Ἄδολη ἡ καρδιά μας, νηπιάζουσα, ὡς πρός τήν κακία, ἄς ὑμνήσουμε μαζί μέ τά παιδιά, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὅπως τότε: « Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».[2] Εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης· ἑτοιμάζεται ὁ Σταυρός· σχίζεται τό χειρόγραφο τοῦ Ἀδάμ[3], ἀνοίγεται ὁ Παράδεισος· ἐγκαθίσταται σ’ αὐτόν ὁ ληστής. Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χορεύει· χηρεύει ἡ πονηρά συναγωγή· ντροπιάζονται οἱ δαίμονες· πάλι μαίνονται οἱ Ἰουδαῖοι· προσπαθοῦν νά σταματήσουν τά ἀθῶα παιδιά· μέ φανερή πικρία- κακία ἀπευθύνονται στόν Θεάνθρωπο νά μεσολαβήσει γιά νά σταματήσουν οἱ ὕμνοι, νά ἀρθεῖ ἡ χαρά, νά μήν εὐφραίνονται οἱ οὐρανοί.Ὁ Ἰησοῦς μέ πολύ πόνο τούς ὑπενθυμίζει τίς προφητεῖες· δηλαδή τούς λόγους τῶν κατά σάρκα Πατέρων τους, ὅπου πραγματοποιοῦνται στό πρόσωπό Του, αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν. Τούς λέει ὅτι: «ἄν παύσουν τά νήπια, θά κράξουν οἱ πέτρες».
Ἐντούτοις γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι ζωντανή, πνευματοφόρος ἡ βαϊφόρος πορεία, ἀπό τήν Βηθσφαγή πρός τήν Ἁγίαν Πόλιν, Ἰερουσαλήμ. Ἱερά πορεία, στόν ἱερό τόπο, στά ἅγια χώματα, ὅπου βάδισαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Δεσπότης Χριστός ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος· ἦλθε γιά νά νικήσει τόν θάνατον, ἐν τῇ ἱδίᾳ Αὐτοῦ σαρκί, κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο.
«οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ»;[4]Νά σώσει ἐμᾶς τούς καταδίκους, νά δώσει ἐλπίδα στούς ἀπελπισμένους· νά ἐλευθερώσει τούς σκλάβους ἀπό τά δίχτυα τοῦ αἱμοσταγοῦς Ἑωσφόρου. Ἦλθε Αὐτός πού προσφέρει σέ ὅλους μας, ἄφθονες εὐεργεσίες· καί ἀπό ἀχαρίστους , νά μᾶς καταστήσει εὐγνώμονες, ὥστε νά κατέχουμε εἰς τάς καρδίας ἡμῶν τό νόημα καί τόν σκοπό τῆς θείας Ἐνανθρωπίσεως. Νά μᾶς διδάξει ὅτι: «ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν καλλιεργεῖ τήν πνευματική ζωή, ἐάν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί δέν μετέχει στά ἅγια καί ἄχραντα μυστήριά Της, μπορεῖ νά αἰχμαλωτιστεῖ τόσο πολύ ἀπό τά πάθη, ὥστε νά καταντήσει σέ ζωώδη ἐπίπεδα»! Συνεπῶς ἀδελφοί μου, βλέπουμε τό μέγα μυστήριο, τό οὐράνιο μήνυμα τῆς ἑορτῆς σήμερα; Εἶδες χριστιανέ τά θαυμάσια τῆς παρούσης ἡμέρας; Ἡ Ἄκτιστος Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅλα τά βλαπτικά τά διορθώνει καί ἐπαναφέρει τήν ψυχήν, στό πρωτόκτιστον κάλλος.
Χθές ἀνέστησεν τόν τετραήμερον Λάζαρον, γιά νά βεβαιώσει ἐκ τῶν προτέρων, τήν κοινή Ἀνάσταση τῆς Φύσεώς μας, ὥστε ὁ νοῦς νά ἀσχολεῖται μέ τά πράγματα τοῦ Θεοῦ, μακράν ἀπό πονηρίες· καί ἡ καρδιά - ὁ ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπος-νά γεύεται πάνω σέ θρόνο ὑψηλό καί μεγαλοπρεπή, τίς προστατευτικές ἀγγελικές φτεροῦγες καί νά βιώνει θαυμαστά σημεῖα τῆς Χάριτος· ὅπου τελοῦνται μυστικά καί κρύβονται βαθιά μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση μας. Εὐλογημένος εἶναι Αὐτός, πού ἔρχεται ὡς ἕνας ἀπό ἐμᾶς κατά τήν ἀνθρωπίνη φύση Του καί θά ἔλθει πάλι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μέ μεγάλη δόξα, δορυφορούμενος ἀπό ὅλες τίς οὐράνιες ταξιαρχίες τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων. Συνεπῶς, μέ τήν πάνδημη συμμετοχή ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ὅπου γῆς, ἀναφωνοῦμε μέ χαρά τό κήρυγμα τοῦ προφήτου Ζαχαρία· «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυττε, θύγατερ Ἰερουσαλήμ»[5] «ἰδού ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, πρᾶος»[6] «ἐπιβεβηκώς ἐπί ὄνον καί πῶλον νέον»[7].
