Μετά την ανακοίνωση των ρωσικών αντιμέτρων στο τρίτο (ή τέταρτο;) κύμα των δυτικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας οι πρώτες ευρωπαϊκές αντιδράσεις έμοιαζαν με ατομικήν έκρηξη…
βλακείας.
Ανεγκέφαλα ανδρείκελα στις Βρυξέλλες, εθισμένα στο ιταμό ύφος της ορντινάτσας-δυνάστη, «καταδίκαζαν», με υπεροψία και μορφασμό περιφρόνησης. Ανάλογου περίπου ύφους ήταν αργότερα και η επίσημη ανακοίνωση της «κομισιόν», με κορύφωμα
έναν υπαινιγμό απειλής…
Το πρώτο κυβερνητικό σχόλιο του Βερολίνου δεν εντυπωσίασε περισσότερο με την ευφυΐα και την οξυδέρκειά του. Διέγνωσαν ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε το Κρεμλίνο είχαν…πολιτικά κίνητρα!
Έπειτα προφανώς ακολούθησαν παρεμβάσεις σοβαρότερων εξω-κυβερνητικών εγκεφάλων και τα σημάδια απροκάλυπτης νευρικότητας, στα όρια του πανικού, με την Φινλανδία πρώτη να ζητάει αποζημίωση από τις Βρυξέλλες για τις ζημιές της συνεπεία των ευρωκοινοτικών κυρώσεων στη Ρωσία.
Αλλά το γερό ταρακούνημα -γερμανικό κανόνι Μπέρθα, που καλεί σε αφύπνιση- σημειώθηκε χθες, στη Γερμανία, με ενυπόγραφο άρθρο του Αρχισυντάκτη της Handelsblatt, κορυφαίας οικονομικής εφημερίδας της χώρας, του Γκάμπορ Στάϊνγκαρτ, που, τυπωμένο στα γερμανικά, τα αγγλικά και τα ρωσικά, καλεί την Γερμανία και την Ευρώπη ευρύτερα να απαγκιστρωθεί από τον «αυτόματο πιλότο», που οδηγεί σε σύγκρουση με την Ρωσία, να δει ότι τα συμφέροντά της υπαγορεύουν την συνεργασία με την μεγάλη γείτονα, «υπερδύναμη της ενέργειας και μεγάλη βιομηχανική χώρα» και να ακολουθήσει το παράδειγμα του Καγκελαρίου Μπράντ, στην επιδίωξη συνεννόησης και συμβιβασμών.
Υπενθυμίζει ότι η τελευταία νικηφόρα μάχη της Αμερικής ήταν η απόβαση στη Νορμανδία…
Στο άρθρο του Στάϊνγκαρτ δεν υπάρχει ούτε σταγόνα φιλορωσικού αισθήματος ή έστω διάστασης από την ατλαντική εκδοχή και ερμηνεία των γεγονότων στην Ουκρανία. Κυριαρχεί και κατακλύζει
κάθε αράδα του ένας παγερός υπολογιστικός ρεαλισμός.
Με τίτλο Η ΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ, το άρθρο του αρχισυντάκτη της Χάντελσμπλαττ ( 2.744 λέξεις στην αγγλική), λέει τα εξής στα κύρια σημεία του:
– Η πολιτική της κλιμάκωσης (της κρίσης σχέσεων) δεν έχει ένα ρεαλιστικό στόχο και παραβλάπτει τα γερμανικά συμφέροντα.
– Η πολιτική της κλιμάκωσης δείχνει πως η Ευρώπη στερείται επώδυνα ενός ρεαλιστικού στόχου. Για τις ΗΠΑ το πράγμα διαφέρει. Απειλές και πόζες είναι απλώς μέρος της εκλογικής προετοιμασίας, στοχεύουν να κερδίσουν άλλη μια νίκη των δημοκρατικών.
– Οι εφημερίδες, που νομίζαμε πως ήταν στην υπηρεσία του πνεύματος και των ιδεών, τώρα προχωρούν, στοιχισμένες στον ίδιο βηματισμό με πολιτικούς, στις παροτρύνσεις τους για κυρώσεις εναντίον του Προέδρου της Ρωσίας. Ακόμη και οι τίτλοι μαρτυρούν μιαν επιθετική ένταση, που είναι το χαρακτηριστικό των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου σε υποστήριξη της ομάδας τους. Η Τάγκεσπίγκελ: «Φτάνουν τα λόγια!» , η Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε: « Δείξτε Πυγμή!», Η Σουντώϋτσε Τσάϊτουγκ: «Τώρα ή Ποτέ!». Το Σπίγκελ αξιώνει:«Τέλος στη Δειλία!»
– Σκοπός μας είναι να σκουπίσουμε λίγο από τον αφρό που έχει σχηματισθεί στα στόματα των συζητητών, να αρπάξουμε λέξεις από τα στόματα των υποκινητών και των υποκινουμένων και να βάλουμε στη θέση τους νέες λέξεις. Μια λέξη που υφίσταται κακομεταχείριση τελευταία είναι αυτή: ρεαλισμός.
– Η Γερμανία διεξήγαγε πολέμους κατά του ανατολικού γείτονά της δυο φορές τα τελευταία 100 χρόνια. Η γερμανική ψυχή, που γενικά ισχυριζόμαστε πως κλίνει στο ρομαντισμό, έδειξε την πλευρά της σκληρότητας.
– Δεν είναι αργά για το ντουέτο Μέρκελ-Σταϊνμάγερ να χρησιμοποιήσουν αντιλήψεις και ιδέες της εποχής μας. Δεν
Συμβιβάζεται με τη λογική να ακολουθούν απλώς τον στρατηγικά αν-ίδεο Ομπάμα. ΄Ολοι μπορούν να δουν πως αυτός και ο Πούτιν σαν σε όνειρο οδηγούν κατευθείαν προς ένα σήμα που γράφει: Αδιέξοδο.
– Το να δαιμονιοποιείς τον Πούτιν δεν είναι πολιτική. Είναι άλλοθι για την έλλειψη πολιτικής. Η αμερικανική τάση προς την φραστική και στη συνέχεια στην στρατιωτική κλιμάκωση, την απομόνωση, την δαιμονοποίηση και την επίθεση σε εχθρούς δεν αποδείχθηκε αποτελεσματική. Η τελευταία πετυχημένη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ ήταν η απόβαση στη Νορμανδία. ΄Ολες οι άλλες – Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ και Αφγανιστάν- ήταν καθαρή αποτυχία.
Οι τελευταίες αυτές φράσεις του κ. Γκάμπορ Στάϊνγκαρτ,σαν να ανοίγουν το πορτάκι της καταπακτής, στο πάτωμα, προς τα σκοτεινά απόκρυφα της γερμανικής ψυχής, όπου «σύμμαχοι» και «εχθροί» μοιάζουν σκιές σ’ ένα αδιαχώριστο μείγμα.
πηγή
