Όσιος Πορφύριος
Θα σας διηγηθώ μερικά παραδείγματα, για να καταλάβετε ότι ο Θεός στους αξίους Του με τρόπο απλό και φυσικό κάνει μεγάλες αποκαλύψεις. Αποκαλύπτει γεγονότα του παρελθόντος, του παρόντος και τι θα γίνει στο μέλλον. Τους αποκαλύπτει το βάθος της ψυχής των ανθρώπων, τους πόνους και τις χαρές τους, τις αμαρτίες και τα χαρίσματά τους, τις σωματικές και ψυχικές ασθένειές τους, το χρόνο και τον τρόπο τού θανάτου τους.
***
Ακούω τους παλμούς του σύμπαντος
Ήταν
μια Κυριακή, όταν επισκέφτηκα το Βυζαντινό Μουσείο, διότι ήθελα να
παρακολουθήσω πως κάνανε την ξενάγηση άλλοι συνάδελφοι που ήταν πιο
έμπειροι από μένα. Εκεί συνάντησα την κ. Τερέζα (Σειραδάκη) να κάνει
δημόσια ξενάγηση σε ένα γκρουπ και θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο
συνέδεε την αρχαία τέχνη με το Βυζάντιο. Τη συνέδεε και με τον Θεό και
σε ανυψωνε πνευματικά! Κάποια στιγμή είπε:
– Γνωρίζω προσωπικά έναν ιερέα που πολλές
φορές κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας ακούει τους παλμούς του
σύμπαντος! Αυτός ο παππούλης μου είπε: “Ό,τι έχει ζωή έχει και κίνηση. Και ότι έχει κίνηση έχει και παλμό. Το σύμπαν όλο κινείται, διότι όλα τα ουράνια σώματα κινούνται και έχουν παλμό. Στη θεία Λειτουργία…, την ώρα της θείας Ευχαριστίας, ακούω τους παλμούς του σύμπαντος. ” Αυτό που σας λέω μου το αποκάλυψε ο ίδιος ο χαρισματικός ιερέας!
***
Στην Επίδαυρο μου έλεγε ότι “γνώριζε ” τον Ασκληπιό και μου έδειξε τους χώρους που εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσαν ως νοσοκομείο. Μου έδειχνε που και πως τους ξαπλώνανε και πως τους θεράπευε ο Ασκληπιός που ήταν άριστος ιατρός και τον λάτρευαν όλοι οι Έλληνες στην αρχαιότητα.
Ο Άγιος μου είπε ότι πρόσφερε απλόχερα, χωρίς ιδιοτέλεια, τις ιατρικές
του ικανότητες σε κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Πέρα από τα ιαματικά
νερά και τα βότανα, γνώριζε πως οι σωματικές ασθένειες απαιτούσαν κυρίως
ψυχολογική υποστήριξη.
Ο Άγιος μου έλεγε πως τους βοηθούσε
να ανοίξουν την ψυχή τους, να προσευχηθούν, να επικαλεστούν τη θεϊκή
βοήθεια και μέσα από την πίστη τους ότι θα γίνουν καλά, τελικά να
θεραπευτούν. Δηλαδή σε
εκείνη την πρωτόγονη εποχή ο Ασκληπιός μπόρεσε να καταλάβει πως η υγεία
του σώματος και της ψυχής ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες, κάτι που δυστυχώς
περιφρονηθηκε στην σύγχρονη ιατρική.
Όλα αυτά, που είχαν συμβεί πολλούς αιώνες
πριν, μου τα περιέγραφε σαν να τα είχε ζήσει προσωπικά μόλις εχτές!
Μεγαλειώδες πραγματικά αυτό το χάρισμα να μεταφέρεται και να βλέπει
μπροστά του ζωντανά σκηνές του τόσο πολύ μακρινού παρελθόντος.
