Ἀναφέρει ὁ π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος:
«Πρίν μερικά χρόνια, κάποιος Ἄγγλος γιατρός βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ἔμαθε νά λέη τήν Εὐχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” στά ἀγγλικά. Ἔτσι, ἄρχισε σιγά-σίγα νά τή λέη συστηματικά ὅλη τήν ἡμέρα, μέχρι πού γλυκάθηκε τόσο πολύ, ὥστε νά ἀφιερώνη σ᾽ αὐτή τήν ἐργασία καί κάποιες ὧρες ἀπ᾽ τή νύχτα. Μέ τόν καιρό, ὅμως, ὅσο χρόνιζε αὐτή ἡ ἀδολεσχία μέσα στήν ψυχή του, σέ μία στιγμή ἄρχισε ν᾽ ἀκούη τήν καρδιά του νά κτυπᾶ, νά πάλλεται, μέ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἀλλά… στά ἑλληνικά! Ὁ ἴδιος μέ ἀπορία τό περιέγραψε περίπου ὡς ἑξῆς:
—Ἀκούω μέσα μου greek (ἑλληνικά): “Γκύριε, Ἰησοῦ Κριστέ, ἐλέησόν με”. Ἐγκώ λέω μέ τό στόμα english (ἀγγλικά), καί ἡ καρντιά ἀπαντᾶ greek!
Αὐτό τό ἔκτακτο γεγονός τοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι καί ἀπετέλεσε τήν ἀφορμή νά ἀρχίση νά μαθαίνη τήν ἑλληνική γλῶσσα. Μάλιστα, κατάφερε νά τή μάθη ἀρκετά γρήγορα, ὥστε νά μελετᾶ πνευματικά βιβλία σχετικά μέ τό θέμα τῆς προσευχῆς.
Ἔτσι, ἡ Εὐχή ἄλλαξε τή ζωή του, ὁδηγώντας τον σταδιακά στήν κάθαρσι ἀπ᾽ τά πάθη καί στό φωτισμό τοῦ νοός. Ἀλλά καί τό περιβάλλον του δέν ἔμεινε ἀνεπηρέαστο, καθώς τό παράδειγμά του ἐνέπνευσε πολλούς συμπατριῶτες του νά ἀσπασθοῦν τήν Ὀρθοδοξία. Κι ὅλα αὐτά, σέ μία χώρα προτεσταντική, χωρίς ἠθικούς φραγμούς καί παραδοσιακές ἀξίες».
πηγή
