Ημέρα μνήμης η 7η Αυγούστου των Μαρτύρων και της Γενοκτονίας των Ασσυρίων.
Οι Ασσύριοι, χριστιανοί ορθόδοξοι από το Κουρδιστάν της Τουρκίας...
του χωριού Ρεμπάτ-ταλ της περιφέρειας Τχούμα, διοίκησης Τζολαμεργκέ, του νομού Μοσούλης (αρχ. Νινευί) είχαμε ανεξαρτησία – δεν υπαγόμασταν στρατιωτικά στον σουλτάνο.
Ορεινός λαός, ασχολούμαστε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ιδιαίτερα αυτοί που κατοικούσαν μεταξύ της περιοχής Αμέντια και της λίμνης Βαν. Οι φορολογικές μας υποχρεώσεις στον σουλτάνο ήταν στο επίπεδο του 1%. Γενικά είχαμε θρησκευτική ελευθερία, καθώς και ελεύθερη οπλοφορία μέσα στα όρια της περιοχής μας. Για τα προνόμια λοιπόν αυτά, που είχαμε αποκτήσει με σκληρές θυσίες και αγώνες, και ιδιαίτερα για τη θρησκευτική μας ανεξαρτησία, ο σουλτάνος μας φερόταν πολύ εχθρικά. Δεν μπορούσε όμως να μας υποτάξει γιατί από τη μια μεριά ήμασταν οπλισμένοι, από την άλλη δε, αδάμαστοι και ανυπόταχτοι σε οποιουσδήποτε επιδρομείς και κατακτητές. Από τα αρχαία δε χρόνια μέχρι και σήμερα διατηρούσαμε τα ήθη, τα έθιμα και όλες τις παραδόσεις των προγόνων μας.
Περίοδος Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου
Στις αρχές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στα 1914, συμμαχήσαμε με την ορθόδοξη τσαρική (τότε) Ρωσία. Η συμμαχία είχε σκοπό την ενίσχυση των Ασσυρίων στον ιερό πόλεμο που γινόταν μεταξύ μωαμεθανών Τούρκων και ορθόδοξων Ασσυρίων, καθώς και την αποδυνάμωση της στρατιωτικής δύναμης της Τουρκίας. Αυτός ήταν και ο βασικός σκοπός του τσάρου. Η συμμαχία αυτή συμφωνήθηκε μετά από πρόσκληση του Νικολάου Β΄ στον πατριάρχη μας και ηγέτη Μαρ-Συμεών να επισκεφθεί την Πετρούπολη και να συζητήσουν τα πράγματα της συμμαχίας. Στη μητροπολιτική εκκλησία της Πετρούπολης δε, ο Μαρ-Συμεών λειτούργησε με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.
Μετά από πολλές συζητήσεις αποφάσισαν να ενισχύσουν οι Ρώσοι τους Ασσύριους με πολεμικό υλικό για τον αγώνα τους ενάντια στην τουρκική καταπίεση. Όταν γύρισε ο πατριάρχης μας πίσω, έστειλε δύο αγγελιαφόρους από διαφορετικούς δρόμους στην πόλη Ούρμια για να υπογράψει τη συμμαχία ο εξουσιοδοτημένος από τον Νικόλαο Β΄ Ρώσος πρεσβευτής. Οι δύο αγγελιαφόροι όμως συνελήφθησαν από τους Τούρκους και εκτελέστηκαν στην τοποθεσία Γκαβάρ, στα σύνορα Περσίας-Τουρκίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο σουλτάνος έμαθε για τη συμμαχία Ασσυρίων-Ρώσων που στρεφόταν εναντίον του. Διέταξε γενική σφαγή όλων των Ασσυρίων. Για την εκτέλεση της διαταγής του χρησιμοποίησε τον Μαύρο Στρατό που άρχισε να περικυκλώνει τη Μοσούλη. Οι 100.000 άντρες του στρατού είχαν κύριο σκοπό τη λεηλασία και σφαγή των Ασσυρίων. Μόλις το έμαθαν οι Ασσύριοι αυτό, συγκάλεσαν πολεμικό συμβούλιο με όλους τους στρατιωτικούς αρχηγούς τους και τον πατριάρχη, και αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου.
