Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φύσει ἀγαθός, γιατί εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ.
Καί ὡς φύσει ἀγαθός θέλει, ποθεῖ τό ἀγαθό, τό καλό, τή δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη κ.λ.π., ἄσχετα ἄν ὁ ἴδιος (ἐξ ἀδυναμίας) πράττει τά ἀντίθετα.
Ὅμως, τό θέμα εἶναι, πῶς, ὡς φύσει ἀγαθός, πράττει τό κακό; Πῶς κάνει κάτι ἀντίθετο μέ τήν ἀγαθή του φύση; Ἐδῶ εἶναι ἡ παγίδα!
Πράττει τό κακό μέ καλό (!) λογισμό, ὅπως ἀκριβῶς κάνει κι ὅταν πράττει τό καλό! Π.χ. κλέβει.
Δέν κολλάει στό κακό, στήν πράξη τῆς κλοπῆς, ἀλλά στό καλό πού θά βγεῖ ἀπό τό κακό, τήν κλοπή, ξεγελώντας, κατά κάποιο τρόπο, τήν ἀγαθή του φύση.
«Συνείδηση εἶναι ἡ τέχνη νά ξεγελᾶς τόν ἑαυτόν σου», ἔλεγε ὁ Νίτσε.
Ἔτσι, μέ καλό λογισμό, προέκυψαν στήν Ἐκκλησία οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα.
Ἔτσι, μέ καλό λογισμό ἔγιναν καί γίνονται στήν Ἐκκλησία οἱ διάφορες παρατυπίες.
«Ἄς κάνουμε καί αὐτό, ποῦ εἶναι τό κακό;», «ἄς κάνουμε καί ἐκεῖνο, ποῦ εἶναι τό κακό;».
Τό κακό εἶναι ὅτι «οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ», καί ἐμεῖς κολλᾶμε στό καλό, ἐξ οὗ καί τό ρηθέν «ὁ δρόμος πρός τήν Κόλαση εἶναι στρωμμένος μέ καλές προθέσεις».
Καί ὁ κίνδυνος γίνεται ἀκόμα πιό μεγάλος, ὅταν ἀναλογισθοῦμε, ὅτι ὡς φύσει ἐγωκεντρικοί, θεωροῦμε τόν λογισμό μας «ἀδιαπραγμάτευτο».
Ὅπως οἱ γονεῖς (λέει ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής) ἀγαπᾶνε τά παιδιά τους, ἔτσι καί ὁ νοῦς ἀγαπάει τά δικά του παιδιά, τίς σκέψεις του.
Μπορεῖ τά (σαρκικά) παιδιά νά εἶναι ἀνίκανα καί ἄσχημα, ὅμως οἱ γονεῖς τά θεωροῦν ἄξια καί ἱκανά.
Ἔτσι καί ὁ νοῦς: Μπορεῖ οἱ σκέψεις του νά εἶναι ἀνόητες, ὅμως τίς θεωρεῖ σοφές.
Εἶναι σοφό τό λεχθέν, «ὅποιος ἔχει δάσκαλο τόν ἑαυτόν του, ἔχει δάσκαλο τρελό!»( Jean Lacordaire).
«Ἄν δέν ἔχεις ποιόν νά ρωτήσεις, ρώτα τό μπαστούνι σου», ἔλεγαν παλιά, ἐννοώντας «ἅπαντα ποίει μετά συμβουλῆς» (Σειράχ 35:19), γιατί μπορεῖ νά πέσεις στόν γκρεμό, κατά τό λόγο τῆς Γραφῆς: «Ὑπάρχουν δρόμοι στή ζωή, πού στά δικά μας μάτια φαίνονται εὐθεῖς. Ὅμως, τό τέρμα τους ὁδηγεῖ στά κατάβαθα τοῦ ἅδου» (Παρ. 16:25).
Ὁ Μ. Ἀντώνιος εἶδε ὅλες τίς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες πάνω στή γῆ. Καί ἀναστέναξε. Γιατί εἶδε παγίδες (κακές πράξεις μέ καλό λογισμό), ἐκεῖ πού δέν περίμενε...! («Ὁ διάβολος ἔχει πολλά ποδάρια»).
Καί ὁ Ὅσιος ἐν ἀγωνίᾳ διερωτᾶτο, «ποιός ἄραγε θά μπορέσει νά ξεφύγει τίς παγίδες;!».
«Ἡ ταπεινοφροσύνη!». Ἦταν ἡ φωνή πού ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ. (Γεροντικόν, Ἀββᾶ Ἀντωνίου, ζ΄).
Mέ βάση τά ἀνωτέρω, ἄς δοῦμε καί τήν τοποθέτησή μας στήν πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας (κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν).
Ὅσοι, λοιπόν, ὑπάκουσαν, ὑπάκουσαν μέ καλό λογισμό. Ἀλλά, καί ὅσοι ἔδειξαν ἀπείθεια, τό ἔκαναν μέ καλό λογισμό. Σίγουρα κάποιοι παγιδεύθηκαν.
Ἀλήθεια. Τί σημαίνει φανατισμός;!
πηγή
