Η πορεία της πνευματικής ζωής δεν είναι εύκολη. Βλέποντας στον εαυτό μας προφανείς αμαρτωλές συνήθειες εμείς οι ίδιοι, μετανοούμε θερμά και καρδιακά . Αλλά όταν οι εμφανείς αμαρτίες αποκόπτονται, είναι εύκολο να πέσει κανείς σε εφησυχασμό, επειδή υπάρχει μια άποψη για τον εαυτό μας : «Έχω ξεπεράσει τόσα πολα και επιτύχαμε τέτοιους καρπούς», είναι εύκολο να πέσει κανείς σε χαλάρωση και εφησυχασμό. Ο πατέρας Lazar λέει σωστά:
«Έχει γίνει μια κοινή ασθένεια στην εποχή μας: τώρα οι άνθρωποι - από τη σφοδρή επιθυμία που έχει ριζώσει σε αυτές, την τάση να αναζητούν πάντα και σε κάθε άνεση και ευκολία - καταλαβαίνουν ήδη την πιο πνευματική ζωή ως μέσο γρήγορης απόκτησης αυτής της εσωτερικής« ευδαιμονίας », γλυκιάς ειρήνης, ευφορίας.
Και το χειρότερο είναι η ζεστασιά όταν αρχίζουμε να λέμε μέσα μας: "Δεν είμαι τόσο κακός: πηγαίνω στο ναό, ομολογώ , παίρνω κοινωνία, βοηθώ άλλους ..." ο πόνος κρυφών, μυστικών λαθών, αμαρτιών - επειδή είναι όλα σε βάθος, δεν είναι ανοιχτά στην προφανή εξωτερική ματιά. Μια τέτοια ψυχή παύει να εργάζεται για τον εαυτό της και σταδιακά αποσύρεται από τον Θεό.
Ο πατέρας Lazar μαρτυρεί ακούραστα: ο Χριστιανισμός δεν είναι εύκολος περίπατος για έναν περίεργο τουρίστα που απολαμβάνει ένα πρωτοφανές θέαμα. Ο Χριστιανισμός είναι μια σκληρή δουλειά στην καλλιέργεια του εαυτού σου, της ψυχής σου, των εσωτερικών συναισθημάτων και δυνάμεων του καθενός. Ο Χριστιανισμός είναι πολύ σοβαρός και πολύ υπεύθυνος.
