Έμενε αρκετός κόσμος τότε στην γύρω περιοχή που δεν είχε καμμία σχέση
με το σημερινό χάλι ..
δηλαδή μαγαζιά με λουκέτα άστεγοι παντού ....ναρκομανείς.....επαίτες ....δυστυχισμένους ανθρώπους με την Πολιτεία να τους θεωρεί φυσικό ντεκόρ.
Πίσω στα παλιά με πολυκατοικία σαν αυτή της φωτογραφίας...
Υπήρχε θυρωρείο με θυρωρό .....έλαμπε από καθαριότητα....
Η πόρτα του διαμερίσματος από καλό ξύλο βαρειά με φινιστρίνι που το άνοιγε
συνήθως η υπηρεσία για να δεί τον επισκέπτη.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια δυσκολία για αυτόν που θα ήθελε να νοικιάσει
ένα τέτοιο διαμέρισμα.
Περνούσε πρώτα από τον θυρωρό που θα έπαιρνε το "βιογραφικό"και θα το έδινε
στον διαχειριστή ο οποίος με την σειρά του στο συμβούλιο με τους ενοίκους
που θα έδιναν το πράσινο φώς.
Έξω στην είσοδο κάτω από το κουδούνι υπήρχε μεταλλική πινακίδα με το όνομα
του ενοίκου και την ιδιότητα....
Έβγαιναν για αγορές στα μαγαζιά και συνήθιζαν ότι αγόραζαν να τους τα πηγαίνουν
στο διαμέρισμα.
Η χαρά του μικρού του μαγαζιού που θα τα πήγαινε ...
Έφτανε μέχρι το χώλ περιμένοντας την υπηρέτρια να του φέρει το πουρμπουάρ
και το κέρασμα.
Στο διάστημα αυτό προσπαθούσε να κρατήσει κλειστό το στόμα του από την έκπληξη...
Μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας υπήρχε το τρίχινο χαλάκι.
Γνώριζε ότι έπρεπε να σκουπίσει πολύ καλά τα παπούτσια του γιατί ο θυρωρός θα τον γύριζε πίσω όταν θα έβλεπε πατημασιές στον κόκκινο διάδρομο μέχρι το ασανσέρ που το απέφευγε σαν το διάβολο και προτιμούσε την σιγουριά της σκάλας.
Αυτή την ανέβαινε τρέχοντας γιατί είχε αγωνία για το ύψος....του φιλοδωρήματος.
Όμορφα χρόνια!
