Χρήσιμο
είναι να σημειωθεί πως σε όλους τους διωγμούς της Εκκλησίας, κάποιοι,
συνήθως οι δυνατώτεροι πνευματικά, μαρτυρούσαν, αλλά πολλοί άλλοι
κατέφευγαν σε έρημους τόπους, όπου φυλάσσονταν απ’ τον Θεό.
Αυτό θα συμβεί και στον έσχατο διωγμό της ιστορίας, όπως θα δειχθεί στη
σχετική ενότητα. Πάντως, οι μάρτυρες χαριτώνονται με την ιδιαίτερη χάρη
των μαρτύρων που υπερνικά κάθε ταλαιπωρία και βασανισμό.Όπως, χαρακτηριστικά, γράφει ο Μ. Βασίλειος, « όταν γάρ ο τής ευσεβείας έρως τήν ψυχήν προκατάσχη, άπαν αυτή πολέμων καταγέλαστον είδος καί πάντες αυτήν υπέρ τού ποθουμένου καταξέοντες τέρπουσι μάλλον ή πλήττουσι ».
Στο μαρτύριο της Αγίας Περπετούας αναφέρεται πως η μάρτυς είχε καταληφθεί απ’ το Άγιο Πνεύμα σε τέτοιο βαθμό, που δεν κατάλαβε καν πως τα θηρία την είχαν πληγώσει. « Εκεί η Περπετούα υπό τινος κατηχουμένου ονόματι Ρουστίκου, ός παρειστήκει αυτή, αναδειχθείσα καί ως εξ ύπνου εγερθείσα ( ούτως εν πνεύματι γέγονεν έκστασιν παθούσα ) καί περιβλεψαμένη, θαμβούντων απάντων, έφη• Πότε βαλλόμεθα εις τήν δάμαλιν, ήν λέγουσιν; Καί ακούσασα ότι ήδη εξεληλύθει πρός αυτήν, ου πρότερον επίστευσε πρίν ή σημείά τινα τής βλάβης εν τώ ιδίω σώματι εωράκει », γράφεται στο μαρτύριο της Αγίας.
Συχνά, επίσης, οι Μάρτυρες προστατεύονται με θαυματουργικό τρόπο. Στον βίο της Αγίας Μάρτυρος Αγνής περιγράφεται πώς Άγγελος Κυρίου προστάτεψε την Αγία απ’ τις άσεμνες επιβουλές των εθνικών διωκτών της. Θεϊκή προστασία απ’ τις επιβουλές των Τούρκων αναφέρεται και στον βίο της Αγίας Ελένης της Σινωπίτιδος. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παρόμοια παραδείγματα.
Στη σύγχρονη ορθόδοξη βιβλιογραφία, ο Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ σημειώνει: « Ο Απόστολος Ανδρέας είπε στον ηγεμόνα των Πατρών που τον απειλούσε πως θα τον σταυρώση, αν εξακολουθή να κηρύττη: “ Aν φοβόμουν τόν Σταυρό, δεν θα τον εκήρυττα ”. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι Απόστολοι και μετά οι μάρτυρες και ύστερα οι Άγιοι ασκητές πήγαιναν χαρούμενοι στο μαρτύριο και τα πάθη. Κι όλα αυτά, γιατί το Άγιο Πνεύμα, τό αγαθό και γλυκύ, έλκει τήν ψυχή στην αγάπη του Κυρίου κι έτσι η ψυχή δεν φοβάται τα βασανιστήρια, ένεκα της γλυκύτητας του Αγίου Πνεύματος ».
Ο π. Σεραφείμ Rose αναφέρει μια μαρτυρία του π. Δημητρίου Ντούτκο σχετικά με κάποια χριστιανή, που, λόγω της χριστιανικής της πίστης, είχε κλειστεί σε ψυχιατρείο απ’ το αντίχριστο σοβιετικό καθεστώς. Η χριστιανή, όσο αντιμετώπιζε τους άθεους γιατρούς και τις μεθόδους τους, αισθανόταν μια απέραντη γαλήνη, χάρη στη θεία βοήθεια. Όταν με ενέργειες του π. Δημητρίου Ντούτκο απελευθερώθηκε, βίωσε με δυσαρέσκεια και οδύνη την απώλεια της Θείας Χάριτος των ομολογητών και μαρτύρων.
Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε πως για πολλούς Αγίους το μαρτύριο ήταν πανηγύρι. Θεωρούσε πως ο αμετάθετα στερεωμένος στην πίστη λογισμός υπερνικά όλους τους πόνους και ανέφερε την περίπτωση ενός Ρώσου ασκητού, που φλεγόταν απ’ τον πόθο του μαρτυρίου. Με το χαρακτηριστικό του ύφος διηγόταν: « Θυμάμαι, είχε έρθει στο Καλύβι ένας Ρώσος από το Βλαδιβοστόκ. Είχε τάξει να πάη στους Αγίους Τόπους με τα πόδια… Ήξερε λίγα ελληνικά και συνεννοούμασταν. “ Νόμιζα, μου είπε, ότι θα είναι εκεί ο Αντίχριστος για να μαρτυρήσω, να μου κόψη το κεφάλι, αλλά δεν ήταν ”. Έβλεπες μια φλόγα μέσα του ».
Στην ετερόδοξη βιβλιογραφία εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το σχόλιο του Newman, που θεωρεί πως οι διωγμοί είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εκκλησίας του Χριστού. Επισημαίνει τον μακαρισμό: « Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης »• και σημειώνει πως « σε διωγμό η Εκκλησία ξεκινά και καταλήγει. Ο Ιησούς Χριστός την άφησε σε διωγμό και θα την βρει σε διωγμό ».
(Απόσπασμα – χωρίς τις υποσημειώσεις – από το βιβλίο - Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ).
πηγή
