(Με αφορμή την κηδεία του Βάσου Ανδρονίδη)
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροϊδη,
Όλο και περισσότεροι γνωστοί Έλληνες κηδεύονται χωρίς παπά αψηφώντας τις φωτιές της Κόλασης.
Σφραγίζουν μια στάση ζωής, με την τελεσίδικη απόρριψη της βαθύπλουτης αρπακτικής επιχείρησης, που ονομάζεται Εκκλησία. Αν υπάρχει Θεός θα εκτιμήσει ιδιαίτερα το γεγονός, πως δεν τον πρόσβαλαν συμπράττοντας με αυτόκλητους πονηρούς «εκπροσώπους» του που τον εμπορεύονται.
Ο κατάλογος των πολιτικών κηδειών μακραίνει και χωρίς χρονολογικό ή αξιολογικό κριτήριο, ξεκινώ από τον Χαρίλαο Φλωράκη, για να τιμήσω το ΚΚΕ, που παρά τις κακές του παρέες (Κώστας Ζουράρις, Λιάνα Κανέλλη), αναδεικνύεται ως το μόνο ελληνικό κόμμα, που συστηματικά τα στελέχη του κηδεύονται πολιτικά. Λέων Αυδής (τ. βουλευτής), Μήτσος Σαχίνης (τ. βουλευτής), Θανάσης Παπαρήγας, Κώστας Κάππος (τ. βουλευτής,).
Το παράδειγμα των προβεβλημένων ακολουθούν και απλά στελέχη ή φίλοι όπως οι Κώστας Πέτρογλου Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης του ΚΚΕ στη Γερμανία και Φάνης Χατζηκυριάκος, γιος του Ν. Χατζηκυριάκου, γραμματέα της ΚΟΒ ΠΕΣΙΝΕ και μέλους της ΝΕ Βοιωτίας του ΚΚΕ, το στέλεχος του ΚΚΕ Βοιωτίας Μίμης Ευταξίας (2006), και το μέλος της ΚΝΕ Δημήτρης Κιάμος από τα Λαγκάδια Αρκαδίας (Ιούνιος 2007).
Ασφαλώς θα υπάρχουν και άλλα μέλη του κόμματος αυτού που κηδεύτηκαν «αδιάβαστα». Ειδικά για τον Φλωράκη, νομίζω πως η πολιτική του κηδεία, υπήρξε μια βαθιά πολιτική πράξη του κόμματος αυτού και μια απάντηση στις φλυαρίες που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα χριστιανοπατριωτικά έντυπα («Ρεσάλτο» Ιαν-2007, «Πολύτεκνη Οικογένεια» κλπ) πως στα στερνά του το είχε ρίξει στην θρησκεία ["Ν": σχετική δική μας ανάρτηση - για Κύρκο & Φλωράκη - εδώ].
Μπαίνω στον πειρασμό να θυμίσω τα λόγια που είπε ο εκπρόσωπος των συμπατριωτών του Κερκυραίων, στο ύστατο χαίρε του Αυδή: “Για
φαντάσου Λέοντα να ερχόταν ένας αρχιερέας και να ζητούσε από το Θεό του
να σε συγχωρέσει γιατί ήσουν …τίμιος,…αγωνιστής που αγωνίστηκε με πάθος
για το δίκιο των φτωχών και των αδυνάτων” (“Ελευθεροτυπία”, 27-9-2000). Παραθέτω και τον αντίλογο της κας Κανέλλη: «Θεωρώ
αδύνατον για έναν ορθόδοξο να μην είναι κομμουνιστής… Πεθαίνοντας θέλω
το φέρετρο να είναι το μισό σκεπασμένο με το σφυροδρέπανο και το άλλο
μισό με την ελληνική σημαία σε θρησκευτική κηδεία» («Νέα»,
12.1.’06). Το ΚΚΕ βέβαια έχει κι αυτό τις αντιφάσεις του. Η κα Παπαρήγα
δεν έστειλε ούτε εκπρόσωπο στην [θρησκευτική (!)] κηδεία του Γρηγόρη
Φαράκου, ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ, αλλά τίμησε
με την παρουσία της την κηδεία του χουντικού αρχιεπισκόπου Χ.
Παρασκευαΐδη ["Ν": τα περί "χουντικού" Χριστόδουλου είναι ανοησίες εκείνων που ψάχνουν αφορμή].
