Ξαφνιασμένοι από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας αναζητούμε, μάταια, την αιτία του κακού.Ματαιοπονούμε γιατί αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι το κακό άρχισε από την πρωτεύουσα της παρακμής μας.
Η 'βασιλεύουσα', με χιτώνα κακοΰφαντο στη Δύση βρίσκεται υπό μερική κατοχή των αποκλήρων, που δεν έσπευσαν εδώ υποκινούμενοι από τις υποσχέσεις ενός νέου πορθητή για δηλώσεις και λάφυρα, αλλά από την ανάγκη να εξασφαλίσουν τον επιούσιο άρτο.
Δεν φτάνει αυτό. Ρημώνουν οι τόποι και τα χωριά μας. Κάποτε υπήρχαν Δημοτικά Σχολεία, έκλεισαν κι αυτά. Υπήρχε αστυνομικός σταθμός.
Έφυγε και μεταφέρθηκαν οι αρμοδιότητες στη γειτονική ή και σε πιο μακρινή πόλη.
Λειτουργούσε γραφείο των ΕΛΤΑ ή κάποια θυρίδα Τραπέζης. Πάνε, έφυγαν. Ο
'Καποδίστριας' και ο 'Καλλικράτης' κατήργησαν και τη βαθμίδα της κοινοτικής αυτοδιοίκησης που έδινε μια αίσθηση ζωντάνιας στις μικρές κοινωνίες.
Τώρα ταξιδεύει χιλιόμετρα ο κάτοικος του χωριού για να βρει το Δημαρχείο.
Όλα πωλούνται και υποτάσσονται στη λογική της λιτότητας. Το κράτος, λοιπόν, έφυγε από τα χωριά. Και τι έμεινε;
Το κτύπημα της καμπάνας είναι το μόνο που έχει απομείνει σ’ αυτούς τους ανθρώπους για να μην απογοητευθούν τελείως και φύγουν.
Μόνον ο ιερέας. δάσκαλος και γιατρός μαζί. Παιδαγωγός και παρηγορητής. Παρών, δίπλα και μαζί τους στις πιο μεγάλες χαρές και στις πιο μεγάλες λύπες.
Στήριγμα, παρηγοριά, ηθική συμπαράσταση, πνευματική συμβουλή, κοινωνική διακονία. Κινδυνεύει να καταργηθεί και αυτός. Σταμάτησαν οι διορισμοί των ιερέων, ξεχνώντας οι αρμόδιοι ότι οι ιερείς δεν είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί.
Ότι δεν επιτελούν απλά ένα πνευματικό, κοινωνικό, πολιτιστικό έργο, αλλά ότι σηκώνουν στους ώμους τους την ελπίδα και την παρηγοριά του κόσμου.
Τι θα απογίνουν τα χωριά και οι άνθρωποί μας;
Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή με την πολυσχιδή κρίση κινδυνεύει η κοινωνία μας να κυριευθεί από απελπισία και απαισιοδοξία.
Η πίστη στον Θεό και η συμπαράσταση του κλήρου μας, αυτών των απλοϊκών μα γνήσιων και αυθεντικών παπάδων μας, μπορούν να ρίξουν βάλσαμο στην ψυχή του λαού μας.
Αυτές τις ώρες, όπως σημειώνει και ένας φωτισμένος ιεράρχης, είναι η κατ’ εξοχήν στιγμή που η Εκκλησία πρέπει να βρίσκεται δίπλα στον λαό.
Εκκλησία που σιωπά και απουσιάζει από την αγωνία του κόσμου αυτοαναιρείται.
Όχι για να επιδεικνύει την παρουσία Της, αλλά για να αποδεικνύει τη σχέση Της με τον λαό, να ομολογεί τη διαφωνία της με το σύστημα που μας προδίδει και να φανερώνει την ετοιμότητά Της.
«Είναι η μόνη που μπορεί να μεταμορφώσει την αγανάκτηση σε υγιή επανάσταση. Η Εκκλησία συμπαθεί τους πονεμένους, κατανοεί τους αγανακτισμένους, αλλά προχωρεί με τους επαναστατημένους. Η αγανάκτηση βγάζει διαμαρτυρία, η επανάσταση δίνει ελπίδα ανατροπής, ανοίγει δρόμους στα αδιέξοδα».
Είναι καιρός να διερωτηθούμε: Μήπως υπάρχουν πράγματα που δεν πωλούνται;
