Από τούς βίους τών άγιων γίνεται φανερό ότι, σύμφωνα καί μέ τή διήγηση της Αποκαλύψεως, ό αρχηγός τών πεσμένων άγγέλων, ό σατανάς, βρίσκεται στον άδη, ένώ στήν επιφάνεια της γης ενεργούν οι δαίμονες κάτω από τίς εντολές ορισμένων βαθμοφόρων, πού είναι επικεφαλής τους. Οι δαίμονες κατεβαίνουν στον άδη, προκειμένου να ενημερώσουν τόν σατανά γιά τίς ενέργειες τους στήν επιφάνεια της γης καί να λάβουν άπ’ αυτόν εντολές, οδηγίες καί κατευθύνσεις.
Κάποτε ένας δαίμονας, πού εμφανίστηκε στον όσιο Ανδρέα, τού μίλησε γιά την πνευματική κατάπτωση τών χριστιανών καί τή ζοφερή κατάσταση τού Χριστιανισμού στους έσχατους χρόνους:
— Εκείνον τόν καιρό οι άνθρωποι θα γίνουν πιο μοχθηροί από μάς, τούς δαίμονες. Τότε τά μικρά παιδιά θα είναι πολύ πιο πονηρά άπ’ όσο είναι σήμερα οι μεγάλοι. Έτσι, θα πάψουμε πια να πολεμάμε τούς ανθρώπους, μιας καί από μόνοι τους θα γνωρίζουν την κακία καί θα εκτελούν τό θέλημά μας!
Ό όσιος Ανδρέας, γνωρίζοντας ότι οι δαίμονες δεν έχουν προγνωστική ικανότητα, ρώτησε τό πονηρό πνεύμα:
— Καί πού τά ξέρεις εσύ αυτά;
— Ό πατέρας μας, αποκρίθηκε ό δαίμονας, πού κάθεται στον αδη, έχει μεγάλη πείρα καί απαράμιλλη ευφυΐα. Πολλά ξέρει καί πολλά προβλέπει. "Έτσι, διδάσκει κι εμάς.
Ό μεγάλος δούλος τού Θεού Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής, πού συνομιλούσε μέ τούς άγγέλους σάν μέ φίλους καί έβλεπε τά δαιμονικά τεχνάσματα, είδε κάποτε έναν βαθμοφόρο δαίμονα να δίνει σε άλλον, κατώτερό του, ένα ασημένιο νόμισμα, πού τό είχε προσφέρει κάποιος πλούσιος άρχοντας σ’ έναν οργανοπαίκτη, γιά να τό μεταφέρει στα υποχθόνια καί να τό παραδώσει στον πατέρα τους, τόν σατανά.
Σύμφωνα μέ την παράδοση της Εκκλησίας, την ημέρα της Κοιμήσεως της Ύπεραγίας Θεοτόκου, οι άγιοι απόστολοι, πού ήταν σκορπισμένοι σ’ όλη την οικουμένη γιά τό κήρυγμα τού Ευαγγελίου, αρπάχτηκαν από
άγγέλους καί μεταφέρθηκαν στα Ιεροσόλυμα, στο σπίτι της Παναγίας Μαριάμ, πάνω σε νεφέλες.
Ό όσιος Νίκων Σουχόι (12ος αΐ), μοναχός της Λαύρας των Σπηλαίων τού Κιέβου, αιχμαλωτίστηκε από τούς Πολόφτσους, όταν αυτοί εισέβαλαν στη ρωσική γή. Αλυσοδεμένος οδηγήθηκε στη χώρα τους καί φυλακίστηκε μαζί μέ πολλούς άλλους χριστιανούς. Γιά τρία ολόκληρα χρόνια οι βάρβαροι τόν βασάνιζαν φρικτά —τόν μαστίγωναν, τόν έκαιγαν, τόν ράβδιζαν, τόν έσκιζαν μέ κοφτερά μαχαίρια, τόν άφηναν γιά μέρες νηστικό καί διψασμένο.