Το ζήτημα είναι από τη φύση του λεπτό. Πρόκειται για
μια δύσκολη περίσταση, στην οποία παίζουν ρόλο οι συγγενείς και η
κοινωνική πίεση. Ο καθένας δικαιούται μέχρι την τελευταία του στιγμή να
αναθεωρήσει τις περί Θεού αντιλήψεις του, αλλά τα δημόσια πρόσωπα
υπόκεινται στην κριτική μας. Ακόμη και ο Β. Ραφαηλίδης, μαχητικός άθεος
κομμουνιστής, πέθανε ξαφνικά και κηδεύτηκε με ευθύνη των συγγενών του
θρησκευτικά από τον τηλεοπτικό του «αντίπαλο» κ. Μεταλληνό. “Περίμενα
αυτές τις μέρες που αρχίζει η νέα τηλεοπτική περίοδος να σε συναντήσω
πάλι στα κανάλια” (“Ελευθεροτυπία”, 24-9-2000), ήταν η εισαγωγή του
μόνου εξόδιου λόγου στη μνήμη ενός γόνιμου αγωνιστικού πνεύματος.
Ιστορική νομίζω θα μείνη η «ταφή» του Ηλία Πετρόπουλου του οποίου η στάχτη σκορπίστηκε από την σύντροφό του Μαίρη
Κουκουλέ σε υπόνομο των Παρισίων. Ήταν η έσχατη προκλητική πράξη ενός
ερευνητικού και ανατρεπτικού πνεύματος, που διώχτηκε από την Ελλάδα και
που όπως κατατίθεται στην βιογραφική του ταινία (Καλλιόπης Λεγάκη: «Ένας
κόσμος υπόγειος») «θεωρούσε τους δεσποτάδες καθάρματα». Μια και
βρισκόμαστε στο Παρίσι, να συμπληρώσουμε τον κατάλογό μας με δυο
επιφανείς που κηδεύτηκαν χωρίς παπά: Κορνήλιος Καστοριάδης, και Ι.
Ξενάκης του ΕΑΜ και της γαλλικής Ακαδημίας.
Η λίστα μας καταλήγει με
την ολότελα ιδιαίτερη πολυσήμαντη περίπτωση του Αντώνη Σαμαράκη που
δώρισε το πτώμα του στο Νεκροτομείο, τους δημοσιογράφους Αγγελική Ξύδη
και Γιάννη Ε. Διακογιάννη, τον μεγάλο φιλόλογο Ρένο Αποστολίδη, τον
ακτιβιστή ομοφυλόφιλο Βαγγέλη Γιανέλλο, τον αναρχικό Γιάννη Ταμτάκο, τον
“συνήθη ύποπτο” αναρχικό Γιάννη Μπουκετσίδη, το στέλεχος του ΕΚΚΕ
Ανδρέα Μπίστη, τον αγωνιστή του ΔΣΕ Δημήτρη Κάιλα, και τον ηθοποιό και
συνδικαλιστή του ΣΕΗ Βάσο Ανδρονίδη. Η Εκκλησία προσπάθησε να εμποδίσει
την ταφή του Ρένου (Ελευθεροτυπία-18-3-’04) μέσα στο νεκροταφείο, τον
ήθελε όπως τον Καζαντζάκη και τον Σκαρίμπα, απόβλητο ["Ν": ο Καζαντζάκης (που ποτέ δεν αφορίστηκε)
τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα μέσα στο μητροπολιτικό ναό του Ηρακλείου και
κηδεύτηκε από τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης, ενώ θάφτηκε στον προμαχώνα
Μαρτινέγκο κατ' επιλογή των δικών του], το ίδιο
αποπειράθηκε και για τον Γερμανό αναρχικό Ρ. Πόλε που πέθανε στη χώρα
μας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπόθεση της Πηνελόπης Δέλτα που στην
τελευταία της επιθυμία που έγραψε ιδιόχειρα ζήτησε από τους δικούς της:
“ούτε παπά ούτε κηδεία παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου” (Αλ. Ζάννα
“Π. Δέλτα σελίδες ημερολογίου”, "Καθημερινή", 7-4-2002). Η θέλησή της
δεν έγινε σεβαστή, αφού για τη θρησκευτική της ταφή φρόντισε ο φίλος της
ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος.
"Ν": Η δήλωση της Π. Δέλτα (που αυτοκτόνησε όταν μπήκαν οι Ναζί
στην Αθήνα, μη αντέχοντας στη σκέψη της Κατοχής) δεν δηλώνει οπωσδήποτε
απιστία, που δε νομίζω και να ίσχυε κάτι τέτοιο γι' αυτήν. Πολλοί άγιοι
ασκητές το ίδιο ζήτησαν, από ταπείνωση. Είναι εντελώς διαφορετικό από
το να το ζητώ από απιστία ή αλαζονεία.
