Ελεγε ο Αγιος Ιάκωβος: "Το μοναστήρι δεν είναι δικό μας. Εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι.Ολα είναι του Αγίου. Και τα ρούχα που φοράω και το φαγητό που τρώω του Αγίου Δαυίδ είναι.
Το μόνο που έφερα, όταν ήλθα στο μοναστήρι, ήταν οι αμαρτίες μου. Και γι' αυτές κλαίω μέχρι τώρα". Ολους όσοι πήγαιναν στο Μοναστήρι, ο Γέροντας φρόντιζε να τους αναπαύει.
Με την πολλή του αγάπη θυσιαζόταν για όλους και παρόλο που, ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπέφερε από πολλές αρρώστιες σε κανέναν δεν είπε: "Δεν μπορώ να σε δω, να ακούσω το πρόβλημά σου". Ελεγε στη συνοδεία του: " Ο κόσμος ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιεί, ζητάει την αγάπη μας.
Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε, θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως Μοναχοί".
(Απόσπ.από το νέο βιβλίο της Μονής Οσίου Δαυίδ για τον Οσιο Ιάκωβο).
Έλεγε και ο ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ...
Πνευματική επαναφόρτιση.....
Ένα Μοναστηράκι ποτισμένο
από τους ιδρώτες των ασκήσεων,
τα δάκρυα της μετανοίας και
τις ανοιχτές πληγές των πειρασμών
των οσίων γερόντων (ηγουμένων):
Οσίου Δαυίδ, Αγίου Ιακώβου και
Γέροντος Κυρίλλου!
Τόσες ψυχουλες έρχονται
(απ' όλο τον κόσμο)
για μια "τζούρα" Χάριτος....
Και βλέπεις την "καλή αλλοίωση"
(φεύγουν "διαφορετικοί").
Ευλογημένα Μοναστηράκια....
απάνεμα λιμανάκια της ζωής μας!
πηγή