Τελικά, μια μέρα, μέ θεία αποκάλυψη πληροφορήθηκε πώς ή απελευθέρωση του πλησίαζε. Οι δεσμοφύλακές του, όταν τό έμαθαν από τόν ίδιο, νόμισαν πώς ετοιμαζόταν να δραπετεύσει. Γιά να εμποδίσουν, λοιπόν, την απόδραση του, τού έκοψαν τίς φλέβες των ποδιών, καταφέρνοντας του αλλεπάλληλα χτυπήματα μέ ξίφος. Ύστερα τόν έδεσαν μέ βαριές αλυσίδες κι έβαλαν κοντά του ένοπλους φρουρούς, γιά να τόν επιτηρούν συνεχώς. Πέρασαν τρεις μέρες. Ό φιλάνθρωπος Θεός είχε σταματήσει την αιμορραγία από τά πόδια τού αθλοφόρου, άλλά οι πληγές ήταν φρικτές καί ή μετακίνησή του αδύνατη.
Οι Πολόφτσοι ήταν τουρκικός λαός, νομαδικός καί ειδωλολατρικός, συγγενείς φυλετικά μέ τούς Πετσενέγους (Πατζινάκες). Τό όνομα Πολόφτσοι τό πήραν από τούς Ρώσους χρονογράφους. Προέρχονταν από τίς περιοχές πού δηλώνονταν νότια από την Κασπία Θάλασσα. Από εκεί στράφηκαν τόν 10ο αΐ. προς τά βορειοδυτικά καί εγκαταστάθηκαν στη μεσημβρινή Ρωσία. Συγχωνεύτηκαν μέ τούς Τατάρους τόν 13ο αΐ.
του τόν έχασαν από τά μάτια τους. Είχε γίνει αόρατος! Άκουγαν μόνο φωνές στον αέρα, πού έψαλλαν: «Αινείτε τον Κύριον έκ ιών ουρανών!...». Ό όσιος μεταφέρθηκε αστραπιαία στο καθολικό της Λαύρας των Σπηλαίων. Την ώρα εκείνη οι πατέρες τελούσαν τή θεία Λειτουργία καί έψαλλαν τά Τυπικά. Σάν είδαν τόν μακάριο Νίκωνα μπροστά τους, τά έχασαν. Διέκοψαν την ψαλμωδία καί τόν περικύκλωσαν σαστισμένοι.
— Αδελφέ, τόν ρωτούσαν μέ έκπληξη, πώς βρέθηκες έδώ; Σε είχαμε γιά χαμένο. Τί έγινε;
Εκείνος στην αρχή σώπαινε, γιατί δεν ήθελε ν’ άποκαλύψει τό θαύμα. Πώς να τό κρύψει, όμως, όταν οι πατέρες τόν έβλεπαν αλυσοδεμένο, μέ τό σώμα καταπληγωμένο καί μέ τά πόδια κατακομμένα; "Έτσι, αναγκάστηκε να τούς διηγηθεί, γιά τή δόξα τού Θεού, όλα όσα τού είχαν συμβεί στα χρόνια της αιχμαλωσίας του. Στο μεταξύ υπογράφηκε συνθήκη ειρήνης μέ τούς Πολόφτσους. Πολλοί άπ’ αυτούς ασπάστηκαν τότε την πίστη τού Χριστού καί βαπτίστηκαν. Ανάμεσα τους ήταν κι εκείνος πού είχε κόψει μέ τό ξίφος του τίς φλέβες τών ποδιών τού θείου Νίκωνος. Όταν, λοιπόν, ήρθε κάποτε στη λαύρα γιά να προσκυνήσει, είδε τόν όσιο καί τόν αναγνώρισε. Πήγε αμέσως στον ηγούμενο. Μέ δάκρυα συντριβής εξομολογήθηκε τό αμάρτημά του, άλλά καί όλες τίς άλλες ανομίες πού είχε διαπράξει, προτού γνωρίσει την αλήθεια. Ό ηγούμενος, αφού τόν παρηγόρησε καί τόν συμβούλεψε, τού είπε να γυρίσει στον τόπο του. Εκείνος, όμως, δεν θέλησε να φύγει πια από τό μοναστήρι. Έπεσε στα πόδια τού ηγουμένου καί τόν παρακάλεσε να τόν συγκαταλέξει στήν αδελφότητα, κάνοντάς τον μοναχό. Πράγματι, έμεινε εκεί καί έπειτα από αρκετό καιρό έλαβε τό άγιο σχήμα Τελείωσε την επίγεια
ζωή του μέ θαυμαστή μετάνοια, υπηρετώντας ταπεινά τούς αδελφούς καί ιδιαίτερα τόν ανήμπορο πρώην αιχμάλωτό του όσιο Νίκωνα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΝ ΑΔΗ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
