(...)Η μακαριστή μας Γερόντισα
Ζωή έφερε όχι έναν, αλλά 3 σταυρούς στους μοναχικούς της ώμους .
Όχι μόνο
τον ζωοπάροχο σταυρό της ισαγγελικής
,μοναχικής ζωής , αλλά και τον
σταυρό της «ενσυναίσθησης» του ανθρωπίνου πόνου και οδύνης των αδελφών της, οι
οποίοι κατέκλιζαν καθημερινά το
ησυχαστήριό της για να ξεκουραστούν ,ως
σε γαλήνιο λιμανάκι, από τος κόπους και θλίψεις αυτής της ζωής.
Ήταν το σφουγγαράκι
που μάζευε το δάκρυ των πονεμένων τέκνων του Θεού και ενστάλαζε με τον σοφό ,ενσυμπάθητο
, γλυκό και δροσερό της λόγο παράκληση
Χριστού στις ταλαιπωρημένες ψυχές.
Οποια ημέρα και ώρα
και εάν πήγαινες , όποιος και αν ήσουν, θα σε δεχόταν στο αρχονταρικάκι της ,θα
σε αγκάλιαζε με την μητρική καρδιά της και θα ένοιωθες πως απέκτησες και άλλη
μία άλλη μάνα στην ζωή σου.
Παράλληλα όμως και ισοβίως
σήκωνε και τον βαρύ και πικρό σταυρό της ανθρωπίνης απορρίψεως και δη από τους «ευσεβείς»
και Ορθοδόξως αν-ορθοπρακτούντας του
χρέους της αγάπης, που νομίζουν ό,τι μπορούν να εγκιβωτίζουν τον Θεό στα δικά τους δεδομένα και στους δικούς τους
κανόνες.
Ήταν η επικηρυγμένη και αποβλημένη των ανθρώπων των «πατρώων παραδόσεων», που πολλές φορές στο
όνομα του γλυκύ Χριστού ξεβράζουν την πικροτέρα αναλγησία και σκληροκαρδία, αλλά
ελεύθερη από εγκόσμιες στρατολογήσεις,σαν
το χαρούμενο χελιδονόπουλο, έζησε η αγαπημένη μας Γερόντισσα Ζωή.
Ήταν το μαύρο
πρόβατο ,το ένα από τα 99 που εξέκλινε από τους τους κανόνες ,τους
κώδικες και τις τιμές του απατεώνος αιώνος
τούτου και προτίμησε να ζει ελεύθερη από ανθρώπινα σαμάρια, μα δούλη της Αγάπης
του Χριστού. Αφού όπως λέγει και ο
Απ.Παύλος :
«οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα
Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία»(Β΄Κορ.γ΄-17) και για να το αντιστρέψουμε συντακτικά «όπου
ελευθερία εκεί και το Πανάγιον Πνεύμα»
Γιαυτό λοιπόν το»παράξενο» πρόβατο προτίμησε ο
Χριστός να κάμει τον κόπο της Αγάπης του ,να το βάλει στους ώμους του και να
ευφρανθεί μάλλον (περισσότερο) από τα 99 «σεσωσμένα».
«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει
πνεῖ,»(Ιωάνν.γ΄-8) και πολλές φορές
βρίσκει σκανδαλωδώς και πεισματωδώς πολύ απρόσμενους χώρους για να καρπίσει.
Τέτοιος άγιος τόπος στάθηκε και το ασκητηριο της Γερόντισσάς
μας όπου το Πνεύμα το Άγιον μέσα από την ταπεινή διακονία της στήριξε
αναρίθμητες απλές ψυχές.
Η αδελφή Ζωή σε
πείσμα της εποχής που κατάντησε κοιλάδα
θανάτου,με έντονη την οσμή της πεθαμενίλας και της εξατμίσεως της Αγάπης,
κέρδισε τον σεβασμό, την εκτίμηση και την απεριόριστη αγάπη των ανθρώπων που
την είχαν γνωρίσει στο διάβα της ζωής αυτής.
Και τί εντυπωσιακό!
Ετούτη την Καλόγρια,
που από τα 7 της έτη, μοικρό κοριτσάκι
ντύθηκε στα μαύρα για την Αγάπη του Χριστού, εκείνη που ως αγιό-φιλος είχε
ερωτευθεί τον βίο των Αγίων ,θέλησε ο
Χριστός να την επάρει παραμονή των Αγίων Πάντων για να μπορεί ανεμπόδιστα να
πανυγηρήσει με όλους τους Αγίους,την
μέρα της τιμή τους, στα παραδεισένια σκηνώματα ,πέρα από τις ουρανίες αψίδες.
Χρέος μας όμως να
αποδώσουμε και στον Ποιμενάρχη μας
κ.Νεκτάριο ,τις ειλικρινείς ευχαριστίες που έστω σε αυτό , το μικρό έως
τώρα διάστημα της Ποιμαντικής του διακονίας ,περιέβαλλε με όλη του την Αγάπη
,εκτίμηση και ανεπιτήδευτη στοργή την μακαριστή μας Γερόντισσα ως αντιστάθμισμα της xόλης του όξους που είπιε από τον δικό
της Γολγοθά .
Αν και την γνώρισα
λίγο την εκτίμησα πολύ,
τέτοιοι ελεύθεροι και
ασαμάρωτοι ανθρώποι σπάνια βγαίνουν !
π.Διονύσιος Ταμπάκης.
