Δεν ήθελαν να απολησμονήσουν τον τόπο τους. Να αποκοπούν. Να καταντήσουν κουφάρια χωρίς ταυτότητα.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία της Αννίκα Χαριτωνίδου (από το Κέσι ): «Η επιτροπή μάζεψε τα πράματα της εκκλησίας. Έκαψε τις παλιές εικόνες κι όσα βιβλία ήταν παλιά.
Τα άλλα κειμήλια τα μαζέψανε και τα φέραμε. Το σταυρό και τον επιτάφιο τα είχα βάλει στο δικό μου σεντούκι. Τα άλλα πράγματα τα φρόντισε ο κουνιάδος μου ο δάσκαλος... Με τα πράματα της εκκλησίας είχα δώσει και μια δική μου εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ήταν πολύ μεγάλη και δε χωρούσε στο δικό μου σαντούκι. Σαν ήρθαμε, έδωσα στον κουνιάδο μου το σταυρό και τον επιτάφιο. Κάποιος πήγε και τα πήρε από το σπίτι του μαζί με τα άλλα πράματα της εκκλησίας. Μαζί με αυτά πήγε και η δική μου εικόνα, που ήταν πολύ παλιά.
Που φεύγαμε από το σπίτι μας στενοχωρηθήκαμε, μα ούτε το σπίτι ούτε τα πράματά μας σκεφτόμασταν , όσο σκεφτήκαμε την εκκλησία μας. Την αφήσαμε ορφανή μέσα στους Τούρκους.
Πριν φύγω πέρασα πάλι από κει. Δεν είχε εικόνες. Δεν είχε σταυρό. Πήγα να προσκυνήσω το αγιασμένο σανίδι, τη λειτουργημένη πέτρα της».
φωτογραφία από οικογενειακά κειμήλια @SteliosSarivasillis. ''Από την Προύσα στας Σέρρας.. Η ανεκτίμητη κληρονομιά''.
https://proskynitis.blogspot.com/2022/01/blog-post_430.html
