Κάθε φορά που ο Τούρκος αρχίζει να παίζει τον Σουλτάνο στο Αιγαίο, ξεκινάει πάντα η ίδια πλέον βαρετή και προβλέψιμη συζήτηση που πάει ως εξής: ”Ο Τουρκικός λαός δεν έχει πρόβλημα με τον Ελληνικό λαό, αλλά οι κυβερνήσεις μας δημιουργούν φασαρίες λόγω συμφερόντων και μας διχάζουν”, ενώ αμέσως μετά έρχεται η συμπληρωματική φράση: ”Ο Ερντογάνης λέει πως θα μας γενοκτονήσει για να τον ψηφίσουν οι Τούρκοι, κοινώς για εσωτερική κατανάλωση”.
Βέβαια οι σογιοκαταναλωτές διαφωτιστές της κοινής γνώμης δεν αντιλαμβάνονται πως το κειμενάκι που τους έδωσαν να λένε απ’ έξω, απλά αυτοαναιρείται και η επιχειρηματολογία τους καταλήγει δόλια. Όμως εκεί μπαμ μπαμ καταλαβαίνεις πως το κειμενάκι τους αυτό είναι γραμμένο έτσι ώστε να απευθύνεται σε γίδια και όχι σε ανθρώπους, αφού γίδια θεωρεί κάποιος τα άτομα που θεωρεί πως μπορεί να τα πείσει με αυτόν τον τρόπο: ”να μην προκαλούμε” και ”να μείνουμε ψύχραιμοι”. Ή το ένα ισχύει ή το άλλο, δεν γίνεται να ισχύουν και τα δύο. Έτσι διαλύεται κυριολεκτικά αυτή η ”ψύχραιμη” επιχειρηματολογία, αλλά η ουσία παραμένει: ”δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε μισεί ο Τούρκος”.
Το μίσος αυτό δεν βασίζεται σε κάποιο κλασικό σύνθημα π.χ. ”Τούρκοι, Μογγόλοι, δολοφόνοι” (που ισχύει), έτσι για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις, όπως κάποιοι θα έλεγαν. Το μίσος αυτό δεν βασίζεται απλά σε κάποια ρητορική περί ”αιωνίου εχθρού” (που ισχύει), αλλά ανάγεται στην ουσία της σκέψης των Τούρκων από τότε που σχηματίζουν την αυτοκρατορία τους (ε περίπου ας πούμε 15ος αιώνας και μετά που παίρνουν και την Πόλη μας) μέχρι την περίοδο της προσπάθειας για ”εκσυγχρονισμό τους” τον 19ο αιώνα, ως και τα θεμέλια στα οποία βασίστηκε το μοντέρνο Τουρκικό κράτος τα τελευταία 100 χρόνια από το 1922. Σε αυτήν την εξήγηση για το ότι: ”δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε μισεί ο Τούρκος” φυσικά θα βασιστούμε στην καλή μας φίλη την Ιστορία, προκειμένου να μας δώσει αυτή τα φώτα της και όχι κάποιος δημοσιογράφος τηλεοπτικού καναλιού ή ινφλουένσε των Likes στο Instagram.
Πρώτον και κύριον, εμείς οι Έλληνες αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως κάποιος άνθρωπος θα μας μισεί ως αυτό που είμαστε, επειδή απλά είμαστε αυτό που είμαστε. Κι όμως, εμείς σκεπτόμαστε ως άνθρωποι ενός wannabe ας πούμε Ευρωπαϊκού κράτους (έχουμε δρόμο εμπρός μας ακόμα) και πέφτουμε στο λογικό ατόπημα του ”έξυπνου ανθρώπου” που θαρρεί πως επειδή ο ίδιος σκέφτεται με τρόπο Χ, άρα και ο απέναντι του (ίσως πιο ανόητος άνθρωπος) σκέφτεται σίγουρα και αυτός με τρόπο Χ. Πράγμα που δεν συμβαίνει. Από την πρώτη τους εμφάνιση στην Μ. Ασία και τους επόμενους αιώνες, η ρητορική των Ισλαμιστών Οθωμανών ήταν: ”Οι Χριστιανοί Ρωμιοί (ω ναι εσύ είσαι αυτός) είναι κατώτεροι από εμάς ως ανθρώπινες υπάρξεις επειδή απλά είναι Χριστιανοί Ρωμιοί και οπότε έχουμε κάθε δικαίωμα να τους κατακτάμε, να κάνουμε παιδομάζωμα τα παιδιά τους, να τους πουλάμε ως σκλάβους, να βιάζουμε τις γυναίκες και τις κόρες τους και κοινώς να τους σκοτώνουμε ακόμα και για πλάκα”.