Ο σουλτάνος για τον αγώνα του αυτόν ενισχύθηκε εκτός από τους Κούρδους,* και από τους Γερμανούς με τανκς, αεροπλάνα και άφθονο πολεμικό υλικό. Η συγκέντρωση του τουρκικού στρατού προκάλεσε μεγάλη ταραχή στους Ασσύριους του Κουρδιστάν που δεν δίστασαν να τον αντιμετωπίσουν, αν και ο οπλισμός τους ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος και δεν είχαν καμιά εξωτερική βοήθεια. Ο Μαύρος Στρατός από τη Μοσούλη έφτασε από την περιοχή Μπαρ-Βαρ-Τιάρε, κοντά στη γέφυρα Μπιλ-Μπιλ του ποταμού Ζάβα, και στρατοπέδευσαν για τρεις μέρες.
Οι Ασσύριοι που έμεναν κοντά στο στρατόπεδο των Τούρκων εγκατέλειψαν τα χωριά τους και πήγαν στις περιοχές Τχούμα και Ταλ σαν πρόσφυγες. Στο μεταξύ οι στρατηγοί των Ασσυρίων αποφάσισαν να κάνουν την πρώτη επίθεση στις 17 του Αυγούστου (1915). Στις 17/8 το πρωί, οι Ασσύριοι επιτέθηκαν στα σουλτανικά στρατεύματα που είχαν στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα. Στην αρχή σκότωσαν τους φρουρούς, πνίγοντάς τους· μετά άρχισαν την επίθεση. Από τις 10.000 περίπου Τούρκους σώθηκαν γύρω στους 800-1.000· το μικρό ποτάμι της κοιλάδας κοκκίνισε από το τουρκικό αίμα. Όταν ο σουλτάνος πληροφορήθηκε την καταστροφή, διέταξε να στείλουν τριπλάσιες δυνάμεις, ενισχυμένες με κανόνια και αεροπλάνα.
Οι Ασσύριοι μετά τη νίκη τους ηρέμησαν, γιατί πίστεψαν πως ο σουλτάνος δεν θα ’στελνε νέες δυνάμεις εναντίον τους. Στις 26 του Αυγούστου έφτασε η είδηση για το στάλσιμο των νέων στρατευμάτων. Η είδηση αυτή ανησύχησε τους Ασσύριους· οι ηγέτες διέταξαν γενική επιστράτευση όλων των αντρών από 18 έως 60 χρόνων.
Στις 30/8 άρχισε γενική επίθεση των μουσουλμάνων σ’ όλες τις ασσυριακές επαρχίες. Τρεις μέρες αδιάκοπου πολέμου. Την τρίτη μέρα το ασσυριακό μέτωπο στην περιοχή Τχούμα διασπάστηκε. Το μεσημέρι στις 3 του Σεπτέμβρη ο παπάς του χωριού Ραμπάτ-Ταλ, πατήρ-Σουλάκας, ήρθε απ’ το μέτωπο και διέταξε να αδειάσει το χωριό. Όλοι οι χωρικοί μεταφερθήκαμε την ίδια μέρα στο χωριό Μπατάρ και κατασκηνώσαμε. Στο ίδιο χωριό είχαν μαζευτεί και κάτοικοι από άλλα χωριά της περιοχής. Δυο γριές, η Ζωή Γεωργίου και η Μπατσάρου, ζήτησαν να τις πάνε στο μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι δεν θα έκαναν επίθεση εκεί.
Την άλλη μέρα το πρωί φύγαμε με κατεύθυνση τη συμβολή του ποταμού Ζάβα. Όταν φτάσαμε εκεί δημιουργήθηκε ένας πανικός, γιατί ένας οπλισμένος Ασσύριος έριξε πυροβολισμούς στον αέρα. Από τον πανικό αυτόν, γίνηκαν τραγικές σκηνές· μανάδες άφηναν τα παιδιά σ’ ένα δρόμο κοντά στο ποτάμι, άλλοι πέταγαν τα πράγματά τους από τα μουλάρια για να φύγουν γρηγορότερα. Αυτό το γεγονός ήταν ολέθριο για όλους μας. Στο μεταξύ περάσαμε τη γέφυρα Ντίζε και κατασκηνώσαμε σε μια πλαγιά της περιοχής.