Ἔρχεται χωρίς καμία κοσμική ὑπεροψία, ὅπως οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου πού κατακυριεύουν καί δυναστεύουν τούς ὑπηκόους τους. Αὐτούς ὅλους πού μετέρχονται μέ ἀπάτη καί σοφιστεῖες, τρόπους γιά νά πνίξουν, εἰ δυνατόν, τήν ὀρθόδοξη φωνή, τήν Ἀλήθεια, τό σωτηριῶδες νόημα τῆς Βαϊφόρας, τῶν Ἀχράντων Παθῶν καί τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, προσφέροντας σέ κάθε περίπτωση ἄχρηστα σκύβαλα, φροῦδες ὑποσχέσεις σωτηρίας δῆθεν.
Ἐν τούτοις «ζῆ Κύριος ὁ Θεός»· εἶδες ἄνθρωπε πιστέ καί καλέ, θεολογική ἀπόφανση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ· καί τίνι τρόπῳ, ὑπερασπίζεται τούς ταπεινούς καί ἀνυπεράσπιστους άδελφούς καί φίλους Του; Νόει ἄ λέγω· γιορτάζουμε ἀκωλύτως, σήμερα καί αὔριο καἰ τήν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἀνάσταση· ἀπερίσπαστοι, χωρίς δηλαδή τά ἐμπόδια πού προσπάθησαν καί προσπαθοῦν κάθε φορά νά ρίξουν στά πόδια μας, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Σέ τελευταῖα ἀνάλυση, ἐμεῖς ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πού κατέχουμε ἐν Χάριτι τήν Ἀλήθεια, ἔχουμε θρησκευτική ἀντίληψη περί ἐλευθερίας. Ἑπόμενοι τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καί τῶν ἡρώων τῆς Πατρίδας μας παλαιοτέρων καί νεοτέρων, ἀγωνιζόμαστε, ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος. Ὁ Χριστιανός πού ἀκολουθεῖ τόν Χριστό μέ βάϊα, σταυρό καί Ἀνάσταση, δέν φοβᾶται οὔτε τόν διωγμό, οὔτε τόν θάνατο. Γνωρίζει ὅτι ἡ πραγματική ἐλευθερία εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γνώρισμα τῆς Ἀλήθειας, γι’ αὐτό ὁ κάθε Ὀρθόδοξος, ἀληθεύει ἐν ἐλευθερίᾳ. «γνώσεσθε τήν Ἀλήθεια καί αὐτή ἐλευθερώσει ἡμᾶς».
Προφανῶς καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός· πού βρίσκεται πάντοτε ζωντανός, Κεφαλή στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στίς ἅγιες ἑορτές, Δεσποτικές, Θεομητορικές καί Ἁγίων της. Σαφῶς ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία, τά δόγματα, οἱ ἑορτές, εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐλευθερίας. Συνεπῶς καί τῆς ἀληθοῦς εὐημερίας, εἰρήνης καί συνεννόησης ἀγαθῆς τῶν ἀνθρώπων.
Ἔτσι ἀγωνίζονταν διαχρονικά οἱ Ὀρθόδοξοι Ἅγιοι Πατέρες μας: ἤ ζωή, μέ ἐλευθερία, ἤ θάνατος. (Βλέπε, Ἔξοδος Μεσολογγίου τήν Κυριακή τῶν Βαΐων)· τουτέστιν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Κανένας συμβιβασμός, καμία ὑποχώρηση, σ’ αὐτά τά ἰδανικά. Ἐν τούτοις γνωρίζουμε, Ἰησοῦ Χριστέ Βασιλεῦ καί σήμερα καί πάντοτε, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, πού ἦλθες νά μᾶς σώσεις ἀπό τήν ἁμαρτία, νά μᾶς ἐλευθερώσεις ἀπό τόν Σατανᾶ, τόν ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνο καί τά σατανοκίνητα ὄργανά του. Εἶσαι τό ἀθῶο θῦμα· ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ· ἐμεῖς Ἐσένα ὁμολογοῦμε καί πιστεύουμε· παντοῦ καί πάντοτε θά κηρύττουμε τήν Θεότητά Σου, τήν ἀθωότητά Σου, τήν θυσία Σου, γιά τήν Ἀλήθεια καί τήν Δικαιοσύνη καί τέλος τήν εὐεργεσία Σου στό ἀνθρώπινο γένος, ἐρχόμενος καί καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου.
Μακάρι, νά τό νοήσουμε ὅλοι, γιά νά ἀλλάξει νόημα ἡ ζωή μας. Σέ εὐχαριστοῦμε γλυκύτατε Βασιλεῦ Ἰησοῦ· ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας ἀναφωνοῦμε: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Τούς δέ ἐχθρούς Σου, πού σέ μισοῦν καί φωνασκοῦν «ἆρον- ἆρον σταύρωσον Αὐτόν», ἀφήνουμε στούς λόγους τοῦ προφήτου Ἠσαΐου: «πέπαυται γάρ ὁ ἀσεβής·… ἀρθήτω ὁ ἀσεβής, ἵνα μή ἴδῃ τήν δόξαν Κυρίου».[8]
Ἡ Δόξα καί τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία, στόν Μεσσίαν, Χριστόν, Ἰησοῦν εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