Μαρτυρία Όλγας Βενιζέλου, ξεναγός,
Από το νέο βιβλίο: Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος – Μαρτυρίες (Τόμος Α’). σελ 246
***
Συνήθως ζούσε γεγονότα του παρελθόντος ή καταστάσεις του μέλλοντος ως παρόντα, δηλαδή μετείχε στην Θεία αιωνιότητα…
Ο όσιος Γέρων, ευρισκόμενος στην Εύβοια στις 26 Σεπτεμβρίου 1986 αφηγείται το ακόλουθο περιστατικό:
Όταν ήταν εφημέριος στην ” Πολυκλινική
Αθηνών “, τα μεσημέρια έτρωγε συνήθως σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά στην
Ομόνοια, στο εστιατόριο του Αϊδίνη. Ένα μεσημέρι το εστιατόριο ήταν
γεμάτο από πελάτες. Έτσι, επειδή δεν υπήρχε κάποιο ελεύθερο τραπέζι, ο
σερβιτόρος τον έβαλε το Γέροντα να καθίσει μαζί με μια κοπέλα στο ίδιο
τραπέζι. Ώσπου να σερβιρισθεί λοιπόν το φαγητό, άρχισαν να συζητούν οι
δυο τους και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Της λέει ο Γέροντας:
– “Τί εργασία κάνεις, παιδί μου;”
– “Αρχαιολόγος “, απαντά εκείνη.
Εντωμεταξύ, αφηγείται ο Γέροντας, μας
φέρανε το φαγητό και αρχίσαμε να τρώμε. Εγώ, λέει χαμογελώντας, έκανα το
σταυρό μου. Που λες, σε λίγο καθώς τρώγαμε της λέω:
– Βρε παιδί μου, τί να σου πω τώρα…
– Τί θέλεις γέροντα; με ρωτάει.
– Της λέω: Εκεί που δουλεύεις πιο πάνω βλέπω ένα γέροντα σαν τον προφήτη Ησαΐα. Είναι πολύ γέρος, ψηλός με μακριά γενειάδα και τον χειραγωγούν.
Εκείνη την στιγμή η κοπέλα τα έχασε.
– Λέω: τί έπαθε αυτή;
– Τί άνθρωπος είσαι εσύ; μου λέει εκείνη.
Από την πρώτη στιγμή που ήρθες εδώ και κάθησες στο τραπέζι αισθάνθηκα
μια δύναμη μέσα μου.
– Λέω: τί είμαι βρε παιδί μου; Δεν είμαι τίποτα (γελώντας ελαφρά).
– Και συμπληρώνω ρωτώντας την: Τί είναι; Γιατί συγκινήθηκες;
– Στη συνέχεια της λέω: Α! Τώρα να σου πω
και για τη δουλειά σου. Έχετε βρει έναν τάφο που έχει μέσα όλο
χρυσαφικά. Και όλα αυτά τα βρίσκετε κομμένα, τριμμένα…
– Ναι, μου λέει, έτσι ακριβώς είναι, όπως
τα λες. Άκου να σου πω όμως και κάτι άλλο. Από πάνω είναι το σπίτι ενός
μάντη, που πράγματι ήταν, όπως τον περιέγραψες σαν τον προφήτη Ησαΐα,
ψηλός με μακριά γενειάδα, αλλά ήταν τυφλός. Και όπως τον είδες, έτσι
πράγματι τον χειραγωγουσαν. Ήταν ο μάντης Τειρεσίας!
– Ναι, ο Τειρεσίας, αυτός ήταν βρε, επαναλαμβάνει ο Γέροντας.
Ρωτούν τα πνευματικά του παιδιά: “Γέροντα, είδατε τον αρχαίο μάντη Τειρεσία;”
– “Ναι, απαντά εκείνος, ήταν αυτός ο μάντης
Τειρεσίας στη Θήβα. Όπως τον είδα εκείνη τη στιγμή να τον χειραγωγούν,
τον περιέγραψα. “.
…Ο πατήρ Πορφύριος “είδε ” με τη
Θεία Χάρη και περιέγραψε το διάσημο Θηβαίο μάντη, τον Τειρεσία, υιό του
Ευήρους και της νύμφης Χαρικλούς, όπως αυτόν περιγράφει η
αρχαία Ελληνική μυθολογία πολλούς αιώνες π.Χ. και όπως τον απεικονίζει
γνωστό αρχαίο ανάγλυφο, τυφλό, χειραγωγουμενο από δύο εφήβους.