H Emma Goldman στην πολιτική κηδεία του αναρχικού πρίγκηπα Κροπότκιν.
Έχουν ασφαλώς πεθάνει
πολλοί σε πολέμους, θεομηνίες κλπ. χωρίς κάποιος παπάς να παπαγαλίσει
βιαστικά τα τετριμμένα της κηδείας... Ίσως αυτούς να τους περιμένει η
Αιώνια Κόλαση, όπου θα συναντήσουν και τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγο που πετάχτηκε αδιάβαστος νύχτα στον λάκκο, ως οπαδός της
Ένωσης των Εκκλησιών ["Ν": και σφετεριστής του θρόνου, με δολοφονία του ανήλικου νόμιμου διαδόχου, καθώς και σφαγέας πολλών ανθενωτικών]. Ο Σαίξπηρ όμως δεν φαίνεται να πιστεύει πως όποιος
πάει αλειτούργητος βρίσκεται στις φωτιές του Άδη. Στον “Άμλετ”, ο παπάς
λέει στον Λαέρτη, αδελφό της τραγικής Οφηλίας που αυτοκτόνησε:
“...θα’ταν ασέβεια τα νεκρώσιμα αν διαβάζαμε”, για να πάρει απάντηση:
“από την σάρκα της την όμορφη κι αμόλυντη γιούλια ας φυτρώσουν. Μάθε
βάρβαρε παπά πως άγγελος Υψίστου θα’ναι η αδερφή μου κι εσύ στο χώμα σου
θα ουρλιάζεις” (Μτφρ. Β. Ρώτα).
"Ν":
Η σωτηρία ή απώλεια του ανθρώπου δεν εξαρτάται από το ίδιο το γεγονός
της κηδείας του - αν και η προσευχή των παρευρισκόμενων, ΟΤΑΝ συμβαίνει,
σίγουρα βοηθάει - αλλά από τη διάθεσή του απέναντι στο Θεό, που έχει
απόλυτη σχέση με τον εγωισμό του και που συχνά είναι ο λόγος της
επιλογής "πολιτικής κηδείας".
Πολιτική κηδεία επιφυλάσσεται από
σκληρόκαρδους παπάδες, ταμπουρωμένους πίσω από συνοδικές εγκυκλίους, στα
αβάπτιστα μωρά και στους παντρεμένους με πολιτικό γάμο. Ο καθηγητής Κ.
Μπέης (“Ελευθεροτυπία”, 8-3-2000) σε άρθρο του επικαλείται σχόλιο του κ.
Κ. Ι. Αγγελόπουλου στην “Καθημερινή” για να επικρίνει παπά που αρνείται
να κηδεύσει παιδάκι 9 μηνών, επειδή ήταν αβάπτιστο. Δεν είναι
μεμονωμένο περιστατικό. Ο ιερέας του χωριού Κάτω Μητρούσι, με διαταγή
του τα τότε δεσπότη Σερρών Μάξιμου, αρνήθηκε να ψάλλει την εξόδιο
ακολουθία, σε ηλικίας 3 μηνών αβάπτιστο αγοράκι. Ο εκπρόσωπος τύπου της
Συνόδου, εξήγησε: “Ο ιερέας δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να ψάλει… θα
μπορούσε μόνο να βγάλει το πετραχήλι και να πει μια προσευχή…”
(“Ελευθεροτυπία”, 28-7-2000). Αν αυτό θέλει ο Θεός για τα αθώα βρέφη,
τότε του ταιριάζουν τα λόγια του Όσκαρ Ουάϊλντ: “Δεν ξέρω αν υπάρχει
Θεός, αλλά θα ήταν καλύτερα για την υπόληψή του να μην υπήρχε”.
"Ν":
Ανοησίες... Ακόμα κι αν έσφαλαν σχετικά με την κηδεία των μωρών, όλα
αυτά γίνονται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ορίστε άρθρο μας για την άρνηση της Εκκλησίας να κηδεύει τους αυτόχειρες.
