Γερό-Χαραλαμπος ο κομποσχοινας
Ρώτησαν μια Γερόντισσα:
"Τι κάνεις κλεισμένη στο μοναστήρι τόσα χρόνια; "
Και αυτή απάντησε: " Προσεύχομαι στον Θεό να σε βάλει στον παράδεισο "
Έλεγε ο Γερο Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς: «Έρχονται πολλές φορές τα δαιμόνια εδώ πού κάθομαι και πλέκω κομποσκοίνι, να με πειράξουν. Τα σταυρώνω και φεύγουν. Αλλά δεν πάνε μακριά. Τα βλέπω πού κάθονται και περιμένουν πότε θα αμαρτήσω με τον λογισμό για να ξανάρθουν. Θέλει πολλή προσευχή, για να φύγουν μακριά τα δαιμόνια. Θέλει ταπείνωση. Αν ταπεινωθείς, γίνεσαι αμέσως σοφός».
Τη μνήμη του θανάτου, αλλά όχι τον φόβο του θανάτου, τη χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο πριν από την πτώση, για να μη νικηθεί από το πνεύμα της πονηρίας, όταν ερχόταν σε συνάντησή του. Η μνήμη του θανάτου δεν μείωνε σε τίποτε την παραδείσια μακαριότητα, αντιθέτως βοηθούσε στη διατήρησή της. Και μόλις ο άνθρωπος έχασε τη μνήμη του θανάτου, έχασε τον παράδεισο, πέθανε, κέρδισε το φόβο του θανάτου και το άγχος που προέρχεται από αυτόν το φόβο. Γι΄αυτό αν ο μεταπτωτικός άνθρωπος αγαπήσει τη μνήμη του θανάτου, θα νικήσει τον θάνατο δια του Θεανθρώπου και θα εισέλθει στην ουράνια βασιλεία, αφού η μνήμη του θανάτου θα καταστήσει την αμαρτία ανενέργητη απειλή.
Π. Διονυσίου (Βογλού), Ιερομονάχου
«Για την μετάνοια, την αγάπη και την προσευχή»
