Εμείς πια, προσκυνήσαμε τη γη!
Ξένες, αλλόφερτες παραξενιές μας κουβαλήθηκαν εδώ, από ανθρωπίσκους που θεοποίησαν το σώμα, την ηδονή, τον ανθρώπινο έρωτα, την επιστήμη, τους άλλους ανθρώπους, την διαστροφή, την κραιπάλη κάθε μορφής, τον διάβολο, τα θεάματα, το φαγητό, την κάθε λογής καλοπέραση!
Φορέσαμε το κοστούμι του λιμοκοντόρου της εσπερίας, γίναμε θρασύτατοι ''ευγενείς'', αποκτήσαμε ''καλούς τρόπους'', μιλάμε με ξεράσματα από ''παγκόσμιες'' δήθεν γλώσσες, ντρεπόμαστε να κάνουμε δημόσια τον Σταυρό μας, να μιλήσουμε για Τον Θεό μας, να ανάψουμε το καντήλι μας, να σκορπίσουμε το λιβάνι μας, να ξεκουμπιστούν επιτέλους οι καλικάντζαροι που θαρρούν πως μας ''διαφεντεύουν''!
Αλλάζει ο κόσμος κυρ Αλέξανδρε...
Πετσοκόψαμε το όνομά μας, του προσθέσαμε και κανά δυό ακόμη, φορέσαμε γιρλάντες στο λαιμό σαν τους καρναβάλους, κάνουμε τους καραγκιόζηδες για λίγα likes στο διαδίκτυο, κάνουμε δίαιτα αντί για νηστεία, και yoga αντί έστω για μια γονυκλισία στα πόδια Του Κυρίου!
Κι ο Κύριος;
Με Εκείνον, θα ασχοληθούμε τώρα κυρ Αλέξανδρε;
Μας χαλάει τη συνταγή!
Ήρθε και μας είπε...
''Σας Αγαπώ παιδιά μου, ελάτε κοντά μου, να φύγουν τα βάρη σας, οι οδύνες, οι καημοί, οι αστοχίες, τα παράπονα, το σκοτάδι, η θλίψη, η απελπισιά, το ψέμα που σας κυριεύει, οι αγωνίες, οι πίκρες, η φθαρτότητά σας...
Ελάτε να σας κάμω...ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ!''
Κι εμείς, δεν την αντέχουμε τέτοιαν Αγάπη κυρ Αλέξανδρε!
Μιάν Αγάπη, που μας καλεί να υπερβούμε τον πήλινο και χωματένιο μας εαυτό, και να Αγαπήσουμε ακόμη και τον εχθρό μας!
Ποιός άλλος μας μίλησε για τούτη την Αγάπη...
Που δεν γνωρίζει συμφέρον, δόλο, κακότητα, μικρότητα, σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, πανουργία, εκδίκηση!
Μόνον Εκείνος, κι εσύ Τον αγάπησες πολύ καλέ μου κυρ Αλέξανδρε!
Θα θελα να σου γράψω κι άλλα απόψε, γιατί μπασταρδέψαμε με όλους αυτούς, τους λιμοκοντόρους της εσπερίας, που δεν έχουν Θεό, αλλά πέρασε η ώρα γλυκέ μου πατέρα, καλέ μου δάσκαλε, αιώνιε φίλε, άνθρωπε Του Κυρίου μου!
''Φτωχούλη'' Του Θεού μου!
Αλλάζει ο κόσμος κυρ Αλέξανδρε...
Κέρασέ με ένα ποτηράκι σε ικετεύω, από κείνο το γλυκό κατακόκκινο κρασάκι που πίνεις κι ευφραίνεσαι, να ευφρανθώ κι εγώ, να γίνει η νύχτα μου πιότερο βασταχτική, να ξορκιστούν οι δαίμονές μου, να γευτώ στα χείλη λίγο νάμα γλυκό, στα ρουθούνια λιβάνι, και στην ψυχή μια στάλα Θεία κατάνυξη!
Μήπως και σκιρτήσει από τα ξερά μου χείλη, τούτη η σωστική ευχούλα, που πόσο μου μαλακώνει και ηρεμεί τα κύτταρα...
''Κύριε, ελέησε απόψε τον δούλο Σου...''
Να φωτίσει το καντηλάκι μου την κάμαρή μου, να δώ τα πρόσωπα της Μάνας και των Αγίων μου, και η κλίνη μου, έστω για ένα βράδυ, να μην μετατραπεί στο ίδιο μου το μνήμα!
Πλησιάζουν Χριστούγεννα γέροντά μου...
Και ξέχασα να σου πω πως...
Ακόμη και για αυτά ντρεπόμαστε, και να τα ονοματίσουμε ακόμη!
Γιατί έχουν Τον Χριστό μέσα τους-ναι κυρ Αλέξανδρε-Τον Νυμφίο της καρδιάς σου!
Και μας ενοχλεί ακόμη, ετούτος εδώ, ο Υιός του ανθρώπου!
Ακόμη και να...Τον προφέρουμε αδυνατούμε!
Μην και μας...παρεξηγήσουν, οι θιασώτες του αιώνος τούτου, του απατεώνος!
Θα σου ευχηθώ λοιπόν για τις άγιες ημέρες που έρχονται,
με μια κοινότυπη πλέον ευχή, σαν κι εκείνη που χρησιμοποιούν, οι λιμοκοντόροι της εσπερίας!
Γιατί κατάντησα κι εγώ δυστυχώς...
Ώσπερ και οι λοιποί των ανθρώπων, οι μή έχοντες ελπίδα...
Καλές γιορτές..!
Και σχώρα με...
Κυρ Αλέξανδρε!
πηγή