Στη Δράμα, ο
μητροπολίτης Διονύσιος, το 1987, απαγόρευσε να ψαλεί νεκρώσιμη
ακολουθία στην κηδεία του Σταύρου Θεοφανίδη, επειδή είχε παντρευθεί με
πολιτικό γάμο. Αναγκαστική πολιτική κηδεία έγινε το 1996 στη Δράμα πάλι
και στην Σοφία Πιστικόζογλου για τον ίδιο λόγο. Ο ιερέας που υπακούοντας
στον δεσπότη, αρνήθηκε να ψάλλει την εξόδιο ακολουθία, ομολόγησε
κυνικότατα: “Η Μερκούρη, την οποία εκτιμώ, ετάφη δημοσία δαπάνη και
μάλιστα παρουσία Αρχιεπισκόπου. Εκεί υπήρχαν πολιτικές σκοπιμότητες”. Το
ίδιο συνέβη και με τον Τρίτση. Αλλά η Εκκλησία
πάντα υπήρξε σκληρή με τους ταπεινούς και επιεικής με τους ισχυρούς.
Πάρτε ακόμη για παράδειγμα το εν μια νυκτί διαζύγιο του δικτάτορα
Παπαδόπουλου, τους ετερόδοξους γαλαζοαίματους νονούς στα ορθόδοξα
βαφτίσια του εγγονού του Κώστα Ντεγκρέτσια και τη θρησκευτική κηδεία της
Μ. Κάλλας η οποία μετά αποτεφρώθηκε. Ο φλύαρος παπάς αποκάλυψε πως δεν
έκανε του κεφαλιού του, αλλά ρώτησε και την Σύνοδο, από όπου τον
συμβούλευσαν να πράξει έτσι (“Ελεύθερος Τύπος”, 18-12-’96.).
Αρχές Οκτώβρη του 2005,
ήρθε κι ώρα του Διονύσιου να διαβεί τον Αχέροντα. Κηδεύτηκε δημοσία
δαπάνη και η Νομαρχία κήρυξε τριήμερο πένθος. Αν υπάρχει Θεός, δεν θα
‘θελα να ήμουν ούτε ψύλλος στον κόρφο του δεσπότη. Η κηδεία δεν είναι
μυστήριο και επομένως ένας καλός παπάς μπορεί να προσευχηθεί για κάθε
πεθαμένο όταν του το ζητήσουν οι συγγενείς του. Κηδεύονται θρησκευτικά,
φονιάδες, μαστρωποί, έμποροι ναρκωτικών, βασανιστές, δικτάτορες,
παιδεραστές κληρικοί και δεν μπορεί να κηδευτεί μια γυναικούλα που έκανε
πολιτικό γάμο;
["Ν":
Αυτό χρειάζεται πράγματι συζήτηση. Όμως δε νομίζω πως αποτελεί πάγια
πρακτική. Η περίπτωση που αναφέρεται εδώ είναι εξαίρεση. Η διαφορά:
εκείνος που τελεί πολιτικό γάμο (μόνο πολιτικό, χωρίς θρησκευτικό γάμο)
στην πράξη φανερώνει πως δεν είναι χριστιανός, αφού απορρίπτει τα
χριστιανικά μυστήρια. Όμως το ίδιο συμβαίνει και με όσους συζούν χωρίς
γάμο (μπορεί όμως και απλά να μην ξέρει τι είναι ο γάμος,
και ευθύνη να φέρει ο παπάς της ενορίας του, όχι ο ίδιος) και τελικά τι
χριστιανός είναι ένας βασανιστής κτλ; Η κατάληξη: μόνο ο Θεός ξέρει αν
είμαι χριστιανός ή όχι. Δεν πρέπει να κρίνουν και να πράττουμε ελαφρά τη
καρδία. Ίσως και να σφάλλω βεβαίως.].
Όσοι πάντως σκέπτονται να αποτεφρωθούν
και άρα να κηδευτούν πολιτικά, ας εντρυφήσουν σε δυο απόψεις υψηλού
επιπέδου: Σε έρευνα της “Ελευθεροτυπίας” (10.11.92 ) απαντά ο μακαρίτης
σήμερα Ι. Χατζηφώτης του γραφείου Τύπου της Συνόδου: “Δεν φτάνει που θα
καιγόμαστε εις το πυρ το εξώτερον με τις αμαρτίες μας, ….να προσθέσουμε
άλλο ένα κάψιμο;”. Ο τότε χωρεπίσκοπος Δωδώνης επίσης καθησυχάζει όσους
δεν θαφτούν λόγω ατυχήματος: “πιστεύω ότι από τη στιγμή που κάποιος
φαγωθεί… από καρχαρίες ή αποτεφρωθεί σε μια πυρκαγιά, δεν θα μείνει χωρίς
να αναστηθεί”.
