Αστακομακαροναδονηστεύουμε,
Χριστέ μου,
αραχτοξαπλοπροσευχόμαστε,
εργοτεχνοθαυμάζουμε το κάλλος
της εικόνος Σου,
τουριστομοναστηροπροσκυνούμε,
ανοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεούμε,
τσιγαροφραπεδοθεολογούμε,
πονηροματοκλεινοηθικολογούμε,
μεταξορασοασκητεύουμε,
σοουμπιζιερατεύουμε,
σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,
ιεροεξεταστικοκηρύττουμε,
κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,
εν διαδικτύω θαλαττεύομε,
εν τηλοψία άρρητα κάλλη
μυδριοφθάλμως εξετάζοντες
τον νουν μας νεονηπτικώτατα τηρούμε!
Όλα, όλα τα κάνουμε d’ accord,
μεταπατερικώς, κατά πώς πρέπει!
Γιατί καθυστερείς, λοιπόν,
τον αποκείμενον της δόξης στέφανον,
τον αμαράντινον,
σ’ εμάς τους στενοδίτας Σου
αγωνιστάς να αποδώσης;
