Σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, κλείνει η περίοδος του Πεντηκοσταρίου, κατά την οποία πανηγυρίσαμε την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και την Ανάληψή του στους ουρανούς, και κατά την οποία αναγιγνώσκεται το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, και από αύριο, Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, αρχίζει η περίοδος του Ματθαίου, η οποία φτάνει μέρι την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.
Η χαρά όμως των πιστών δεν σταματά, γιατί η ημέρα της Πεντηκοστής αποτελεί την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, η οποία ζει εις τον αιώνα και δεν πρόκειται να καταλυθεί ούτε με την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, κατά τους αψευδείς του λόγους. Αφετηρία, επομένως, λογίζεται η σημερινη μέρα, ή μάλλον διαιώνιση της χαράς της Αναστάσεως, την οποία άλλωστε εορτάζουμε κάθε Κυριακή του έτους. Γιατί ο Χριστός έστειλε στον κόσμο, όπως υποσχέθηκε, άλλον Παράκλητο, δηλαδή άλλον βοηθό, συμπαραστάτη και παρηγοριά του κόσμου, το Άγιον Πνεύμα, το οποίο φωτίζει και αγιάζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, και όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας, και καλεί πάντας εις ενότητα, γιατί Εκκλησία είναι όνομα ενότητας και αγάπης. Πάνω δε από όλα, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που επιτελεί τα ιερά Μυστήρια, με κορωνίδα πάντων την Θεία Ευχαριστία, και καθιστά τον μεν Χριστό παρόντα ανάμεσά μας, εντός του Αγίου Ποτηρίου, εμάς δε κοινωνούς του θεανθρώπινου σώματος και αίματος του σωτήρος Χριστού.
Η σημερινή περικοπή του ιερού Ευαγγελίου [1] μάς λέει ότι την τελευταία και σπουδαιότερη ημέρα μιας μεγάλης ιουδαϊκής εορτής, της σκηνοπηγίας, στάθηκε ο Ιησούς εν μέσω του πλήθους και με φωνή μεγάλη είπε: «Εάν κανείς διψά, ας έλθει σε εμένα κι ας πίνει. Αυτός που πιστεύει σε εμένα, όπως είπε η Γραφή, θα αναβλύσουν από την κοιλιά του ποταμοί από ζωντανό ύδωρ».
Αυτό το είπε, μάς εξηγεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, για το Άγιο Πνεύμα, το οποίο επρόκειτο να λαμβάνουν όσοι πίστεψαν σε αυτόν. Γιατί δεν υπήρχε ακόμη Άγιο Πνεύμα, επειδή ο Ιησούς δεν είχε ακόμη δοξασθεί. Πολλοί λοιπόν από τον όχλο που άκουσαν τα λόγια αυτά έλεγαν ότι «Αλήθεια, αυτός είναι ο προφήτης», άλλοι έλεγαν «Αυτός είναι ο Χριστός», ενώ άλλοι επρόβαλλαν αντιρρήσεις: «Γιατί; μήπως ο Χριστός έρχεται από την Γαλιλαία; δεν λέει η Γραφή ότι ο Χριστός θα κατάγεται από τον Δαβίδ και από την Βηθλεέμ;».
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να δημιουργηθεί σχίσμα στον λαό, ενώ μερικοί θέλησαν να τον συλλάβουν‧ ωστόσο, κανείς δεν τόλμησε να τον αγγίξει. Ήλθαν οι υπηρέτες στους αρχιερείς και στους Φαρισαίους κι εκείνοι τούς ρώτησαν:
«Γιατί δεν τον οδηγήσατε εδώ;» και οι υπηρέτες απάντησαν: «Ουδέποτε έχει μιλήσει άνθρωπος με τέτοιο τρόπο, όπως αυτός ο άνθρωπος». «Μήπως πλανηθήκατε και σείς;» είπαν οι Φαρισαίοι, «μήπως κάποιος από τους άρχοντες ή από τους Φαρισαίους πίστεψε σε αυτόν; αλλά ο καταραμένος όχλος, που δεν γνωρίζει τον νόμο!».
