«(…) Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 18ου αιώνα (...), μια νέα ιδεολογία άρχισε να επικρατεί μεταξύ των λογίων Ελλήνων, το πνεύμα του Νέου Ελληνισμού. Το ύφος αυτής της νέας νοοτροπίας ήταν περισσότερο κοσμικό από εκείνο των Ρωμιών, αν και αρχικά τουλάχιστον δεν ήταν ρητά αντιεκκλησιαστικό.
Οι πρωταγωνιστές αυτού του κινήματος στράφηκαν, προς τα πίσω, πιο πίσω από το Βυζάντιο, στην αρχαία Ελλάδα, προβάλλοντας ως ιδεώδες την Αθήνα του Περικλέους, που τόσο θαύμαζαν στην Δύση. Πρότυπά τους δεν ήταν οι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά οι Έλληνες συγγραφείς της κλασσικής περιόδου. Αυτοί οι εκφραστές του Νέου Ελληνισμού εμπνεύστηκαν ωστόσο, όχι μόνον από την δυτική λατρεία για τις κλασικές σπουδές, αλλά γενικότερα από την νοοτροπία του Διαφωτισμού (Aufklärung), από τις αρχές του Βολταίρου και των Γάλλων Εγκυκλοπαιδιστών, των ιδεολόγων της Γαλλικής Επανάστασης και από τον ψευδομυστικισμό των Μασόνων (...).
Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ («Η εσωτερική ενότητα και η επίδραση της Φιλοκαλίας σε Ανατολή και Δύση»)
http://www.parathemata.com/2010/11/ware.html
