Αναίρεση της πεπλανημένης αντίληψης ότι η Αναλαμπή της Ορθοδοξίας αποτελεί αίρεση

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

Υποχρεώνομαι εκ των πραγμάτων να αποστείλω την παρούσα επιστολή προς το εξαιρετικό ιστολόγιο του κου Κωνσταντίνου Βαθιώτη εξαιτίας της δημοσίευσης παραπλανητικών και δυσφημιστικών σχολίων που συνδέουν την Αναλαμπή της Ορθοδοξίας με την αίρεση και έχουν καταχωρισθεί με αφορμή την προηγηθείσα δημοσίευση του άρθρου μου με τον τίτλο Οι δέκα σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της επικρατούσας στην Δύση «Νέας Εποχής»1, στο οποίο αφιέρωσα μια παράγραφο στην Αναλαμπή της Ορθοδοξίας, που έχει επακριβώς το εξής περιεχόμενο:

 

«Η δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση η οποία έχει παραδοθεί στην αγκαλιά των σκοτεινών δυνάμεων ακριβώς γιατί δεν ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τον άνθρωπο και τις ηθικές του αξίες αλλά εργάζεται μανιωδώς για την πλήρη κατάργηση της ελευθερίας του, θα αποτύχει οικτρά να επιβληθεί (αλλά θα παρασύρει στον καταστροφικό της όλεθρο τους ταλαίπωρους που πίστεψαν αφελώς στην κίβδηλη δύναμή της) και θα αντικατασταθεί από την εν Χριστώ παγκοσμιοποίηση που θα φέρει στο προσκήνιο της Ανθρώπινης Ιστορίας την ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης της γης θα εύχεται στην γλώσσα του με ορθόδοξη πίστη και φρόνημα το «Χριστός Ανέστη». Η Αναλαμπή της Ορθοδοξίας δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ευσεβής πόθος ή άγονη φαντασιοπληξία ορισμένων γραφικών και απόμαχων της ζωής αλλά πρέπει να αναμένεται ως λυτρωτική δωρεά της Άπειρης Αγάπης του Θεού για την σωτηρία και απαλλαγή του σύγχρονου Ανθρώπου από την δαιμονική λαίλαπα του σατανικά τροποποιημένου δυτικού πολιτισμού».
 

Αν τα σχόλια που δημοσιεύτηκαν περιείχαν δυσφημιστικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό μου, δεν θα έμπαινα στον κόπο να απαντήσω, επειδή οι ως άνω χαρακτηρισμοί μπορεί να έθιγαν την τιμή και υπόληψή μου, ουδόλως όμως θα με χώριζαν από τον Άγιο Τριαδικό Θεό. 

 

Η κατηγορία όμως, έστω και υπαινικτικά διατυπωμένη, ότι εκφέρω «αιρετικές απόψεις», με υποχρεώνει να αποτινάξω την εις βάρος μου μομφή, όχι γιατί θέλω να δικαιωθώ σε προσωπικό επίπεδο, αλλά γιατί δεν θέλω (στο μέτρο του ανθρωπίνως εφικτού) να αιωρείται καμία σκιά ή αμφιβολία που τραυματίζει την προσωπική μου σχέση με τον Θεό. 

 

Αδυνατώντας να αντισταθώ στον πειρασμό, σημειώνω με έμφαση ότι αποτελεί ισχυρή ένδειξη πνευματικής παρακμής να επικεντρώνεται ο αναγνώστης σε μια μόνο παράγραφο ή σε μία μόνο λέξη του κειμένου, παραθεωρώντας το νοηματικό περιεχόμενο ολοκλήρου του άρθρου, η στόχευση του οποίου ήταν να αναδείξει τις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και σατανοκίνητης «Νέας Εποχής», στην οποία έχει υποδουλωθεί η Δύση. 

 

Οι εκκλησιολογικές, κοινωνικές, θεολογικές και πολιτισμικές αντιθέσεις που παρατηρούνται μεταξύ Ανατολής-Δύσης θα οδηγήσουν σε μια φοβερή πολεμική σύγκρουση, η οποία θα αλλάξει τον ρου της Παγκόσμιας Ιστορίας. 

 

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Γραμματεία:  

Αίρεση συνιστά κάθε διδασκαλία που παρεκκλίνει ή ανατρέπει την γνήσια και αυθεντικά εκφρασμένη από τις εννέα Οικουμενικές (αλλά και τοπικές) Συνόδους2 Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. 