Τότε ο Νικόδημος, ο οποίος είχε έλθει νύχτα στον Χριστό και ήταν ένας από αυτούς, είπε: «Μήπως ο δικός μας νόμος κρίνει τον άνθρωπο, πριν πρώτα να τον ακούσει και γνωρίσει τα έργα του;». «Μήπως και συ είσαι από την Γαλιλαία;», τού απάντησαν, και είπαν «ερεύνησε και μάθε ότι από την Γαλιλαία δεν έρχεται προφήτης». Πάλι ο Ιησους μίλησε στον λαό και είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου, και όποιος με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής».
Τρία πράγματα βλέπουμε, αδελφοί χριστιανοί, στην περικοπή αυτή.
Πρώτο, ότι ο Χριστός είναι το φως του κόσμου και στέλνει το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο και σε κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε αυτόν, το οποίο γίνεται πηγή ζωής αιωνίου μέσα στην καρδιά του. Απόδειξη περί τούτου οι άγιοι Απόστολοι, οι φτωχοί ψαράδες της Γαλιλαίας, της πιο καταφρονεμένης περιοχής του Ισραήλ την εποχή εκείνη. Απόδειξη το κήρυγμά τους και η εδραίωση της Εκκλησίας στα πέρατα της οικουμένης. Απόδειξη οι μάρτυρες, οι ομολογητές, οι ασκητές, οι Πατέρες της Εκκλησίας και όλοι οι άγιοι της πίστεώς μας, που με την ζωή τους, με τα λόγια τους, με τα έργα τους και με τα γραπτά τους μάς δείχνουν τον δρόμο της αληθινής θεολογίας και της εν Χριστώ ζωής.
Το δεύτερο είναι ότι ο Χριστός ήταν και θα είναι πάντα «σημείον αντιλεγόμενον», κατά την ρήση του δίκαιου Συμεών. Όλοι ακούν το κήρυγμά του ή έχουν κάποια ιδέα περί αυτού. Άλλοι τον πιστεύουν και τον ακολουθούν και άλλοι τον αμφισβητούν, κάποιοι μάλιστα από αυτούς ενοχλούνται και θα ήθελαν να τον βγάλουν από την μέση.
Και το τρίτο, ότι οι πλέον πορωμένοι εχθροί του Χριστού είναι οι Φαρισαίοι κάθε εποχής, δηλαδή εκείνοι που ενώ γνωρίζουν τις Γραφές, θεωρούν τους εαυτούς τους ως μέλη κάποιας άρχουσας ελίτ, η οποία δεν διστάζει να καταραστεί τον λαό όχι επειδή δεν πιστεύει αλλά επειδή δεν υποτασσεται στην αυθεντία τους και στα κελεύσματά τους. Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα και αν ζουν και κινούνται εντός των εκκλησιαστικών κύκλων, στερούνται των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, είναι απαράκλητοι. Γι αυτό και λησμονούν την εντολή του Χριστού, χαίρονται να ανακηρύσσονται διδάσκαλοι και καθηγητές, αποδίδουν αυθεντία στις γνώσεις τους και στα δικά τους λόγια, απαξιώνουν την πίστη των απλών ανθρώπων και τέλος γίνονται χριστομάχοι και θεομάχοι.
Ο Χριστός όμως και η Εκκλησία του δεν απευθύνεται στους μεγαλόφρονες, αλλά στους ταπεινούς τη καρδία. Η ταπεινοφροσύνη είναι το κλειδί που άνοιξε τον Παράδεισο και στον μορφωμένο Άγιο Νεκτάριο και στον αγράμματο Άγιο Παΐσιο. Γι αυτό, αδελφοί, ας αφήνουμε στην άκρη κάθε διχοστασία και ας προσεγγίζουμε τον Κύριό μας με ταπεινό φρόνημα, με φρόνημα μαθητείας, για να μάς δίνει τον Παράκλητο, τον άνωθεν φωτισμό, και να μάς πλημμυρίζει με την χάρη του και τις άπειρες ευεργεσίες του. Αμήν.
1. Ιω. ζ΄ 37-52, η΄ 12.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
Κυριακή της Πεντηκοστής (7.6.2020)
πηγή