Γεωργίου Κρουσταλακη, Γέρων Πορφύριος, σελ.84-86.
***
Κάποτε περπατούσαμε στην οδό Αιόλου
και ήταν ένα συνεργείο και έσκαβε. Στον δρόμο ο Άγιος Πορφύριος
σταμάτησε απότομα, κάθισε λίγο σκεπτικός και μετά λέει σε έναν εργάτη:
-Σκάψε εδώ αριστερά και σε ένα μέτρο είναι δυο σπαθιά.
Μία κοπέλα που ήταν εκεί και επέβλεπε τις ανασκαφές, ήταν της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, του λέει:
-Άσε μας, παπά μου, και πήγαινε στη δουλειά σου.
Ο Γέροντας απέμενε ότι εκεί υπάρχουν δυο αρχαία σπαθιά.
Εκείνη, για να ξεφορτωθεί τον Γέροντα που επέμενε, είπε στον εργάτη και έσκαψε και βρήκε τα δυο σπαθιά.
Από τότε η αρχαιολόγος κάθε μέρα ερχόταν
στην εκκλησία και του γινόταν φόρτωμα του Γέροντα για της πει και για
άλλα ευρήματα, αλλά ο Γέροντας της έλεγε ότι δεν ξέρει άλλα..
(Ι. Μαρουσιώτη, «Όσα είδα και άκουσα από τον Γέροντα Πορφύριο», εκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι 2014, σελ. 192-193).
***
Έβλεπεν και μέσα στους αστέρες…
Πήγεν κάποτε ένας Αστρονόμος και του λέει:
«Θα πάω, Γέροντα, στην Ουψάλα να κάμω συνέδριο».
Και του λέει ο Γέροντας:
«Και τί θα κουβεντιάσετε;»
«Ξέρεις», του λέει, «βρήκαμεν κάτι αστέρες,
και θέλουμε να τους χαρτογραφήσουμε τώρα τους αστέρες, για να τους
έχουν υπόψιν τους τα διαστημόπλοια».
Του λέει: «Ναι, αλλά τον τάδε αστέρα στο τάδε κομμάτι του Σύμπαντος, επέσατε έξω πέντε μοίρες».
«Τι θα πάω να τους πω τώρα», λέει ο
επιστήμονας, «ότι έχουμεν έναν καλόγερον που βλέπει τους αστέρες με έναν
δικόν του τηλεσκόπιο, το οποίον δεν υπάρχει στην ουσία».
«Λοιπόν, όχι μωρέ, έχεις ευλογίαν να τους
πεις ότι το μέτρησες από το Αστεροσκοπείον Αθηνών. Θα πάρουμεν κι εμείς
λίγον πάνω μας».
Του λέει: «Πες το ως δικό σου. Σου προσφέρω
τη γνώση μου, είναι γνώση του Αγίου Πνεύματος αυτή. Αλλά είναι κρίμαν
του λέει, να μην το γνωρίζουν…».
Και πάει ο επιστήμων, ο Αστρονόμος του
Αστεροσκοπείου Αθηνών, κάμνει την ανακοίνωση και παρολίγον να είναι
υποψήφιος -γι΄ αυτήν την ανακοίνωση- του Νόμπελ Φυσικής και Αστρονομίας.
Και η γνώση δεν ήταν δική του, ε; Ήταν του Γέρο Πορφύριου, που πήγεν
δύο χρόνια σχολείον.
ΠΗΓΗ: Ομιλία του Πανιερώτατου Μητροπολίτου Μόρφου κ.κ. Νεόφυτου
στο Μετόχι Κύκκου, με τίτλο : «Ο Όσιος Πορφύριος», στις 19 Μαρτίου
2014, στο πλαίσιο συνάξεων του Φιλανθρωπικού Ομίλου Απόστολος Βαρνάβας
***
Πήγα στην Σελήνη
Κάποτε, καθώς συζητούσαμε, μεταξύ άλλων του είπα:
– Παππούλη, τώρα με την τεχνολογία όλα
γίνονται γρήγορα. Έχουν κατασκευαστεί μαχητικά αεροπλάνα που είναι πολύ
γρήγορα. Λένε πως το πιο γρήγορο είναι η ταχύτητα του φωτός, εγώ όμως
διαφωνώ…
– Και ποιό είναι;
– Το πιο γρήγορο απ όλα είναι η σκέψη!