 

Επομένως, κάθε θρησκευτική διδασκαλία με την οποία εισάγεται πεπλανημένη ή εσφαλμένη Θεολογία, που παραχαράσσει, αλλοιώνει, ανατρέπει ή διαστρέφει το Τριαδολογικό ή Χριστολογικό Δόγμα, συνιστά αίρεση.  

 

Αίρεση συνιστά επίσης να αποδίδεται λατρεία σε άλλο πρόσωπο (π.χ. στην Θεοτόκο, όπως συμβαίνει στην δυτική «εκκλησία» με την «Μαριολατρεία»), αφού η λατρεία ανήκει μόνο στον Άγιο Τριαδικό Θεό.  

 

Τέλος, αίρεση συνιστούν και οι λειτουργικές «καινοτομίες» που νοθεύουν το γνήσιο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος. 

 

Αναρωτιέμαι: Η «αίρεση της αναλαμπής» σε ποια κατηγορία αιρέσεων υπάγεται; Στην Τριαδολογική, την Χριστολογική ή μήπως συνιστά ασέβεια προς το Πρόσωπο της Υπερευλογημένης Κυρίας Θεοτόκου ή τέλος εισάγει καινό λειτουργικό ήθος που αλλοιώνει την εκκλησιαστική παράδοση; 

 

Αναφέρω επί λέξει:  

«Η Αναλαμπή της Ορθοδοξίας […] πρέπει να αναμένεται ως λυτρωτική δωρεά της Άπειρης Αγάπης του Θεού για την σωτηρία και απαλλαγή του σύγχρονου Ανθρώπου από την δαιμονική λαίλαπα του σατανικά τροποποιημένου δυτικού πολιτισμού».
 

Αν αναμένω προσωπικά ένα «πνευματικό δώρο» από τον Άγιο Τριαδικό Θεό, γιατί αυτό με κατατάσσει αυτομάτως στην απαίσια χορεία των «αιρετικών»; Η πνευματική δωρεά στηρίζεται στην προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Όποιος επικοινωνεί με ζέουσα καρδιά, μυστηριακά και προσευχητικά, με τον Θεό είναι εύλογο να αναμένει και τις πλουσιοπάροχες πνευματικές δωρεές του, οι οποίες δεν συσχετίζονται με την απόλαυση των υλικών αγαθών, αλλά συνδέονται με το μεγαλείο της Δόξης του Θεού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας Του. 

 

Όσοι δεν επιθυμούν να λάβουν την πνευματική δωρεά ή δεν πιστεύουν στις πνευματικές δωρεές του Άγιου Τριαδικού Θεού, για ποιον λόγο πρέπει να μέμφονται τους άλλους ως «αιρετικούς»; 

 

Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που έχει αναγάγει σε δόγμα την Αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Όσοι το επιχειρούν (εάν υπάρχουν) περιπίπτουν σε πλάνη, επειδή το δόγμα αποτυπώνεται στο Σύμβολο Της Πίστεως και απαγορεύεται ρητά οποιαδήποτε προσθαφαίρεση, αφού η Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος κατοχύρωσε το «ακαινοτόμητο» του Συμβόλου της Πίστεως. 

 

Επίσης, είναι άστοχος κάθε παραλληλισμός της Αναλαμπής της Ορθοδοξίας με το ζήτημα του εορτολογίου, αφού με την καθιέρωση του Γρηγοριανού Ημερολογίου, που επιβλήθηκε από το ελληνικό κράτος, μια συγκεκριμένη (και οργανωμένη) ομάδα πιστών, η οποία αποκόπηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, προκαλώντας το σχίσμα του παλαιού ημερολογίου και ανάγοντας το ημερολόγιο σε δογματικό ζήτημα, διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία με τις υπόλοιπες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.  

 

Όσοι πιστεύουν στην Αναλαμπή –ως δωρεά του Θεού–, ούτε χωρίζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ούτε δημιουργούν φατρίες, ούτε προκαλούν σχίσματα και διαιρέσεις. Απλά (όσοι το κάνουν) εκφράζουν την εσωτερική τους πεποίθηση και ευχή, γεγονός που είναι συμβατό και σύμφωνο με την ελευθερία της έκφρασης. 