Συνάμα για τον Ισλαμιστή Οθωμανό: ”ο πολιτισμός του Χριστιανού Ρωμιού είναι απευθείας κατώτερος από τον Οθωμανικό (υπάρχει κάτι τέτοιο; LMAO) επειδή απλά είναι Χριστιανός Ρωμιός, οπότε οι εκκλησίες του και τα αρχαία ιερά του θα γίνουν τζαμιά ή απλά θα διαλυθούν για να πάρουμε πέτρες και να φτιάξουμε κάστρα”. Με αυτόν τον τρόπο από τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας μια κοινωνία διακρίσεων δημιουργήθηκε εναντίον των Χριστιανών Ρωμιών, απλά για αυτό που ήταν ή όπως είναι μόδα να λέμε σήμερα: μια κοινωνία ρατσισμού δημιουργήθηκε εναντίον των Ρωμιών Χριστιανών (σας το έμαθε αυτό ο διεθνιστής δάσκαλος σας στο σχολείο ή ήταν πολύ απασχολημένος να μιλάει για μπασίστες και πόσο κακιά είναι η Ελλάδα;)
Αυτή λοιπόν ήταν η βάση της σχέσης σου με τους απέναντι από τότε που ξέρετε ο ένας τον άλλον. Μια σχέση που αντιλαμβάνεται μόνο την βία, την ισχύ και την de facto αντίληψη του απέναντι έναντι εσού πως είσαι κατώτερος απλά από την ύπαρξη σου και δεν τρέχει και τίποτα να καταστραφείς. Πάνω σε αυτές τις ”ράγες” η ιστορία σου επί 400 χρόνια έτρεχε και έφτασε ως τον 19ο αιώνα. Έτσι διαμορφώθηκε η οπτική σου έναντι του Τούρκου: ”ένας κατακτητής σφαγεύς τύραννος που κάποια στιγμή πρέπει να τον πετάξω από πάνω μου”. Πάμε να δούμε πως διαμορφώθηκε η δική σου εικόνα στον Τούρκο τώρα. Κατέληξες μόνος σου να αντιληφθείς πως δεν αξίζεις τέτοια καταπίεση και για αυτό ήσουν από τα πιο επαναστατικά άτομα στην αυτοκρατορία ως Ρωμιός. Όλο έκανες ταραχές επί 400 έτη, όλο συμμαχούσες με ξένες δυνάμεις για να χτυπήσεις τον τύραννο σου, όλο έτρεχες πάνω στα βουνά για να τα κάνεις απόρθητα κάστρα στα οποία η λύσσα του τυράννου σου δεν μπορούσε να σε φτάσει, γιατί μαχόσουν. Όλα αυτά διαμόρφωσαν έπειτα την οπτική του Τούρκου επί εσού: ”είσαι πολύ επικίνδυνος και πρέπει συνεχώς να βρίσκεσαι υπό το σπαθί του’.
Παρόλα αυτά μέσω της αξίας σου κατάφερες να φτάσεις σε πολύ σημαντικές θέσεις στην αυτοκρατορία, να κάνεις τον εχθρό να σε εμπιστευθεί γιατί απλά δεν μπορούσε μόνος του να άρχει και έτσι μπόρεσες να αποκτήσεις μέρος της ισχύος σου ξανά. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο σκλαβωμένος, σκλάβος παραμένει όσο ψηλά και αν ανέβει και αυτό το ήξερες. Για αυτόν τον λόγο αποφάσισες να σφραγίσεις την ιστορία της αυτοκρατορίας του τυράννου σου, όντας ο πρώτος των Χριστιανών που σκλάβωσε, να πάρει πίσω μέρος της γης του. Και όχι απλά επαναστάτησες, αλλά επί 10 έτη έδωσες έναν αδιάκοπο αγώνα με λιγότερες δυνάμεις, μόνος σου και τα κατάφερες. Αλλά η νίκη σου δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν η αρχή του τέλους της αυτοκρατορίας του τυράννου σου, επειδή αυτόν που φοβόταν περισσότερο από όλους, είχε πλέον ελευθερία κινήσεων. Αυτός ήσουν εσύ.