Σκέφτομαι την Αμερική και είμαι εκεί, σκέφτομαι το διάστημα και αμέσως
είμαι εκεί. Με τη σκέψη μεταφερομαι σε κλάσματα του δευτερολέπτου όπου
θέλω. Στο μυαλό όλα γίνονται γρήγορα!
– Ναι…, όμως υπάρχει και κάτι άλλο ανώτερο. Με τη χάρη του Θεού μπορείς να βρεθείς και ο ίδιος εκεί και να τα βλέπεις όλα από κοντά.
– Αστραπιαία;
– Έ εεε… , να κοίταξε, κάποτε με πήγε η θεία Χάρις στην Σελήνη και είδα και από πίσω. Είδα και τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης…
– Πίσω από την σελήνη! Έκανε κρύο;
– Ναι, εκεί έχει πάρα πολύ κρύο… Με τη χάρη του Θεού “βλέπω ” πολλά, βλέπω πάρα πολλά, αλλά δεν μιλάω γιατί δεν έχω πληροφορία…
Μαρτυρία κ. Παναγιώτη Κικαρεα, αντιναύαρχος, Φλόριντα Αμερική.
Από το βιβλίο: Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος – Μαρτυρίες (Τόμος Α’). σελ.111,
Το σύμπαν έχει τέλος
Κάποτε,
βγήκε από το κελλί του Αγίου ένας επιστήμονας αστροφυσικός και ήταν
εντυπωσιασμένος με τις αποκαλύψεις που του έκανε ο Άγιος….
Είχαν αρχίσει να μιλάνε για τα ουράνια
σώματα, για τα άστρα και για το μυστήριο του σύμπαντος. Αφού είπανε
διάφορα, ο Άγιος ρώτησε:
– Τώρα με τί ασχολείστε; Τί σας απασχολεί;
– Ερευνούμε εάν έχει κάποιο τέλος το σύμπαν ή όχι.
– Έχει.
– Τί έχει;
– Έχει τέλος.
– Και εσύ που το ξέρεις;
– ….. Πήγα!
Το φαινομενικο άπειρο διάστημα έχει ένα τέλος, διότι άπειρος είναι μόνο ο Θεός. Έτσι του λύθηκε η απορία.
Μαρτυρία κ. Παναγιώτη , Κόρινθος
Από το βιβλίο ο «Όσιος Πορφύριος ο προφήτης, Μαρτυρίες», τόμος α’, έκδοση Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων Άγιον Όρος
***
Μια
άλλη φορά τηλεφώνησε στις Βρυξέλλες, όπου υπηρετούσε στο εκεί πολεμικό
ναυτικό, σ’ ένα υποβρύχιο του ΝΑΤΟ, ένα πνευματικό του τέκνο. Και του
είπε ότι στο σημείο όπου κυκλοφορούσαν με το υποβρύχιο κάτω από τη
θάλασσα βρισκόταν ένας ύφαλος και ότι έπρεπε να προσέξουν.
Ήλεγξε, πράγματι, αυτός ο αξιωματικός στο
σημείο που του είχε υποδείξει ο Γέρων, ενετόπισαν τον ύφαλο και έδωσε
οδηγίες να μη ξαναπεράσει το υποβρύχιο απ’ εκεί.
Από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη, o
«Γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίες και εμπειρίες», Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου η
Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήνα 1994.
