Να αναπολείς την ευχαρίστηση χωρίς να ξαναζείς τον πόνο». (Bette Davis)
Πηγή: Κοπανός
το «σπιτάκι της Μέλιας»
https://simeiakairwn.wordpress.com
