Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Συνιστά έγκλημα κατά της χώρας μας
η υποστήριξη εκ μέρους κυβερνητικών παραγόντων της επίθεσης που έχουν
προαποφασίσει να κάνουν οι ΗΠΑ εναντίον της Συρίας, παραβιάζοντας κάθε
θεμελιώδη κανόνα διεθνούς νομιμότητας. Πέρα από το γεγονός ότι για
αδύναμα κράτη όπως η Ελλάδα (και δεν αναφερόμαστε στη σημερινή
κατεξευτελισμένη χώρα με το ανύπαρκτο διεθνές κύρος) η τήρηση του Διεθνούς Δικαίου συνιστά το σημαντικότερο μέσον προάσπισης των εθνικών συμφερόντων τους, εκπλήσσει το ότι η κυβέρνηση υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες του ρόλου της Τουρκίας στη συριακή κρίση.
«Θάβει» το θέμα για να μη γίνουν οι αναπότρεπτοι συνειρμοί για τις
επιπτώσεις που θα υπάρξουν δυνητικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ο εσκεμμένος στρουθοκαμηλισμός
όμως δεν είναι λύση. Πρέπει να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των
ήλων. Ευθύς εξαρχής, από το 2011, η Τουρκία αποτέλεσε τη σημαντικότερη
βάση εξοπλισμού των Σύρων αντικαθεστωτικών και των μυριάδων ξένων
μισθοφόρων που μάχονται μαζί τους.
Στο τουρκικό έδαφος προσγειώνονται
δεκάδες μεταγωγικά αεροπλάνα με τεράστια φορτία όπλων που στέλνουν για
τους μισθοφόρους οι Δυτικοί και τα οποία πληρώνουν αδρά
οι εμίρηδες του Κόλπου.
Στο τουρκικό έδαφος καταφεύγουν οι μισθοφόροι
και οι αντικαθεστωτικοί της Συρίας για να γλιτώσουν τα κεφάλια τους,
όταν τους πιέζουν τα στρατεύματα του Ασαντ.
Για τους δικούς της λόγους η
Αγκυρα (αποφυγή δημιουργίας νέου κουρδικού κράτους και στη Συρία, όπως
έκαναν οι Αμερικανοί και στο Ιράκ) είναι πανέτοιμη να εισβάλει και με χερσαίες δυνάμεις στη Συρία, αν και όταν το αποφασίσουν οι Αμερικανοί, ενώ υποστηρίζει με φανατισμό τη στρατιωτική εισβολή για άμεση ανατροπή του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Ασαντ.
Δεν γνωρίζουμε φυσικά ποια θα είναι η
πορεία των δραματικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, τις οποίες θα
πυροδοτήσει η αποφασισμένη επίθεση των ΗΠΑ. Αν όμως η Άγκυρα κρίνει ότι η άκρως επιθετική πολιτική της εναντίον της Συρίας που
συμπεριλαμβάνει μέχρι και σχέδια εξαπόλυσης πολέμου είναι αποδοτική, τι
θα την εμποδίσει να εφαρμόσει ανάλογη πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο;
Οταν ολόκληρος ο πλανήτης παρατηρεί με απάθεια τις ΗΠΑ να παραβιάζουν
ωμά το Διεθνές Δίκαιο εξαπολύοντας αλλεπάλληλους κατακτητικούς πολέμους
για να διαλύσουν χώρες (Γιουγκοσλαβία, 1999), να τις
υποδουλώσουν (Ιράκ) ή να απαλλαγούν από καθεστώτα που δεν είναι δουλικά
απέναντί τους, όπως τώρα στη Συρία του Ασαντ ή προ διετίας στη Λιβύη του
Καντάφι, είναι απολύτως φυσιολογικό άλλα κράτη να αντιγράψουν τη
συμπεριφορά αυτή σε τοπικό επίπεδο.
Αφού οι ΗΠΑ επιβάλλουν τη θέλησή
τους με πολέμους χωρίς να υφίστανται καμιά απολύτως συνέπεια, γιατί να
μην επιβάλει και η Τουρκία τη θέλησή της στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Αρμενία, στη Συρία, στη Βουλγαρία; Ολες αυτές οι χώρες είναι του χεριού της Αγκυρας
από στρατιωτική σκοπιά.
Επομένως, αν επικρατήσει η αρχή ότι «Διεθνές
Δίκαιο» είναι ο νόμος του ισχυρότερου και όχι αυτά που ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, η Τουρκία θα πάρει ό,τι θέλει από τις προαναφερθείσες χώρες. Η ανομολόγητη αυταπάτη της κυβέρνησης είναι πως αν έχει τις πλάτες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, η Αγκυρα δεν θα τολμήσει να πειράξει την Ελλάδα και την Κύπρο. Πρόκειται για τραγική πολιτική ψευδαίσθηση.
Πρώτα απ' όλα, όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει, αλλά δεν θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε, η Τουρκία είναι μια χώρα απείρως σημαντικότερη από την Ελλάδα
και για τις ΗΠΑ και για το Ισραήλ.
Αδίστακτα θα πουλήσουν την Αθήνα η
Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ και μία και δέκα και εκατό φορές, αν
χρειαστεί, προκειμένου να συσφίξουν τις σχέσεις τους με την Αγκυρα!
Ούτε
μια στιγμή δεν θα διστάσουν - και πολύ καλά θα κάνουν από την οπτική
γωνία των συμφερόντων τους. Έπειτα, ο μύθος της «προστασίας» της Ελλάδας από τις ΗΠΑ έχει καταρρεύσει με τον πιο δραματικό τρόπο από την εποχή της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο το 1974.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση Σαμαρά
μας ξανάφερε... σαράντα (!) χρόνια πίσω, προσδίδοντας τραγική
επικαιρότητα σε αυτά που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου π.χ. στον λόγο του
στην Πέτρα Λέσβου, στις 22 Ιουλίου του 1976: «Ποιους προστάτες άραγε γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;...
Πληρώνουμε αυτή την ώρα το γεγονός πως για τόσα χρόνια ζήσαμε τον μύθο της προστασίας μας από την Ατλαντική Συμμαχία...
Αναφέρομαι και στη μεγάλη διείσδυση και διάβρωση του κρατικού μας
μηχανισμού, της ηγεσίας του τόπου μας από την ατλαντική νοοτροπία και
μια εθελόδουλη στάση απέναντι στους μεγάλους προστάτες μας»!
Εθελόδουλη τότε, εθελόδουλη και τώρα...
