Η είσοδος της Θεοτόκου στην Εκκλησία είναι μια εορτή χάριτος, δηλαδή μια ουράνια εορτή της αγάπης του Θεού που δόθηκε μέσω του πιο εκλεκτού Παιδιού της ανθρωπότητας, εκείνου που έμοιαζε τόσο πολύ με τον Θεό με την προσευχή και την αγνότητα, που ο Θεός επέλεξε να μοιάζει με το σώμα και την προσωπικότητά της.
Σε ηλικία τριών ετών, όταν η άσπιλη βρεφική ηλικία της Παναγίας συνυφαίνεται με τη σοφία της εκλογής της χάριτος και με το γένος που αγιάζεται με την αμόλυντη θυσία, η Μαρία αφήνει τους γονείς της για να συναντήσει τον Θεό. Υπηρετεί στο Ναό μαζί με τις παρθένες, αγιάζεται με φως άνωθεν, αγγίζει τους ουρανούς προσευχόμενη συνομιλεί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, φυλάει το παρθενικό της σκεύος για να δεχτεί τον Θεό μέσα της.
Η κόρη του Θεού άκουσε και είδε τον σταυρό των αιώνων να σταυρώνεται μέσα της, και ξέχασε τον λαό της και το σπίτι των πατέρων της για να γίνει μητέρα του ανθρώπινου γένους και του Θεού. Τα χέρια της εκπαιδευμένα να χαϊδεύουν τον Θεό, το αμόλυντο στήθος της έτοιμο να ταΐσει τον Συντηρητή του πλάσματος, τα μάτια της εκπαιδευμένα μέσα από δάκρυα να κοιτάζουν τον Θεό.
Σε αυτήν, οι φυσικοί λόγοι της ανθρωπότητας ενώθηκαν με τον αιώνιο Λόγο του Θεού, ο νους της, αγνός και μυρισμένος από παρθενία, ενωμένος με τον Λόγο, με το Νου της αιωνιότητας που δόθηκε στον Πατέρα με αγάπη.
Με την είσοδο στην Εκκλησία της Θεοτόκου, η ανθρωπότητα φτάνει στην ουσιαστική της κορύφωση. Οι άνθρωποι έκπληκτοι και τρυπημένοι από τον θάνατο αρχίζουν να νιώθουν τον Θεό να διαπερνά τη ζωή να πλησιάζει τη γη. Η είσοδος στην Εκκλησία διδάσκει τους ανθρώπους ότι ο Θεός δεν έρχεται ως προσκεκλημένος, μια φορά το χρόνο στα Άγια των Αγίων, από κάπου μακριά, απ' έξω, αλλά κρύβεται ντροπαλά στον άνθρωπο, διεισδύει στην ανθρωπότητα, μεγαλώνει στο σύμπαν με δάκρυα και αυτο- θυσία, είναι προσιτή από μέσα, από το εσωτερικό πηγάδι της καρδιάς. Ο Θεός είναι πιο κοντά στον άνθρωπο από όσο πίστευε ποτέ, εδώ, μεγαλώνοντας ταπεινά στην εύθραυστη μήτρα της Παναγίας, ευάλωτος σε όλους τους πόνους του κόσμου, έτοιμος να πεθάνει και να δώσει ζωή.
Ανάμεσα στα βαριά δάκρυα του κόσμου, ένα μωρό πιο ελαφρύ από νιφάδα αλλά πιο χαρούμενο από τους ουρανούς, εισχωρεί στην καρδιά της ανθρωπότητας μαζί με τον Χριστό, που την περίμενε μια αιωνιότητα να γεννηθεί για να γεννηθεί ως Άνθρωπος από αυτήν. Και από εκεί, από το σιωπηλό βωμό της Ιερουσαλήμ, η Αγία των Αγίων εμφανίζεται ζωντανή, προσευχόμενη, τρυφερή στην ταπείνωση, έτοιμη να γεννήσει τον Θεό. Από εκεί, από τη σιωπή του ναού, το μωρό στο οποίο χωράει ο Θεός, ακούει με προσοχή τους πόνους της ανθρωπότητας, θάβει τα βάσανα του κόσμου στους ουρανούς της ψυχής της και χτίζει τον εαυτό της μια αγιασμένη Εκκλησία και ομιλούντα παράδεισο.
Στα Άγια των Αγίων είδε η Αγιότατη την Κιβωτό του Νόμου, αυτή την εξαγνισμένη Κιβωτό στην οποία τοποθετήθηκε ο ζωντανός και αιώνιος Νόμος της Αγάπης: «Ευλογητός είσαι, Κύριε, και η κιβωτός του αγιασμού Σου». Είδε το ψωμί με το μάννα, αυτή, την τροφοδότη όλης της δημιουργίας με τον Άρτο που κατέβηκε από τον ουρανό και δίνει ζωή στον κόσμο: την Ευχαριστία των ουρανών, το Σώμα του Υιού του Θεού. Είδε τη Ράβδο του Ααρών που μεγάλωσε, αυτή που από τα βάθη της παρθενίας γέννησε το Παιδί, τη μεσιτεία των εθνών, τη Βασίλισσα των ουρανών και τη Μητέρα του Ιερατείου της Εκκλησίας. Στη συνέχεια είδε την Τράπεζα της Παρουσίας, προετοιμασμένη να γίνει η Ευχαριστιακή Τράπεζα της χάριτος, από το σώμα της οποίας συνελήφθη το Σώμα του Θεού.
Καλοί άνθρωποι, οι άγιοι παππούδες του Θεού έφεραν τη Μωρό Μαρία στην Εκκλησία του Θεού. Φέρτε τα παιδιά σας στην Εκκλησία, να γίνουν άνθρωποι-εκκλησία, δεκτικοί στον Θεό και λαόφιλοι. Διδάξτε τους με τη Λειτουργία για να μάθουν το λειτουργικό θεμέλιο του σύμπαντος. Μοιραστείτε συχνά μαζί τους, ώστε να εκπαιδεύονται για την αιώνια Ευχαριστία. Φέρτε τους στα μνημεία των νεκρών για να έχουν κάποιον να προσεύχεται για εσάς όταν τα σώματά σας είναι χώμα. Δίδαξέ τους να δίνουν ελεημοσύνη, για να κληρονομήσουν τον παράδεισο των ελεήμων. Διδάξτε τους να προσεύχονται πριν τον ύπνο, για να περάσουν από τη βαθιά νύχτα του κόσμου.
