“Όσο φωτίζει το Όρος την Ελλάδα, η άγκυρα της ελπίδας δεν έχει χαθεί!”,σημειώνει ο Γιώργος Εμμ. Στεφανάκης, στο βιβλίο του “e-mail στην οδό Αγίου Όρους”.
Πρόκειται για μία αυτοβιογραφική περιπέτεια “μέσα από σταθμούς κειμένων
και προσώπων”. Στο “e-mail στην οδό Αγίου Όρους”, γράφει ο συγγραφέας,
“συνυπάρχουν τα γνωστά άγνωστα, η αβάσταχτη νεοελληνική ελαφρότητα, ο
λαϊκισμός, το κλασικό πνεύμα, με την αστείρευτη φωτοχυσία της
ορθοδοξίας”. Επιλέξαμε δύο αποσπάσματα από τα κεφάλαια που επιγράφονται
“Το Άγιον Όρος στη ζωή μου” και “Νάρκες στο περιβόλι της Παναγίας”.
Κατερίνα Χουζούρη
“Η αθωνική εμπειρία είναι μία
διαρκής ανάβαση δίχως τέλος. Ανανέωση και Ανάνηψη ταυτόχρονη. Μπαίνουμε
στην απόλυτη σιγή για να ακούσουμε τον ξεχασμένο εαυτό μας. Ανοίγουμε τη
θύρα του ανομολόγητου. Εισπνέουμε άνεμο χαράς και αισιοδοξίας.
Καταργούμε τη μιζέρια, τη μικροψυχία, τη μητέρα της κολάσεως.
Από τη Φωτοθήκη της Πεμπτουσίας. Στιγμές στο Βατοπέδι
Ελευθερώνεσαι από τις ματαιοδοξίες, τα
πάθη, τις ιδιοτέλειες και τις κακίες. Γίνεσαι φανατικά αντιφανατικός.
Δογματικά αντιδογματικός, γιατί ανοίγεις την αγκαλιά σου για Όλους και
για Όλα. Ο Χώρος της καρδιάς διευρύνεται διαστημικά και ο νους φωτίζεται
διαρκώς. Δεν σε χωρά τίποτα στην παρούσα ζωή, αλλά σε χωρούν όλα στην
παρούσα και στη μέλλουσα ζωή. Αισθάνεσαι να βαδίζεις ανάμεσα από τον
Ηράκλειτο, τον Γρηγόριο το Θεολόγο, τον Αββά Ισαάκ τον Σύρο και τον
Νίτσε και ν’ ακούς τα αδελφωμένα θεϊκά τους λόγια. Τα αντίθετα
γεφυρώνονται και όλα συνηγορούν για την “καλήν αλλοίωσιν”, την ανανέωση,
την εσωτερική αλλαγή….
Στο Όρος μπορείς να δεις πολλά και τίποτε….
Όλα εξαρτώνται από σένα. Να βγεις από
τον εαυτό σου. Να λύσεις τους ψυχικούς κόμπους που κουβαλάς. Να μη ζεις
για τον εαυτό σου, αλλά για τον άλλον, για να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Ο
αλτρουισμός είναι το καύσιμο της Αγάπης. Η πορεία δεν τελειώνει στο
Όρος. Η περιδιάβαση σε οδηγεί προς την άγνωστη γνώση….
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο και
αντιφατικό, ένας χριστιανός ασκητής μπορεί να είναι περισσότερο
παγκόσμιος από έναν ανέστιο ταξιδιώτη της εποχής μας, ο οποίος ταξιδεύει
για να ξεφύγει από την πραγματικότητα, για ψυχαγωγία ή για να
δραπετεύσει από τις συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής του, και ο οποίος
τελικά όπου και να πάει απολαμβάνει τα πάντα επιδερμικά και αισθάνεται
παντού ξένος. Ο ασκητής, ζώντας την ασάλευτη ζωή στο κελί του, είναι
γεμάτος αγάπη για τον κόσμο, γίνεται πραγματικά παγκόσμιος….
Το Όρος αγαπά όλους. Συμφιλιώνει τους ανθρώπους. Δεν φοβάται κανένα, γιατί είναι λεύτερο.
Από τα πέρατα του κόσμου, από το Θιβέτ, ξεκινούν προσκυνητές για να
γνωρίσουν την αλήθεια του Όρους. Τον έρωτα του Απολύτου, την αγιότητα
των Γερόντων, τα ιδανικά του ασκητικού βίου, την αισιοδοξία της
απόγνωσης.
Πόσο ωφέλιμη θα ήταν η επίσκεψη
των πολιτικών που βρίσκονται αλλοπαρμένοι από τη μέθη της εξουσίας, σ’
έναν τόπο προσευχής. Πόσο άδικο έχει το κράτος που δεν κατανοεί και δεν
ενισχύει τον πνευματικό αιμοδότη του ελληνισμού και της ορθοδοξίας….
Όσο φωτίζει το Όρος την Ελλάδα, η άγκυρα ελπίδας δεν έχει χαθεί!”
Στεφανάκη Γ., 2003, e-mail στην οδό Αγίου Όρους, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, σελ. 24,25,26,32
http://www.pemptousia.gr/2013/09