Το πρωί στις 10 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, την ώρα που γευμάτιζαν οι περισσότεροι από μας, ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί. Τρομάξαμε όλοι γιατί νομίσαμε ότι μας πλησίασαν οι Τούρκοι· ευτυχώς όμως ο πανικός αυτός πέρασε χωρίς θύματα. Μετά το επεισόδιο αυτό, συνεχίσαμε την πορεία μας· φτάσαμε στην τοποθεσία Χανάνις. Δεν σταματήσαμε καθόλου· περάσαμε το βουνό όπου μας είχαν ενέδρα 40-50 Κούρδοι. Αυτοί, επειδή φοβήθηκαν την αριθμητική υπεροχή μας, άρχισαν να πυροβολούν συνεχώς νομίζοντας ότι θα αποφεύγαμε να τους αντιμετωπίσουμε. Το απροσδόκητο αυτό γεγονός προκάλεσε πάλι πανικό ανάμεσα στα γυναικόπαιδα. Μια γυναίκα από το χωριό Μάζρα –το όνομά της δυστυχώς δεν το θυμάμαι– εμπόδιζε εκείνους τους πολεμιστές μας που λιποψυχούσαν να φύγουν. Ήταν πράγματι μια ηρωίδα. Τελικά όμως οι πολεμιστές μας κατόρθωσαν να σκοτώσουν όλους τους Κούρδους.
* Τον Σεπτέμβρη του 1914 οι Ασσύριοι είχαν θρησκευτικό πόλεμο με τους μουσουλμάνους Κούρδους. Πέτυχαν μάλιστα να τους διώξουν από το Κουρδιστάν και να τους περιορίσουν γύρω από τη Μοσούλη. Αυτοί τότε κατατάχθηκαν εθελοντικά στα στρατεύματα του σουλτάνου και αποτελούσαν τον αντάρτικο στρατό του σουλτάνου στον πόλεμο ενάντια στους Ασσύριους.
Η πλήρης μαρτυρία του Ζαχαρία Γεωργίου φιλοξενείται στην ιστοσελίδα της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων http://www.assyrians.gr.
http://www.pontos-news.gr/permalink/22757.html
Οι Ασσύριοι, χριστιανοί ορθόδοξοι από το Κουρδιστάν της Τουρκίας...
του χωριού Ρεμπάτ-ταλ της περιφέρειας Τχούμα, διοίκησης Τζολαμεργκέ, του νομού Μοσούλης (αρχ. Νινευί) είχαμε ανεξαρτησία – δεν υπαγόμασταν στρατιωτικά στον σουλτάνο.
Ορεινός λαός, ασχολούμαστε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ιδιαίτερα αυτοί που κατοικούσαν μεταξύ της περιοχής Αμέντια και της λίμνης Βαν. Οι φορολογικές μας υποχρεώσεις στον σουλτάνο ήταν στο επίπεδο του 1%. Γενικά είχαμε θρησκευτική ελευθερία, καθώς και ελεύθερη οπλοφορία μέσα στα όρια της περιοχής μας. Για τα προνόμια λοιπόν αυτά, που είχαμε αποκτήσει με σκληρές θυσίες και αγώνες, και ιδιαίτερα για τη θρησκευτική μας ανεξαρτησία, ο σουλτάνος μας φερόταν πολύ εχθρικά. Δεν μπορούσε όμως να μας υποτάξει γιατί από τη μια μεριά ήμασταν οπλισμένοι, από την άλλη δε, αδάμαστοι και ανυπόταχτοι σε οποιουσδήποτε επιδρομείς και κατακτητές. Από τα αρχαία δε χρόνια μέχρι και σήμερα διατηρούσαμε τα ήθη, τα έθιμα και όλες τις παραδόσεις των προγόνων μας.