“Μια
άλλη φορά πηγαίναμε εκδρομή προς τη βόρειο Εύβοια τέσσερις-πέντε
άνθρωποι. Το αυτοκίνητο κυλούσε μες στην πανέμορφη φύση. Φυτά, δέντρα,
άνθη από αριστερά· δεξιά η απέραντη θάλασσα. Όλα ωραία, καθαρά,
ολοφώτεινα. Κανείς δεν μιλούσε. Ξαφνικά ρώτησα τους συνοδούς μου:
– Τί βλέπετε έξω; Ό,τι βλέπετε, το “βλέπω” κι εγώ, ο τυφλός, αυτή τη στιγμή μέσω των δικών σας ματιών.
Άρχισα να τραγουδάω:
‘Τα μάτια σου είναι μάτια μου,
τα φρύδια σου δικά μου,
τα δυο σου χέρια είν’ κλειδιά,
π’ ανοίγουν την καρδιά μου‘.”.
Αυτό το τραγούδι είναι κοσμικό, αλλά το παίρονουμε μεταφορικά. Καταλάβατε; Υπάρχουν κι άλλα μάτια, τα μάτια της ψυχής. Με τα μάτια τα σαρκικά μπορεί να βλέπεις περιορισμένα, ενώ με εκείνα της ψυχής μπορεί να βλέπεις και πίσω απ’ το φεγγάρι. Εσείς βλέπετε με τα μάτια του σώματος. Τα ίδια πράγματα βλέπω κι εγώ με την χάρι ακόμη πιο καλά, πιο καθαρά. Με τα μάτια τα σαρκικά βλέπεις τα πράγματα εξωτερικά. Με τα μάτια της ψυχής βλέπεις πιο βαθιά. Εσείς βλέπετε εξωτερικά, εγώ βλέπω πως είναι εσωτερικά. Βλέπω και διαβάω την ψυχή του άλλου.
***
Ο π. Ανανίας Κουστένης
για τον Καυσοκαλυβίτη γέροντα Άγιο Πορφύριο
«Όταν θα φύγω», έλεγε, «θα απαλλαγώ από το σώμα και τις αρρώστιες -είχε πολλές αρρώστιες, ως γνωστόν- και θα ᾽μαι πανελεύθερος, θα πηγαίνω παντού, θα βοηθάω όλους. Δεν θ᾽ αφήνω κανέναν, γιατί τους ανθρώπους τους αγαπώ, γιατί αγαπώ τον Ιησού μου Χριστό». Τα είχε κάνει ένα αυτά τα δυό. Οι δύο εντολές της αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.
Ήταν αγάπη ο Γέροντας, ο άγιος Πορφύριος, ο βασιλέας της αγάπης. Έγινε αγάπη, έγινε στοργή, έγινε κατανόηση. Ήτανε αστενόχωρη η αγάπη του. Κι απλωνότανε παντού. Σε όλους και σε όλα. Σε Ορθόδοξους, σε ετερόδοξους, σε ετερόθρησκους. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις αμαρτίες και τις αιρέσεις, αλλά συναντιόταν η ψυχή του με την ψυχή τους, όπως και ο Αθάνατος Χριστός. Αγαπούσε τους αμαρτωλούς και τους τελώνες. Δεν συμφωνούσε με τα έργα τους, αλλά αγαπούσε την ψυχούλα τους.
Άσε που δεν άφηνε να λέμε γι᾽ Αυτόν. Όχι. «Τι πας εσύ και λες για μένα ότι είμαι καλός; Να μη μιλάς. Να μη μιλάς. Αφού δεν είμαι καλός». Ήταν ταπεινός κι είχε αγάπη. Αυτό ήταν ο Γέροντας. Ο,τι άλλο να πω δεν ξέρω.
Ο,τι εισέπραξα από τον Γέροντα οφείλω να το πω. Και να ευχαριστήσω τον Θεό που με έφερε στον δρόμο του Γέροντα και στη ζωή του, και να ευχαριστήσω κι Εκείνον, ο οποίος δεν εγκατέλειψε κανέναν, ούτε κι εμένα τον ελάχιστο και αμαρτωλό. Κι αν σήμερα ζω και είμαι στην Εκκλησία και “κάνω” πέντε πράγματα, αυτά τα οφείλω στον άγιο Πορφύριο.