Ενημέρωση:
Μαρία Δημητριάδη, τραγουδίστρια, αποτεφρώθηκε, 8.1.2009. 1.5.2009
Κηδεύεται πολιτικά ο εκδότης του “εναλλακτικού Τύποιυ” του περιθωρίου και συγγραφέας Λεωνίδας Χρηστάκης 1.11.2009
Στη λίστα αυτών που κηδεύτηκαν πολιτικά προστέθηκαν και οι Μιχάλης Παπαγιαννάκης και Έλλη Παππά. Ο φιλόσοφος Kώστας Αξελός κηδεύεται πολιτικά στο Μονπαρνάς (11.2.2010) Ο Αντώνης Καρκαγιάννης, παλιός αγωνιστής της Αριστεράς με διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, δημοσιογράφος και εκδότης της “Καθημερινής”, στοχοποιημένος από την “Ορθόδοξη ομάδα δογματικής έρευνας” (ΟΟΔΕ) γιατί αποκάλεσε την αγία Ειρήνη την Αθηναία (τύφλωσε το γιό της) “κουμάσι” (Η αναστήλωση των εικόνων και η ιστορική υποκρισία), κηδεύεται με αποτέφρωση χωρίς θρησκευτική τελετή. "Ν": Η απάντηση (και όχι... στοχοποίηση!!!) της ΟΟΔΕ είναι εδώ, ενώ η μελέτη που τεκμηριώνει ότι η αυτοκράτειρα Ειρνήνη η Αθηναία δεν τιμάται ως αγία, εδώ.
17-6-2010
Ο κόκκινος ταγματάρχη Κώστας Σειρηνίδης, πρώην επικεφαλής του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΚΚΕ και αργότερα αναρχικός, ο οποίος φυλακίστηκε, βασανίστηκε και αποτάχτηκε όταν τον Νοέμβριο του ’73, μετά το Πολυτεχνείο, επικεφαλής τάγματος κατέλαβε έναν λόφο στην περιοχή της Τρίπολης ζητώντας την τιμωρία των πρωταιτίων της σφαγής των φοιτητών Ενημέρωση 16. 10. 2010
Πέθανε ο δημοφιλής σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, γνωστός άθεος. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα στις 15.00 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 23.11.2010 Αιμίλιος Μεταξόπουλος, τ.πρύτανης Παντείου.
Eνημέρωση 1.3.2011 Κηδεύτηκε πολιτικά στα 95 της η παλιά αγωνίστρια Μίνα Γιάννου, τ.βουλευτής και μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ Eνημέρωση 31.8.2011
Κηδεύεται σήμερα πολιτικα στο Α΄Νεκροταφείο ο τ.βουλευτής Λεωνίδας Κύρκος. Μπέττυ Αμπατιέλλου (ΚΚΕ), 17.10.2011. Κώστας Τζιαντζής (ΝΑΡ), 3.11.2011. Γιάννης Μπανιάς τ.βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ (31.3.2012). Αθηνόδωρος Προύσαλης, ηθοποιός. (5.6.2012) Λευτέρης Βογιατζής, σκηνοθέτης (2.5.2013)
Τελικό σχόλιό μας: Κάποιοι από τους παραπάνω αναμφίβολα ήταν άνθρωποι καλών προθέσεων, που απλά έπεσαν στην παγίδα της αθεΐας και παρασύρθηκαν από πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα. Εύχομαι να είναι αναπαυμένοι όλοι έτσι κι αλλιώς. Είναι αυτονόητο ότι οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν απορρίπτουμε κανένα άνθρωπο ως πρόσωπο, μόνο λυπούμαστε για τα λάθη όλων (και τα δικά μας) και ιδιαίτερα για εκείνα που αποκόπτουν τον άνθρωπο απ' το Θεό.
Ο Θεός δεν παθαίνει τίποτα, ούτε βλάπτεται "η θρησκεία" ή "η Εκκλησία". Ο άνθρωπος ζημιώνεται. Φυσικά είναι ελεύθερος να το επιλέξει. Γι' αυτό και ο Θεός το σέβεται. Γι' αυτό και υπάρχει η κόλαση, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει.
Επιδόρπιο: Ο Καλός Άθεος
Άθεά μου αδέρφια, ζητήστε και θα λάβετε, όπως έλαβα εγώ...
Ο άθεος (;) διά Χριστόν σαλός των Εξαρχείων (Νικόλας ο Άσιμος)
http://o-nekros.blogspot.gr