Περίοδος Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου
Στις αρχές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στα 1914, συμμαχήσαμε με την ορθόδοξη τσαρική (τότε) Ρωσία. Η συμμαχία είχε σκοπό την ενίσχυση των Ασσυρίων στον ιερό πόλεμο που γινόταν μεταξύ μωαμεθανών Τούρκων και ορθόδοξων Ασσυρίων, καθώς και την αποδυνάμωση της στρατιωτικής δύναμης της Τουρκίας. Αυτός ήταν και ο βασικός σκοπός του τσάρου. Η συμμαχία αυτή συμφωνήθηκε μετά από πρόσκληση του Νικολάου Β΄ στον πατριάρχη μας και ηγέτη Μαρ-Συμεών να επισκεφθεί την Πετρούπολη και να συζητήσουν τα πράγματα της συμμαχίας. Στη μητροπολιτική εκκλησία της Πετρούπολης δε, ο Μαρ-Συμεών λειτούργησε με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.
Μετά από πολλές συζητήσεις αποφάσισαν να ενισχύσουν οι Ρώσοι τους Ασσύριους με πολεμικό υλικό για τον αγώνα τους ενάντια στην τουρκική καταπίεση. Όταν γύρισε ο πατριάρχης μας πίσω, έστειλε δύο αγγελιαφόρους από διαφορετικούς δρόμους στην πόλη Ούρμια για να υπογράψει τη συμμαχία ο εξουσιοδοτημένος από τον Νικόλαο Β΄ Ρώσος πρεσβευτής. Οι δύο αγγελιαφόροι όμως συνελήφθησαν από τους Τούρκους και εκτελέστηκαν στην τοποθεσία Γκαβάρ, στα σύνορα Περσίας-Τουρκίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο σουλτάνος έμαθε για τη συμμαχία Ασσυρίων-Ρώσων που στρεφόταν εναντίον του. Διέταξε γενική σφαγή όλων των Ασσυρίων. Για την εκτέλεση της διαταγής του χρησιμοποίησε τον Μαύρο Στρατό που άρχισε να περικυκλώνει τη Μοσούλη. Οι 100.000 άντρες του στρατού είχαν κύριο σκοπό τη λεηλασία και σφαγή των Ασσυρίων. Μόλις το έμαθαν οι Ασσύριοι αυτό, συγκάλεσαν πολεμικό συμβούλιο με όλους τους στρατιωτικούς αρχηγούς τους και τον πατριάρχη, και αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου.
Ο σουλτάνος για τον αγώνα του αυτόν ενισχύθηκε εκτός από τους Κούρδους,* και από τους Γερμανούς με τανκς, αεροπλάνα και άφθονο πολεμικό υλικό. Η συγκέντρωση του τουρκικού στρατού προκάλεσε μεγάλη ταραχή στους Ασσύριους του Κουρδιστάν που δεν δίστασαν να τον αντιμετωπίσουν, αν και ο οπλισμός τους ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος και δεν είχαν καμιά εξωτερική βοήθεια. Ο Μαύρος Στρατός από τη Μοσούλη έφτασε από την περιοχή Μπαρ-Βαρ-Τιάρε, κοντά στη γέφυρα Μπιλ-Μπιλ του ποταμού Ζάβα, και στρατοπέδευσαν για τρεις μέρες.
Οι Ασσύριοι που έμεναν κοντά στο στρατόπεδο των Τούρκων εγκατέλειψαν τα χωριά τους και πήγαν στις περιοχές Τχούμα και Ταλ σαν πρόσφυγες. Στο μεταξύ οι στρατηγοί των Ασσυρίων αποφάσισαν να κάνουν την πρώτη επίθεση στις 17 του Αυγούστου (1915). Στις 17/8 το πρωί, οι Ασσύριοι επιτέθηκαν στα σουλτανικά στρατεύματα που είχαν στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα. Στην αρχή σκότωσαν τους φρουρούς, πνίγοντάς τους· μετά άρχισαν την επίθεση. Από τις 10.000 περίπου Τούρκους σώθηκαν γύρω στους 800-1.000· το μικρό ποτάμι της κοιλάδας κοκκίνισε από το τουρκικό αίμα. Όταν ο σουλτάνος πληροφορήθηκε την καταστροφή, διέταξε να στείλουν τριπλάσιες δυνάμεις, ενισχυμένες με κανόνια και αεροπλάνα.
Οι Ασσύριοι μετά τη νίκη τους ηρέμησαν, γιατί πίστεψαν πως ο σουλτάνος δεν θα ’στελνε νέες δυνάμεις εναντίον τους. Στις 26 του Αυγούστου έφτασε η είδηση για το στάλσιμο των νέων στρατευμάτων. Η είδηση αυτή ανησύχησε τους Ασσύριους· οι ηγέτες διέταξαν γενική επιστράτευση όλων των αντρών από 18 έως 60 χρόνων.
