Καλή Σταύρωση και ανάσταση σε όλους μας.

Ό,τι συμβαίνει αγαπητοί γύρω μας και οι οποίοι έχετε καταλάβει οι περισσότεροι που μας ξενίζουν πολλές φορές ένας είναι ο λόγος η άρνηση του Τίμιου Σταυρού δηλαδή η άρνηση της θυσίας η άρνηση της αυταπαρνήσεως στην οποία μετέχουμε όλοι .

Μην τα ρίχνουμε στους άλλους που δυστυχώς λίγο λίγο μετέχουμε όλοι και επειδή δεν συμφέρει να σηκώνουμε τον Σταυρό μας για αυτό υπάρχουν και στην Ελλάδα τάσεις νεοειδωλολατρείας. Τα παραγγέλματα της παραδόσεως όλων των αγίων και του Χριστού μας μιλάνε για Σταυρό.

Εμάς δεν μας συμφέρει δεν τον θέλουμε το παράξενο τι είναι όμως. Όσο δεν το θέλουμε τόσο θα έρχεται με χείριστη μορφή επάνω μας. Γιατί οι πανέξυπνοι πρόγονοι μας πανέξυπνοι όχι μόνο στο μυαλό αλλά και με σύνεση καρδιάς που είναι η όντως ευφυΐα ήξεραν να μετατρέπουν με την προσευχή τους και τα τραγούδια της το Σταυρό σε ανάσταση ανά πάσα ώρα και στιγμή. Σας λέω ένα παράδειγμα που ακούμε στα νησιώτικα τραγούδια . Τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε και το τραγουδούμε την ώρα που το χορεύουμε. Δώσε του χορού να πάει τούτη η γη θα μας εφάει.

Που σημαίνει η στιγμή της θλίψεως και του θανάτου σε μετατροπή χαράς και ανάστασης. Αυτήν την πανέξυπνη δυνατότητα ο σύγχρονος άνθρωπος των επιστημών και των διπλωμάτων και των μάστερ την έχει απορρίψει και για αυτό προστρέχει και κάνει πάμπλουτους ψυχίατρους ψυχολόγους νευρολόγους και ούτω καθ` εξής με όλα τα λάθη του παρελθόντος. Εκεί θα βρείτε και θα ερμηνεύσετε ότι συμβαίνει σήμερα. 


(...) Παρατηρούσα τον παλαιότερο καιρό με τι προθυμία οι παλαιότεροι άνθρωποι φορούσαν μαύρα όταν είχαν ένα κεκοιμημένο. Εγώ δεν είδα κανένα να θλίβεται πολύ. 

Είδα γιαγιάδες χρόνια στα μαύρα μια χαρά ήταν ψυχικά.  Προϊόντος του χρόνου δεν το θέλει κανείς. Ο Θεός δεν μας είπε να φοράμε μαύρα μας είπε όμως να αγαπούμε το πένθος. Όχι για το πένθος αυτού που πέθανε αλλά γενικά το πένθος στη ζωή μας. Το πένθος φέρνει την χαρμολύπη . Η άρνηση είναι ότι δεν μπορώ να τα βλέπω, είναι και μια αιτία που οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν να βλέπουν  τους ιερείς με μαύρα γύρω τους . Διαβολίζονται.

Γιατί είναι η μνήμη του θανάτου και η μνεία ότι δεν δέχομαι πένθος μέσα μου , ότι θέλω μια ζωή άνευ ορίων ασύδοτη τα πάντα για την δίκη τους ευχαρίστηση και στο τέλος δεν χαίρονται τίποτα. Το πνεύμα της χαρμολύπης αγαπητοί που έχει η ορθόδοξη εκκλησιά και το μεταφέρει όλο μέσα στην  παράδοση της με ότι ακούμε και βλέπουμε έχει μέσα το πνεύμα του Σταυρού και οδηγεί στην ανάσταση.

Για αυτό αγαπητοί μην φοβάστε το πένθος. Μην φοβάστε τον Σταυρό μην φοβάστε το πνεύμα της θυσίας αυτό είναι το πνεύμα της εκκλησίας μας αυτό είναι το κόσμημα μας αυτό είναι το καύχημα μας κι αυτή στο τέλος θα είναι η καλοπέραση μας.

