Του Στρατή Μαζίδη
Όταν σε καίει το σήμερα,
όταν δε σε αφήνει η καθημερινότητα να
αναπνεύσεις, πώς θα ασχοληθείς με τα
άλλα;
Κι έπειτα για ποια υγεία
μιλάμε; Με τη μισή Ελλάδα άνεργη που
σημαίνει εν πολλοίς δίχως περίθαλψη
και εν όλω δίχως πόρους για το κάτι
παραπάνω αν χρειαστεί;
Κάπως έτσι συνέβη να
συναντηθώ με έναν αναγνώστη πριν λίγες
ημέρες ζητώντας μου αν μπορώ να γράψω
κάτι.
Η υγεία του βεβαρημένη
και ο ίδιος όχι στην καλύτερη κατάσταση.
Είχε μια αξιοπρεπή εργασία αλλά η
ευκαιρία της κρίσης έδωσε τη δυνατότητα
σε αρκετούς να απομακρύνουν προσωπικό
που το θεωρούσαν βαρύδι από οικονομικής
άποψης.
“Γιατί να έχεις
εργαζόμενο που σου στοιχίζει Χ ποσό
όταν μπορείς να έχεις κάποιον με Χ/3;”
μου σχολίασε ο αναγνώστης.
Ο ίδιος τρέχει πλέον
από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσει
να ανταπεξέλθει ανταποκρινόμενος πλέον
μόνο στα απαραίτητα.
“Κι η υγεία σου;” τον
ρώτησα. “Πώς πάει;”.
“Ούτε ξέρω, ούτε με
ενδιαφέρει. Έχω πάψει αυτό που λέμε
προληπτική ιατρική, άλλωστε όποιος
ψάχνεται, βρίσκει!” μου είπε.
“Κι αν βρεις;”
“Κι αν βρω, πώς θα
ανταπεξέλθω στο κάτι παραπάνω που μπορεί
να χρειαστεί; Δεν έχω πια αυτή
την...πολυτέλεια κι ούτε θα ήθελα
πεθαίνοντας να ξεπαραδιαστώ κι από
πάνω”.
“Παράτησες λοιπόν τον
εαυτό σου;” τον ρώτησα.
“Όχι αλλά κατάλαβα ότι
λίγα πράγματα μπορούσα και πριν να κάνω.
Κάθε πρωί λοιπόν που ξυπνάω κάνω το
σταυρό μου γιατί ξημερώθηκα κι εγώ κι
η οικογένειά μου καλά, που στέκομαι
όρθιος. Και το βράδυ σαν έρθει, ευχαριστώ
το Θεό που πέρασε καλά η ημέρα και η
νύχτα μας βρήκε γερούς με την ευχή έτσι
πάλι να ξημερώσουμε. Κι όλα τα άλλα, ας
τα αναλάβει Εκείνος.
Απλά είναι πράγματα...”
http://www.freepen.gr/2013/10/blog-post_7794.html
