Γράφει ὁ Γεώργιος Ζάβαλης, φιλόλογος
Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά γίνει κάτι τέτοιο;
Κατ΄ ἀρχάς πῶς νά ξεχάσουμε ὅτι αὐτός ὁ τόπος εἶναι ἑλληνικός, κάτι πού ἀποδεικνύεται ἀπ΄ τά πάμπολλα μνημεῖα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς καί τῆς βυζαντινῆς περιόδου;
Ἔπειτα, ἐρχόμενοι στόν 20ο αἰώνα, πῶς νά λησμονήσουμε τόν Αὐτονομιακό Ἀγώνα τοῦ 1914, τίς θυσίες Ἱεραρχῶν, ἱερέων, πολιτικῶν, στρατιωτικῶν καί ἁπλῶν ἀνθρώπων, πού ὄχι μόνο...
ἀπ΄ τήν Βόρειο Ἤπειρο ἀλλά κι ἀπ΄ τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, προσέδραμαν ὥστε νά μήν πέσει ἡ Βόρειος Ἤπειρος στά χέρια τῶν Ἀλβανῶν;
Ἀλλά καί πῶς νά σβήσουμε ἀπό τήν μνήμη μας τό ἔπος τοῦ 1940, ὅταν ὁ ἑλληνικός στρατός στ΄ ἁγιασμένα χώματά της νίκησε τόν ἰταλικό καί τήν ἀπελευθέρωσε γιά τρίτη φορά μέσα σέ λίγα χρόνια;
Ἀκόμα πῶς εἶναι δυνατόν νά διαγράψουμε ἀπ΄ τόν νοῦ μας τά πάνδεινα πού πέρασαν οἱ Βορειοηπειρῶτες κατά τήν περίοδο τῆς κομμουνιστικῆς δικτατορίας τῶν Χότζα καί Ἀλία; Φυλακίσεις, ἐξορίες, βασανιστήρια, ἐκτελέσεις, διωγμός τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί προσπάθεια ἀφελληνισμοῦ τῆς περιοχῆς μέ πόλεμο κατά τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί παιδείας.
Τέλος πῶς νά ξεχάσουμε τόν πολυετῆ ἀγώνα τοῦ Σεβαστιανοῦ ὁ ὁποῖος ἀπ΄ τήν στιγμή τῆς ἐνθρονίσεώς του μέχρι καί τήν μακαρία κοίμησή του δέν ἔπαψε ν΄ ἀγωνίζεται γιά μία ἐλεύθερη καί ἑλληνική Βόρειο Ἤπειρο;
Σήμερα καί μέ βάση ὅλα αὐτά, τό σύνθημα «Δέν ξεχνῶ τήν Βόρειο Ἤπειρο» πρέπει νά μᾶς συνέχει. Ὁ καθένας ὅπως μπορεῖ πρέπει νά συνεχίσει τόν ἀγώνα γιά τήν Β. Ἤπειρο. Ἄλλοι προσευχόμενοι θερμά, ἄλλοι μέ ἄρθρα σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά, μέ συγγραφή βιβλίων, μέ ραδιοφωνικές καί τηλεοπτικές ἐκπομπές, ἄλλοι μέ ἀναγραφή συνθημάτων κι ἄλλοι διοργανώνοντας ἐκδηλώσεις καί διαδηλώσεις.
Κι ὄχι μόνο αὐτοί ἀλλά καί ἄλλοι τρόποι ὑπάρχουν γιά νά ἐκδηλώσουμε τήν ἀγάπη μας γιά τήν Βόρειο Ἤπειρο καί τήν ἐπιθυμία μας αὐτό τό κομμάτι ἑλληνικῆς γῆς σύντομα νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπ΄ τόν ἀλβανικό ζυγό καί νά ἑνωθεῖ μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα. Τό θέμα εἶναι ν΄ ἀγωνιζόμαστε καί νά μήν λησμονοῦμε πώς αὐτός ὁ τόπος ἀνήκει στήν Ἑλλάδα.
ΣΦΕΒΑ