Αυτό το παράξενο αγιογραφικό όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του ας την χάσει όποιος θέλει να ζήσει να πεθάνει αλλά γιατί μόνος του το κατάλαβε το εννόησε δεν του το είπε κάποιος άλλος η γυναίκα του. 

Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν τα βιώσαν αυτά δεν τα ένοιωσαν δεν τα κατάλαβαν για αυτό και τους ταιριάζει καλυτέρα ο Ποσειδών η Ήρα και ο Δίας και ο Βάκχος διότι αυτοί ήταν έργα των χειρών τους και κάνανε τους θεούς τους όπως ήθελαν.

Ότι έκαναν οι άνθρωποι οι θεοί το έκαναν σε χειρίστη μορφή ώστε να σου δίνει και την ευλογία να κάνεις αυτό που θέλεις. Ερχόταν κάποτε ένα φοιτητής στο εξομολογητήριο και περίμενε να ακουστεί από μένα το εντάξει σε αυτό που ήθελε και δεν ήθελε αλλά δεν έπρεπε. Και του απαντώ μια μέρα μην περιμένεις να ακούσεις από μένα από το στόμα μου το ναι. Έχεις την ελευθέρια. Θέλεις να ζήσεις έτσι η ζήσε αλλιώς αλλά να μας  θα έχεις και το αποτέλεσμα.

Να μην περιμένουμε από την παράδοση της εκκλησίας μας να μας λέει αυτά που εμείς εκείνη την ώρα θέλουμε γιατί αυτά που θέλουμε πάντα δεν είναι ούτε το θέλημα του θεού ούτε για το συμφέροντα της ψυχής μας. 

Το συμφέρον της ψυχής μας είναι η εκλογή του Σταυρού. Και για αυτό μάνα χωρίς πνεύμα θυσίας δεν υπάρχει πατέρας χωρίς πνεύμα θυσίας δεν είναι πατέρας. Παπάς χωρίς πνεύμα θυσίας δεν είναι παπάς ,δάσκαλος χωρίς πνεύμα θυσίας δεν είναι δάσκαλος. Είναι απλός επαγγελματίες όλοι είναι για την προσωπική τους ζωούλα και είναι και ταραγμένοι και ταράζουν και τους άλλους. και ας έχουν εκατό πτυχία ας έχουν χίλιες γνώσεις. 

Όταν δεν έχουν το πνεύμα της ταπεινώσεως της αυταπαρνήσεως και της θυσίας. Δεν κάνουμε τίποτα. Ας προσπαθούμε όμως να το παλεύουμε αυτό αρέσει στο Θεό να προσπαθούμε να το παλεύουμε και αυτή είναι η εορτή του Σταυρού για αυτό η εκκλησία μας δίνει το Σταυρό.  Δεν είναι για να φυλάμε κοσμήματα και χρυσούς Σταυρούς.

 Βεβαίως φοράμε χρυσούς Σταυρούς και ασημένιους και καλά κάνουμε γιατί είναι ο θησαυρός της ψυχής μας αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό αν δεν έχουμε το φρόνημα της ζωής μας και του βίου μας αγαπητοί μου και αυτό φαίνεται στην καθημερινή ζωή μας από τα απλά πράγματα που λίγο λίγο φαίνεται ότι δεν αντέχει τον Σταυρό ο σημερινός άνθρωπος.

Το τραγικό ποιο είναι θα το έχουμε στο τέλος. Είναι καλυτέρα κάτι που θα έρθει να το πάρεις με ευχαριστήσει παρά να το πάρεις αναγκαστικά στο τέλος.

Γιατί όπως λέει ο Παπαδιαμάντης δεν θα έχουν τελειωμό τα πάθη και οι καημοί του κόσμου.

Αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Και είναι και η αγάπη του Θεού που τα δίνει διότι θα είχαμε γίνει πιο θηρία από ότι έχουμε γίνει.

Οι στιγμές οι ευτυχισμένες του άνθρωπου είναι λίγες στις άλλες στιγμές του Σταυρού με υπομονή και χαρμολύπη να περιμένει την ανάσταση αγαπητή.

Καλή Σταύρωση και ανάσταση σε όλους μας.

ολόκληρο το κείμενο στο... 
apantaortodoxias.blogspot.gr