 

Συνιστά την απόλυτη πλάνη να ταυτίζεται μια πνευματική δωρεά του Θεού στον σύγχρονο πάσχοντα και ηθικά παραπαίοντα άνθρωπο με την παναίρεση του Χιλιασμού. Βασικό δόγμα του οποίου είναι η χιλιόχρονη βασιλεία στην γη, όπου θα κυβερνήσουν οι προπάτορες Αβραάμ και Ισαάκ με έναν αριθμό «144.000 εκλεκτών». 

 

Την ίδια στιγμή, οι χιλιαστές θεωρούν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό απλό άνθρωπο (άπαγε της βλασφημίας), δεν δέχονται την αθανασία της ψυχής, δεν πιστεύουν στην εν σώματι Ανάσταση του Κυρίου μας κ.λπ., και επομένως αποτελεί αληθινή ντροπή, αποδεικνύει δε την ψυχική σκληρότητα ορισμένων, να χαρακτηρίζουν τους ομόδοξους αδελφούς τους –που προσδοκούν την Αναλαμπή της Ορθοδοξίας ως «Δωρεά του Θεού»– με το υποτιμητικό, απαξιωτικό και βλάσφημο παρωνύμιο «ορθόδοξοι χιλιαστές». 

 

Μια μοναχή στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης ερωτά τον όσιο Παϊσιο τον Αγιορείτη:3 

– Γέροντα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια θα παρέμβει ο Θεός;
 

Και ο Όσιος Παϊσιος απαντά (προσέξτε, δεν την κατηγόρησε ότι κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως αιρετική, ούτε την αποπήρε, ούτε υπαινίχθηκε ότι ομοιάζει με τους χιλιαστές, αλλά απήντησε σοφά και διακριτικά ως εξής): 

«Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την Θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα που βρίσκεται σε τόση δύσκολη κατάσταση ο καημένος κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντιχρίστου σατανά. Θα φάει μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονιστούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά, θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία για να σωθεί το πλάσμα Του. Θα αφήσει το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιαστεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει από τα χέρια του Αντιχρίστου. Θα επιστρέψουν στον Χριστό και θα έρθει μια πνευματική γαλήνη σε όλην την Οικουμένη για πολλά χρόνια. Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. 

 

Ο λογισμός μου λέει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό και θα το βγάλει σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάνε, για να τους πεις για τον Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την Οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθει ως Κριτής να κρίνει τον κόσμο. 

Άλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού για να βοηθήσει το πλάσμα Του. 

 

Κάποια άλλη στιγμή ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, μιλώντας στις μοναχές για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, είπε τα εξής: 

Μην ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός απ’ εμάς για προσευχή. Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθεί ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβει θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο. 

 

Δηλαδή, ο ίδιος ο όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης μάς ενθαρρύνει να προσευχόμαστε για την θεϊκή παρέμβαση του Χριστού μας (!), προκειμένου να λυτρωθούμε από το ορατό πλέον αδιέξοδο, και επομένως οι πιστοί που συμμορφώνονται με την προτροπή του οσίου γέροντα χαρακτηρίζονται ως «αιρετικοί» ή «ορθόδοξοι χιλιαστές», ενώ οι άλλοι, οι αδιάφοροι ή ολιγόπιστοι, αυτοπροβάλλονται ως γνήσιοι εκφραστές του ορθόδοξου ήθους και παράδοσης!  

 

Με θλίψη μου παρατηρώ ότι ο «ανάποδος κόσμος του σύγχρονου Αντίνοου» έχει διεισδύσει σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δράσης, έχοντας αλώσει την σκέψη των ανθρώπων, ώστε να αντιμετωπίζουν τις συνθήκες της ζωής με ανεστραμμένο βλέμμα. 

 

Σημειώσεις

 

1. Οι δέκα σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της επικρατούσας στην Δύση «Νέας Εποχής»
2. Κατά την ορθή αρίθμηση, οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι εννέα –και όχι επτά–, αφού με την όγδοη [Κωνσταντινούπολη, 879-880] καταδικάστηκε η αίρεση του Filioque, ενώ με την ένατη Οικουμενική Σύνοδο [Κωνσταντινούπολη, 1351)] καταδικάστηκε η αίρεση των παπικών για την κτιστή Χάρη. 

3. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική Αφύπνιση», Β΄ Έκδοση 2000 σελ. 188, και σελ. 315, Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος».

 

πηγή