Χαράχθηκες λοιπόν στα μάτια του Τούρκου ως η αρχή του τέλους του, ως ο μόνος λόγος που κινδυνεύει η τρομοκρατική αυτοκρατορία που είχε χτίσει πάνω στο αίμα των προγόνων σου. Χαράχθηκες σαν τον αιώνιο ταραξία που εξαιτίας σου κατέστρεψες ότι οι εισβολείς πρόγονοι του νόμιζαν πως θεμελίωσαν. Έκανε λάθος. Προσπάθησε βέβαια αυτό το λάθος κάπως να το καλύψει με τις μεταρρυθμίσεις του 19ου αιώνα ονόματι ”Χάτι Σερίφ” (1839) και ”Χάτι Χουμαγιούν” (1856) με βάση τις οποίες (και μετά από πίεση των Μεγάλων δυνάμεων και τον φόβο της Ρωσίας) έδωσε στους Χριστιανούς μόλις 450 χρόνια αφού τους κατέκτησε:
1) Ισονομία με τους Μουσουλμάνους
2) Προστασία της τιμής και περιουσίας τους
3) Επετράπη σε κρυπτοχριστιανούς να αποκαλυφθούν
4) Επετράπη σε Χριστιανούς να συμμετέχουν στην διοίκηση κλπ κλπ.
Όλα αυτά τα έκανε ο τύραννος σου όχι επειδή σε αγάπησε ξαφνικά, αλλά επειδή πλέον αντιλαμβανόταν πως η ισχύς σου είναι τόσο μεγάλη που πρέπει να βρει τρόπο να απαλύνει την οργή σου. Γιατί ανέκαθεν μόνο αυτήν την γλώσσα αντιλαμβανόταν ο τύραννος σου: ”Βία, ισχύ και οργή”.
Μάντεψε όμως, παρά τις υποσχέσεις του τυράννου σου, οι θρησκευτικοί ηγέτες της αυτοκρατορίας (στην πλειοψηφία τους φανατικοί Ισλαμιστές) δεν μπορούσαν να αντιληφθούν πως γίνεται οι αξίες που βασίστηκε η αυτοκρατορία (η κατώτερη φύση και η εκμετάλλευση του Χριστιανού) τώρα να διαγράφονται. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε ο απλός Οθωμανός αγρότης ή στρατιώτης να δεχθεί την ισότητα του εαυτού του με τον Χριστιανό συμπολίτη του. Γιατί στο μυαλό του ποτέ δεν μπορούσε να χωρέσει η έννοια της ισότητας μεταξύ αυτού και του αιώνιου του σκλάβου (όπως σε θεωρούσε) του Χριστιανού. Σχεδόν καμία μεταρρύθμιση δεν εφαρμόστηκε, σχεδόν καμία υπόσχεση δεν τηρήθηκε και οι εξεγέρσεις συνεχίστηκαν και η απάντηση στις εξεγέρσεις ήταν βία, σφαγή και ισχύς. Την μόνη γλώσσα που ξέρει να μιλάει ο τύραννος σου.
Και έτσι φτάσαμε στο 1922. Η γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής δεν είναι απλά: ”μια υπερβολική αντιληπτή άμυνα του Τούρκου έναντι του Χριστιανού που ήθελε τον διαμελισμό της πατρίδας του” αλλά βασίστηκε πάνω στην αιώνια αντίληψη του έναντι του Χριστιανού: ”Οι Χριστιανοί Έλληνες (και όχι μόνο) είναι κατώτεροι ακόμα και από τα ζώα και δεν τρέχει τίποτα αν όπως σφάζουμε κότες, να σφάζουμε και Χριστιανούς” και έτσι προέκυψαν 1.500.000 σφαγιασθέντες Έλληνες και περί τα 3.000.000 Αρμένιοι. Δεν ήταν ατύχημα ή κακιά στιγμή, ήταν η νοοτροπία του τυράννου σου στην τελική της μορφή. Το πραγματικό πρόσωπο του Τούρκου που απλά επί αιώνες το έχτιζε βλέποντάς σε να αντιστέκεσαι στην τρομοκρατία του.
