ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ
Σχεδὸν στὸ τέλος τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, τὸν Αὔγουστο, ἔχουμε τὴ γιορτὴ τῆς μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἄλλος ἀπὸ τοὺς θεμελιώδεις ἑορτασμούς. Δυστυχῶς, ἐπειδὴ συνήθως πέφτει σὲ ἐργάσιμη μέρα, δὲν τὴ
γιορτάζουν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ὡστόσο διαθέτει μία μοναδικὴ σημασία γιὰ τὴν κατανόηση
τῆς ὀρθόδοξης πίστης...
Ὁ
Χριστὸς πῆρε τοὺς μαθητές του, ἀνέβηκε στὸ ὄρος καὶ ἐκεῖ τὸ πρόσωπό του φάνηκε
νὰ λάμπει. Τὰ ροῦχα του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ χιόνι καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους
εἶπε: «Κύριε, εἶναι καλὸ νὰ μείνουμε ἐδῶ». Αὐτὸ ἦταν ἡ ἐκπλήρωση κάθε
ἀνθρώπινης ἐπιθυμίας, ἡ στιγμὴ τῆς ἀνώτατης εὐτυχίας, ἐπειδὴ τίποτε σ’ αὐτὸ τὸν
κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἱκανοποιήσει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ δόξα του, τὸ φῶς
του, τὴν ἀλήθειά του, τὴ βασιλεία του. Καὶ πάλι, ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι χαρά·
αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς μεταμόρφωσης. Δὲν ἔχουμε ἐδῶ ἕνα βιβλίο συνταγῶν: τὴ
Δευτέρα κάνε αὐτό, τὴν Τρίτη κάνε ἐκεῖνο.
Ὁ
Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε ἕνα σύνολο ἀπὸ συνταγὲς καὶ κανονισμοὺς ἀλλὰ ἔδωσε τὸν ἑαυτό
του καὶ αὐτὸ σημαίνει τὴ ζωή, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ μεταμόρφωση. Μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη
νὰ τὸν συνοδεύσουμε στὴν ἀνάβασή του στὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ νὰ γευθοῦμε ἐκεῖ ὅσα
ἔχει προετοιμάσει γιὰ μᾶς. Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία ; Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο τὴν ἀντανάκλαση τοῦ φωτὸς ποὺ
εἶδαν οἱ ἀπόστολοι στὸ ὄρος Θαβώρ. Ρωτῆστε τοὺς ἡλικιωμένους. Ποτὲ δὲν θὰ
καταλάβαιναν τί σημαίνει τὸ ὅτι πρέπει νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, ἐπειδὴ τὸ νὰ πᾶνε
στὴν ἐκκλησία ἀποτελεῖ χαρὰ γι’ αὐτούς, καὶ ὅταν δὲν μποροῦν νὰ πᾶνε στὴν
ἐκκλησία, αἰσθάνονται δυστυχισμένοι. Ἐνῷ ρωτᾶμε «πόσο;» καὶ «γιὰ πόσο καιρό;»,
αὐτοὶ θὰ ἔδιναν τὰ πάντα γιὰ νὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία
γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι ἕνας τόπος ὅπου ἐκπληρώνουμε τὶς θρησκευτικές μας
ὑποχρεώσεις ἀλλὰ ὁ τόπος ὅπου βρίσκουμε τὸ πραγματικό μας σπίτι, ὅπου μᾶς
δίνεται ἡ χαρὰ καὶ τὸ φῶς. Ἔτσι στὴ λειτουργία τοῦ ἔτους, ἀποκαλύπτονται καὶ
μᾶς δίνονται ὅλες οἱ διαστάσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ – ἡ ἀτομική, ἡ κοινωνικὴ καὶ
ἡ κοσμική. Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ ἀποκαλύπτεται ὡς ἄνοδος σ’ ἐκεῖνο τὸ ὄρος,
ἀκολουθώντας τὸν Χριστό. Μερικὲς φορὲς κάνει πολλὴ ζέστη, μερικὲς φορὲς πολὺ
κρύο. Μερικὲς φορὲς κουραζόμαστε ἀπὸ τὴν προσπάθεια, τὴν ἀφήνουμε καὶ φαινόμαστε
νὰ τὰ ξεχνᾶμε ὅλα αὐτά. Καὶ ὅμως, ἂν ὑπάρχει νόημα στὴ χριστιανικὴ ζωή, αὐτὸ
βρίσκεται ἀκριβῶς στὸ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ στὸ ὄρος Θαβώρ, ἔτσι ὥστε στὸ
τέλος νὰ μπορέσουμε νὰ ποῦμε: «Κύριε, εἶναι καλὸ νὰ μείνουμε ἐδῶ».
Τότε
ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς ἀποκαλύψει, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, «ὅσα τὸ μάτι δὲν
εἶδε καὶ οὔτε ἄκουσε τὸ αὐτὶ καὶ οὔτε ἔβαλε ὁ λογισμὸς τοῦ ἀνθρώπου· ὅσα ὁ Θεὸς
ἑτοίμασε γιὰ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν» (Α΄ Κορ. 2, 9).
Σημείωση:
ὄχι μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀκολουθοῦν τὶς συνταγές του ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ
τὸν ἀγαποῦν. Καὶ τὸ νὰ τὸν ἀγαπᾶμε σημαίνει τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε
παρόλες τὶς δυσκολίες, νὰ θέλουμε τὴ χαρὰ νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό.
ΠΗΓΗ
: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ,
εκδ. ΑΡΜΟΣ, 2007.
