Ο τόπος μύριζε καμμένα ξύλα, τα τζάκια στο φούλ σε όλες τις γειτονιές καίγοντας τα πάντα, από παλιόξυλα και παλιόχαρτα μέχρι παλιοεποχές και βρώμικα χρόνια.
Στο δρόμο ερημιά όπως στο χωριό μια φορά κι έναν καιρό, ποιος να βγει έξω χωρίς ιδιαίτερο λόγο μετά τις 9-10 η ώρα. 10-15 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο στοιχίζουν κάποια λίγα ευρώ που σίγουρα κάπου θα χρειαστούν. Στο γάλα, στο ψωμί... κάπου.
Τα πράγματα από το χωριό εν τω μεταξύ, για όσους έχουν κάποια άκρη έδωσαν και πήραν αυτές τις μέρες. Από αρνιά και γαλοπούλες, μέχρι αυγά, ντομάτες φλοκάτες και κουρελούδες για να ζεσταθούν τα πατώματα και τα τσιμέντα. Ό,τι μπορεί να
γλυτώσει κανείς...
Αλλά κι όλο το κλίμα των γιορτών πέρασε πιο πολύ με λίγο φθηνό κρασί χύμα στα σπίτια μπροστά σε καποιο τζάκι, παρά σε στέκια της πόλης που έμοιαζαν βομβαρδισμένα.
Κι έτσι το βράδυ όλη η Αθήνα, σκεπασμένη απ' αυτό το σύννεφο δηλητήριο, μυρίζει ξύλο και χωριό κι ο χρόνος γυρίζει πίσω σε άλλες εποχές με ανθρώπους τυλιγμένους σε κουβέρτες μπροστά σε τζακια μαγκάλια και ξυλόσομπες.
Κατά τ'άλλα κάποιοι μιλάνε για "νίκες που το μέλλον θα φέρει", για ελπίδα και θριάμβους της οικονομίας(ποιών;) για αναμενόμενους ρυθμούς "ανάπτυξης" και προσδοκίες για πρωτογενή πλεονάσματα... Λες και τρώγονται.
Η λες και καίγονται στο τζάκι...
ΥΓ: Τι θ'ακολουθήσει άραγε; Τι άλλο, κάποιος φόρος ...περιβάλλοντος φυσικά. Από την πρώτη στιγμή αυτό σκεφτόντουσαν έτσι κι αλλιώς. Οπως το 1800... τόσο στην Αγγλία.
πηγή
pisostapalia
http://www.kalyterotera.gr/2013/01/t_14.html