Βέβαια, πάλι η οπτική του γενοκτόνου σφαγέα δεν άλλαξε από την οπτική σου έναντι του Τούρκου το 1922. Απλά επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά, σίγουρα σε μεγαλύτερη κλίμακα. Πρώην Τούρκοι γείτονες, αγρότες και πρώην ”φίλοι” Ελλήνων στην Μ. Ασία έγιναν οι βιαστές των αδελφών και γυναικών τους μέσα σε μία νύχτα και οι δολοφόνοι του γένους τους, διότι απλά ήρθε η στιγμή να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Μια λυκοφιλία που όλοι ήξεραν πως κάποια στιγμή θα τελειώσει, γιατί είχε χτιστεί όχι πάνω σε αξίες όμως ο αλληλοσεβασμός, αλλά στην βουβή ανοχή του άλλου μέχρι να έρθει η στιγμή να τον εξοντώσεις. Και αυτό απεδείχθη στην πράξη. Όσοι δεν το πίστευαν, είναι ένα ψηφίο στον αριθμό 1.500.000 και δεν τους ξαναείδαμε ποτέ. Προφανώς και υπήρξαν Τούρκοι που βοήθησαν και τους ντόπιους Έλληνες και τον Ελληνικό στρατό, αλλά αν ήταν όντως τόσοι πολλοί, ούτε Κεμάλ θα υπήρχε, ούτε θα είχαμε 1.500.000 γενοκτονημένους.
Η οπτική του Τούρκου όμως έναντι εσού αναβαθμίστηκε. Μετά το 1922 δεν σε έβλεπε απλά σαν έναν ταραξία και μια επαρχία που εξεγέρθηκε και θα επιστρέψει κάποια στιγμή υπό το σπαθί του. Κυριολεκτικά παρελαύνοντας στην Κωνσταντινούπολη και φτάνοντας μερικά χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα, επιβεβαίωσες τους χειρότερους του εφιάλτες: ”είσαι όντως ο Έλληνας που κάποια στιγμή θα ερχόταν να πάρει πίσω ότι του ανήκει και θα έστελνες τον Τούρκο στις στέπες της Ασίας από όπου ήρθε”. Επιβεβαίωσες στα μάτια του τον κρυφό του φόβο που πλέον τον έβλεπε εμπρός του με σάρκα, οστά και Manlicher να παρελαύνει στις συνοικίες της Κωνσταντινούπολης. Και έτσι παραμένεις ως και τώρα. Ένας πολύ επικίνδυνος, τρομακτικός και πεισματάρης εχθρός που έχει αποδεχθεί ότι αν δεν τον εξαφανίσει, είναι στην μοίρα του να εξαφανιστεί ο ίδιος από εσένα.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Οι οπτικές και των δύο πλευρών είναι οι άνωθεν και να είσαι σίγουρος πως (όπως είπαμε) όσο εσύ εκσυγχρονίζεις την αντίληψη σου περί των σχέσεων σου με τον γείτονα σου, ο γείτονας σου όχι απλά δεν προχωρά στον 21ο αιώνα, αλλά γυρνάει πίσω στο 1453. Και αυτό είναι επιλογή του. Δεν τον εξανάγκασες ούτε χιλιοστό εσύ να το πράξει. Απλά αποφάσισε πως θέλει πίσω ότι έχασε ως το 1922 και το πρώτο εμπόδιο του είσαι πάλι εσύ, ο Έλληνας. Ναι, σίγουρα υπάρχουν εντός της Τουρκίας Τούρκοι που μας συμπαθούν ή έστω δεν ακολουθούν λογική 1453 και επιθυμούν πραγματική συνεννόηση. Αλλά όπως το 1922, έτσι και σήμερα οι φίλοι μας δυστυχώς είναι λίγοι και διώκονται από την κυριολεκτικά ψυχοπαθή πλειοψηφία. Και λέω ψυχοπαθή, γιατί όταν ο πρόεδρος σου, σου υπόσχεται γενοκτονία του γείτονα σου για να τον ψηφίσεις και εσύ το πράττεις, ε κάτι πάει λάθος.
