Η σημασία που
δίνεται από τον οργανισμό του ΝΑΤΟ αλλά και από αρκετές άλλες χώρες στον τομέα
των πυρηνικών φαίνεται να αυξάνει. Τουλάχιστον αυτό είναι
ορατό από τις πρόσφατες ασκήσεις της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ με φόντο μια πιθανή
χρήση τους σε πεδίο μάχης.
Την ίδια στιγμή
έχει ανακοινωθεί εδώ και μερικές εβδομάδες πώς η Ινδία αλλά και η Β.
Κορέα έχουν πλέον δυνατότητα χρήσης βαλλιστικών πυραύλων ICBM με ικανότητα μεταφοράς πυρηνικών
κεφαλών, ενώ σε διαδρομή απόκτησης πυρηνικής ικανότητας βρίσκονται το Ιράν αλλά
και η Τουρκία.
Η Ρωσία μάλιστα με
δήλωση του S. Lavrov ανέφερε πώς και οι
ΗΠΑ αν θέλουν μπορούν να προβούν σε εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου τους όπως κάνει
το Κρεμλίνο χωρίς να θιχτεί ουσιαστικά η συμφωνία για μείωση των πυρηνικών
οπλοστασίων. Κάτι που εμφανίζει ακόμα περισσότερο το πόσο έχει αλλάξει η
νοοτροπία σκέψης και συμπεριφοράς απέναντι στην πιθανή χρήση ενός τέτοιου
οπλοστασίου.
Προσθετικά όλων
αυτών υπάρχει και η εμφανής πλέον αναζήτηση
από εξτρεμιστικές/τρομοκρατικές ομάδες να έχουν στην κατοχή τους πυρηνικά
στοιχεία και αντίστοιχη γνώση για να δημιουργήσουν κάποιο είδος φορητού
εκρηκτικού μηχανισμού ( aka dirty bomb) έτσι ώστε να έχουν και εκείνοι ένα μέρος της δύναμης αυτής στα χέρια τους.
Το σενάριο του
πυρηνικού ολέθρου φυσικά δεν είναι κάτι που είχε μειωθεί ή χαθεί στις περασμένες
δεκαετίες. Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος χρήσης τους αλλά σήμερα φαίνεται ότι γίνεται
προσπάθεια μιας από-δαιμονοποίησης του αν και γνωρίζουμε τις πραγματικές
επιπτώσεις μια τέτοιας δύναμης αν χρησιμοποιηθεί.
Αρκετές ανησυχητικές αναφορές έχουν
γίνει και από διάφορες υπηρεσίες ασφάλειας σε Ευρώπη και ΗΠΑ , σχετικά με
την αύξηση ρυθμού κατοχής πυρηνικών, ειδικά από τρίτες χώρες που δεν έχουν
υπογράψει το σύμφωνο ελέγχου τους. Ιδιαίτερη μνεία για παράδειγμα έχει
γίνει στην χώρα του Πακιστάν, όπου οι πολιτικές αναταραχές έχουν οδηγήσει
σε μια ασταθή κατάσταση. Η ύπαρξη πυρηνικών και η πιθανή απειλή χρήσης τους από
το όποιο πολιτικό σύστημα προκύψει, έχει δημιουργήσει αρκετές ανασφάλειες.
Λαμβάνοντας τώρα
υπόψη πώς οι χώρες που «βιάζονται» να αποκτήσουν μια τέτοια δύναμη, είναι
κυρίως εκείνες που αποκαλούνται ως ακραίες σε συμπεριφορές και νοοτροπία (
Ιράν, Τουρκία, Σ. Αραβία) αλλά και πώς χώρες όπως η Β. Κορέα και το Πακιστάν
είναι επίσης σε μια απολυταρχική και ασταθή κατάσταση αντίστοιχα, είναι δυνατόν
να γίνει αντιληπτό το πόσο μεγάλος μπορεί να γίνει ο κίνδυνος χρήσης μιας τέτοιας
δύναμης από τον εκάστοτε «παγκόσμιο Νέρωνα».
Υπάρχουν πάρα πολλές
απόψεις επί της αντιμετώπισης του συγκεκριμένου φαινομένου, κυρίως από χώρες της
Ευρώπης, όμως προσκρούουν στο UNSC όπου Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ, κάθε μία για άλλους λόγους, είναι κατηγορηματικά αντίθετες σε όποια άλλη
παραμετροποίηση προς την μείωση και τον μεγαλύτερο έλεγχο των πυρηνικών
οπλοστασίων. Συμμετοχή στην άρνηση έχουν και οι χώρες που θέλουν να προχωρήσουν
στην απόκτηση τους, καθώς μια τέτοια απόφαση θα τις άφηνε ουσιαστικά εκτός νυμφώνα.
Το μόνο σίγουρο
είναι πώς η απειλή των πυρηνικών όπλων έχει αρχίσει εκ νέου να φαίνεται ορατή
στον ορίζοντα. Η
απειλή χρήσης τους (έστω και ως μπλόφα) από Ρωσία και ΗΠΑ στο θέμα της Ουκρανίας
δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να προκύψει κάποιο «ατύχημα». Και αν οι δύο χώρες
έχουν εμπειρία στο πώς να κάνουν χρήση αυτής της δύναμης σε διπλωματικό επίπεδο
με κάποια εγκράτεια , δεν σημαίνει πώς αυτό θα ισχύει και για τους μελλοντικούς
ιδιοκτήτες τέτοιας δύναμης.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
IISCA Sec Group
http://www.geopolitics.com.gr/2014/10/iisca_29.htmlΣύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
IISCA Sec Group