Στις 30/8 άρχισε γενική επίθεση των μουσουλμάνων σ’ όλες τις ασσυριακές επαρχίες. Τρεις μέρες αδιάκοπου πολέμου. Την τρίτη μέρα το ασσυριακό μέτωπο στην περιοχή Τχούμα διασπάστηκε. Το μεσημέρι στις 3 του Σεπτέμβρη ο παπάς του χωριού Ραμπάτ-Ταλ, πατήρ-Σουλάκας, ήρθε απ’ το μέτωπο και διέταξε να αδειάσει το χωριό. Όλοι οι χωρικοί μεταφερθήκαμε την ίδια μέρα στο χωριό Μπατάρ και κατασκηνώσαμε. Στο ίδιο χωριό είχαν μαζευτεί και κάτοικοι από άλλα χωριά της περιοχής. Δυο γριές, η Ζωή Γεωργίου και η Μπατσάρου, ζήτησαν να τις πάνε στο μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι δεν θα έκαναν επίθεση εκεί.
Την άλλη μέρα το πρωί φύγαμε με κατεύθυνση τη συμβολή του ποταμού Ζάβα. Όταν φτάσαμε εκεί δημιουργήθηκε ένας πανικός, γιατί ένας οπλισμένος Ασσύριος έριξε πυροβολισμούς στον αέρα. Από τον πανικό αυτόν, γίνηκαν τραγικές σκηνές· μανάδες άφηναν τα παιδιά σ’ ένα δρόμο κοντά στο ποτάμι, άλλοι πέταγαν τα πράγματά τους από τα μουλάρια για να φύγουν γρηγορότερα. Αυτό το γεγονός ήταν ολέθριο για όλους μας. Στο μεταξύ περάσαμε τη γέφυρα Ντίζε και κατασκηνώσαμε σε μια πλαγιά της περιοχής.
Το πρωί στις 10 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, την ώρα που γευμάτιζαν οι περισσότεροι από μας, ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί. Τρομάξαμε όλοι γιατί νομίσαμε ότι μας πλησίασαν οι Τούρκοι· ευτυχώς όμως ο πανικός αυτός πέρασε χωρίς θύματα. Μετά το επεισόδιο αυτό, συνεχίσαμε την πορεία μας· φτάσαμε στην τοποθεσία Χανάνις. Δεν σταματήσαμε καθόλου· περάσαμε το βουνό όπου μας είχαν ενέδρα 40-50 Κούρδοι. Αυτοί, επειδή φοβήθηκαν την αριθμητική υπεροχή μας, άρχισαν να πυροβολούν συνεχώς νομίζοντας ότι θα αποφεύγαμε να τους αντιμετωπίσουμε. Το απροσδόκητο αυτό γεγονός προκάλεσε πάλι πανικό ανάμεσα στα γυναικόπαιδα. Μια γυναίκα από το χωριό Μάζρα –το όνομά της δυστυχώς δεν το θυμάμαι– εμπόδιζε εκείνους τους πολεμιστές μας που λιποψυχούσαν να φύγουν. Ήταν πράγματι μια ηρωίδα. Τελικά όμως οι πολεμιστές μας κατόρθωσαν να σκοτώσουν όλους τους Κούρδους.
* Τον Σεπτέμβρη του 1914 οι Ασσύριοι είχαν θρησκευτικό πόλεμο με τους μουσουλμάνους Κούρδους. Πέτυχαν μάλιστα να τους διώξουν από το Κουρδιστάν και να τους περιορίσουν γύρω από τη Μοσούλη. Αυτοί τότε κατατάχθηκαν εθελοντικά στα στρατεύματα του σουλτάνου και αποτελούσαν τον αντάρτικο στρατό του σουλτάνου στον πόλεμο ενάντια στους Ασσύριους.
Η πλήρης μαρτυρία του Ζαχαρία Γεωργίου φιλοξενείται στην ιστοσελίδα της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων http://www.assyrians.gr.
http://www.pontos-news.gr/permalink/22757.html