Tα κύρια εξάλλου κόμματα της Τουρκικής βουλής που συγκεντρώνουν σχεδόν το 80% των συνολικών ψήφων (!) είναι εθνικιστικά και το πιο ήπιο θέλει η Τουρκία να πάρει τις περιοχές μας τουλάχιστον μέχρι την Α. Μακεδονία και κάποια νησιά του Αιγαίου. Σύγκρινε λίγο το πολιτικό αυτό σύστημα που έχει βασιστεί στην οπτική του Τούρκου έναντι εσού από τον 15ο αιώνα ως και σήμερα (μίσος τυλφό έναντι του Έλληνα) με την δικιά μας βουλή και ποιου πολιτικού προσανατολισμού είναι τα δικά μας κόμματα και τι θέσεις έχουν έναντι του θρασύ Τούρκου (κλάφτα Χαράλαμπε).
Μιλάμε λοιπόν όχι απλά για κάποιους τρελούς περιθωριακούς απέναντι μας που καταπιέζουν μια φιλειρηνική πλειοψηφία που δεν εκφράζεται. Μιλάμε για ένα έθνος που:
1) Η παραδοσιακή οπτική του έναντι εσού είναι πως αποτελείς κάτι λιγότερο από τα ζώα και είσαι απλά μια επαναστατημένη επαρχία (άτακτος ραγιάς) που πρέπει να επιστρέψεις υπό την ηγεσία της υψηλής Πύλης. Κοινώς είσαι ένα ανύπαρκτο σκουπίδι.
2) Το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας έχει βασίσει το αφήγημά του στο μίσος έναντι του Έλληνα και όλοι οι πολιτικοί ανταγωνίζονται ποιος θα είναι ο πιο Ελληνοσφαγέας στο κοινοβούλιο
3) Μιλάμε τέλος για μια διπλωματία που κυριολεκτικά σε αγνοεί γεωστρατηγικά, δεν υπακούει σε κανόνες και έχει ορκιστεί να σου αποσπάσει το Αιγαίο, την Δ. Θράκη, την Κύπρο και την Κρήτη (why not).
Την ίδια στιγμή το δικό σου πολιτικό σύστημα βασίζει την ρητορική του στην προστασία της χελώνας στα νησιά Γκαλαμπάγκος, το αν ο Μπάμπης αυτοπροσδιορίζεται ως Apache ελικόπτερο και το πως θα γίνουμε επαρχία της Ε.Ε. Η ιστορία μας δείχνει πως αυτό μάλλον δεν θα πάει καλά αν συνεχιστεί έτσι.
Εν κατακλείδι, μπορεί να έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά αν δεν αντιλαμβανόμαστε την οπτική του εταίρου διαπραγματευτή μας έναντι ημών, δεν μπορούμε να έχουμε διαπραγμάτευση. Αφού λοιπόν αντιληφθούμε πως μας βλέπει ο απέναντι, μπορούμε να καθίσουμε και να συζητήσουμε. Αλλά ιστορικά μιλώντας, λογικά ο Τούρκος ούτε τώρα θα θέλει διάλογο, αλλά κάποιον να του μιλήσει στην γλώσσα του: ΙΣΧΥΣ και ΔΥΝΑΜΗ. Όταν και άμα ο Τούρκος αποφασίσει να εκσυγχρονιστεί και να γίνει ένα κανονικό κράτος, τότε ίσως συζητήσουμε και για καλές κουβέντες μαζί του. Προς το παρόν όμως η ιστορία μας προειδοποιεί, αξίζει να την ακούσουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Η γλώσσα του κατευνασμού που αντιλαμβάνεται ο Τούρκος
ΠΗΓΗ conserva
https://filoinikodimou.blogspot.com
