της Αλέκας Λεώνη
To Εκουαδόρ – χώρα της Νότιας Αμερικής – που δανείστηκε δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε οι διάφορες Αμερικανικές εταιρείες να κατασκευάσουν έργα που θα ωφελούσαν τους κατοίκους. Αποτέλεσμα:
σε διάστημα 30 χρόνων, το επίσημο επίπεδο φτώχιας ανέβηκε από το 50 στο 70%, το ποσοστό υποαπασχόλησης και ανεργίας αυξήθηκε από 15% στο 70 % και πλέον. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από τα 240 εκατομμύρια ξεπέρασε τα 16 δισεκατομμύρια δολάρια και το ποσοστό των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών που αντιστοιχεί στα φτωχότερα στρώματα των πολιτών μειώθηκε από 20% σε 6%. Σήμερα το Εκουαδόρ είναι αναγκασμένο να διαθέτει τουλάχιστον το 50% σχεδόν του κρατικού προϋπολογισμού στην εξόφληση των χρεών του, αντί να το χρησιμοποιεί για τους κατοίκους του, οι οποίοι και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας.
Στην διαδικασία της ‘διάσωσης’ αυτή συμμετείχαν η Παγκόσμια Τράπεζα, η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, αριθμός πολυεθνικών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διάφορες οργανώσεις βοηθείας, ΜΚΟ και φυσικά οι ΗΠΑ. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν θεωρούσαν ότι βοηθούσαν ένα φτωχό κράτος δηλαδή εκτελούσαν μια αγαθοεργία!.
Και το αποτέλεσμα; Πέτυχε πλήρως!. Το Εκουαδόρ πιάστηκε στην παγίδα. Σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση, όμοια με εκείνη του μικρο-μαγαζάτορα που βρίσκεται στα χέρια του αρχιμαφιόζου από τον οποίον δανείστηκε ξανά και ξανά.
Στην περίπτωση του Εκουαδόρ, ήταν αρκετό που οι ‘μαφιόζοι’ γνώριζαν τον πλούτο που κρύβεται στο υπέδαφος του.
Δυστυχώς η ιστορία των χρεών, της εξαπάτησης, της υποδούλωσης, της εκμετάλλευσης και αρπαγής ψυχών, μυαλών και πόρων δεν έχει τέλος στην ανθρωπότητα.
Και παραδόξως αυτά συμβαίνουν - με μικρο-παραλλαγές- και στον Παναμά, στην Βενεζουέλα, στο Αφγανιστάν, στην Λιβύη, στο Ιράκ, στην Ινδονησία, κλπ. Κοινός παρονομαστής ο φυσικός πλούτος των διαφόρων χωρών ο οποίος πρέπει να περάσει σε άλλα χέρια. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό οι ‘δικτατορίες’ - διαφόρων μορφών- που απολαμβάνουν οι χώρες αυτές, επιβεβλημένες από τους σωτήρες-τοκογλύφους τους.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς; E! και τι λείπει, σε εμάς; Τι λείπει από αυτά που έγιναν στην Λατινική Αμερική; Όλα είναι τα ίδια εκτός από την διαφορά ότι εμείς έχουμε Ευρώ. Κατά τα άλλα καμία άλλη διαφορά. Όλα αυτά τα κράτη οδηγήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία την διάλυση και την σκλαβιά. Μετατράπηκαν σε ένα απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο.
Τι ‘χρεία μαρτύρων’ έχουμε για το τι έχει προετοιμαστεί να ζήσουμε; Το έργο έχει ξαναπαιχτεί και μάλιστα αρκετές φορές.
To Εκουαδόρ – χώρα της Νότιας Αμερικής – που δανείστηκε δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε οι διάφορες Αμερικανικές εταιρείες να κατασκευάσουν έργα που θα ωφελούσαν τους κατοίκους. Αποτέλεσμα:
σε διάστημα 30 χρόνων, το επίσημο επίπεδο φτώχιας ανέβηκε από το 50 στο 70%, το ποσοστό υποαπασχόλησης και ανεργίας αυξήθηκε από 15% στο 70 % και πλέον. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από τα 240 εκατομμύρια ξεπέρασε τα 16 δισεκατομμύρια δολάρια και το ποσοστό των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών που αντιστοιχεί στα φτωχότερα στρώματα των πολιτών μειώθηκε από 20% σε 6%. Σήμερα το Εκουαδόρ είναι αναγκασμένο να διαθέτει τουλάχιστον το 50% σχεδόν του κρατικού προϋπολογισμού στην εξόφληση των χρεών του, αντί να το χρησιμοποιεί για τους κατοίκους του, οι οποίοι και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας.
Στην διαδικασία της ‘διάσωσης’ αυτή συμμετείχαν η Παγκόσμια Τράπεζα, η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, αριθμός πολυεθνικών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διάφορες οργανώσεις βοηθείας, ΜΚΟ και φυσικά οι ΗΠΑ. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν θεωρούσαν ότι βοηθούσαν ένα φτωχό κράτος δηλαδή εκτελούσαν μια αγαθοεργία!.
Και το αποτέλεσμα; Πέτυχε πλήρως!. Το Εκουαδόρ πιάστηκε στην παγίδα. Σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση, όμοια με εκείνη του μικρο-μαγαζάτορα που βρίσκεται στα χέρια του αρχιμαφιόζου από τον οποίον δανείστηκε ξανά και ξανά.
Στην περίπτωση του Εκουαδόρ, ήταν αρκετό που οι ‘μαφιόζοι’ γνώριζαν τον πλούτο που κρύβεται στο υπέδαφος του.
Δυστυχώς η ιστορία των χρεών, της εξαπάτησης, της υποδούλωσης, της εκμετάλλευσης και αρπαγής ψυχών, μυαλών και πόρων δεν έχει τέλος στην ανθρωπότητα.
Και παραδόξως αυτά συμβαίνουν - με μικρο-παραλλαγές- και στον Παναμά, στην Βενεζουέλα, στο Αφγανιστάν, στην Λιβύη, στο Ιράκ, στην Ινδονησία, κλπ. Κοινός παρονομαστής ο φυσικός πλούτος των διαφόρων χωρών ο οποίος πρέπει να περάσει σε άλλα χέρια. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό οι ‘δικτατορίες’ - διαφόρων μορφών- που απολαμβάνουν οι χώρες αυτές, επιβεβλημένες από τους σωτήρες-τοκογλύφους τους.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς; E! και τι λείπει, σε εμάς; Τι λείπει από αυτά που έγιναν στην Λατινική Αμερική; Όλα είναι τα ίδια εκτός από την διαφορά ότι εμείς έχουμε Ευρώ. Κατά τα άλλα καμία άλλη διαφορά. Όλα αυτά τα κράτη οδηγήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία την διάλυση και την σκλαβιά. Μετατράπηκαν σε ένα απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο.
Τι ‘χρεία μαρτύρων’ έχουμε για το τι έχει προετοιμαστεί να ζήσουμε; Το έργο έχει ξαναπαιχτεί και μάλιστα αρκετές φορές.