Δρ Wafik Ibrahim
Σκοπός μας δεν είναι να απειλήσουμε, αλλά να περιορίσουμε την υιοθέτηση του «αμερικανικού δημιουργικού χάους» που επρόκειτο να σαρώσει το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής και ορισμένα μέρη του μουσουλμανικού κόσμου με ελάχιστο κόστος.
Σε αντίθεση με όλες τις προσδοκίες των υπηρεσιών πληροφοριών, η ήττα της τρομοκρατίας στη Συρία και το Ιράκ και η συνοχή των δύο Κρατών ενθαρρύνουν τους σχεδιαστές να υιοθετήσουν νέους μηχανισμούς που υποτίθεται ότι θα πετύχουν τους στόχους.
Είμαστε λοιπόν στην καρδιά του πολιτικού εκβιασμού με τη χρήση της κατακράτησης του νερού κατά τριών αραβικών χωρών, ήτοι του Ιράκ, της Συρίας και της Αίγυπτου, και εμποδίζοντας το Λίβανο και τη Συρία να επωφεληθούν από τα ποτάμια Hasbani , Al-Wazzani, Banias και τις πηγές τουAl-Hamma που σχηματίζουν το ταμιευτήριο του ποταμού Ιορδάνη.
Μα τι συμβαίνει;
Τις τελευταίες δύο ημέρες, οι Ιρακινοί εξεπλάγησαν με την ανακάλυψη της μεγάλης ξηρασίας που χτύπησε το Τίγρη ο οποίος αποτελεί, μαζί με τον Ευφράτη, ένα από τα αιωνόβια ποτάμια του Ιράκ.
Αυτά τα ποτάμια έχουν πηγή στην Τουρκία και διασχίζουν τα σύνορα μέχρι να ενωθούν στο Chatt-al-Arab. Παίζουν ζωτικό ρόλο στο Ιράκ και τη Συρία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη των κοινωνικών δομών στο Ιράκ, ιδιαίτερα, και σχετικά στη Συρία που δέχεται μόνο τον Ευφράτη, παρότι ο Τίγρης περνά μέσα από περιοχές κοντά στα σύνορα με τη Τουρκία. Οι Ιρακινοί ανακάλυψαν γρήγορα γιατί ξέρασε ο Τίγρης, σημειώνοντας ότι δεκάδες φράγματα κρατούσαν τα ύδατα του ποταμού τη στιγμή που το Ιράκ εμπλέκεται με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Το πιο σοβαρό είναι ότι το νέο τουρκικό φράγμα "Ilısu" αυξάνει τη κλίμακα της κρίσης κρατώντας μεγάλες ποσότητες νερού του Τίγρη, με τη δικαιολογία ότι είναι νέο φράγμα που υποτίθεται ότι θα πληρώσει τα ταμιευτήρια του εφάπαξ έτσι ώστε οι Τούρκοι θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν προοδευτικές πληρώσεις αργότερα.
Αυτό που κάνουν οι ηγέτες στην Άγκυρα είναι αντίθετο προς τις Συνθήκες που διέπουν την κοινή χρήση των διασυνοριακών υδάτων καθώς και των ηθών που ισχύουν, περαιτέρω από τις συναινετικές συμφωνίες βάσει των οποίων μια χώρα πλούσια σε νερό μπορεί να αφήσει να περάσουν μεγάλες ποσότητες νερού από ένα ποτάμι που έχει τη πηγή του στην επικράτειά της προς άλλες χώρες. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά υπόκεινται στις καλές πολιτικές σχέσεις μεταξύ των δύο ενδιαφερόμενων χωρών.
Η Τουρκία έχει οργανώσει τις υδραυλικές της σχέσεις με το Ιράκ και τη Συρία με βάση τη δύναμη, αφενός, και την απουσία ζωτικής ανάγκης για τα ύδατα των δύο ποταμών, αφετέρου. Ωστόσο, η Τουρκία έχει επωφεληθεί από την έκρηξη των αναταραχών στις δύο αυτές χώρες για να ξεκινήσει σταδιακά και χωρίς περιορισμούς τον έλεγχο και τη παρακράτηση των υδάτων του Τίγρη και του Ευφράτη, κατασκευάζοντας ένα –αν όχι το μεγαλύτερο – από τα μεγαλύτερα σύστημα φραγμάτων. Η Συρία και το Ιράκ καθώς εξακολουθούν να διαταράσσονται από τις εσωτερικές τους κρίσεις, περεταίρω από την εγκατάλειψη των αγροτών από τις περιοχές έντασης και τη μείωση της ανάγκης για πόσιμο νερό εξαιτίας της εξορίας-μετανάστευσης από τις δύο χώρες, δεν μπόρεσαν να παρατηρήσουν τα εγκλήματα της Τουρκίας που σχετίζονται με το νερό.
Η προοπτική της ξήρανσης του Τίγρη είναι μεγαλύτερη από το τι πιστεύεται. Υπάρχουν διαδοχικοί ιστορικοί πολιτισμοί βασισμένοι σε συσσωρευμένες κοινωνικές δομές που δεν θα έγιναν επιδημητικοί χωρίς άφθονους υδατίνους πόρους.
Είναι αυτό που διακρίνει το Ιράκ από τη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Κατάρ και άλλες χώρες που δεν γνώρισαν πολιτισμό πριν από το Ισλάμ, ενώ το Ιράκ είναι πλούσιο σε όλες τις πολιτισμικές φάσεις του. Αυτό σημαίνει ότι η αδυναμία να βρεθεί μια οριστική λύση με την Τουρκία μπορεί να οδηγήσει σε ερημοποίηση του Ιράκ και σε χρήση της αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού, όπως οι γείτονές του, ή στην αποσυναρμολόγηση του.
Και δεν είναι καθόλου αθώο ... Γιατί η Άγκυρα κρατά τα νερά του Τίγρη ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων: η μείωση του ρόλου της στο Ιράκ εν γένει, η συγκύρια με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης στη χώρα αυτή, η επιμονή της να καταλάβει μέρος της ιρακινής επικράτειας και η απειλή της να προετοιμάσει επιθέσεις με στόχο τους Ιρακινούς Κούρδους που υποστηρίζουν το PKK του Οτζαλάν, όπως υποστηρίζει η ίδια.
Είναι εξίσου σοβαρό στη Συρία με τη συγκράτηση των υδάτων του Ευφράτη που έχει τη πηγή του στην Τουρκία, διασχίζει τη Συρία και το Ιράκ και εισρέει στο Chatt-al-Arab. Ο Ευφράτης και οι παραποτάμιες του αρδεύουν τις ανατολικές συριακές πεδιάδες και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παροχή πόσιμου νερού στη χώρα. Αλλά η Συρία, θύμα του δημιουργικού χάους για επτά χρόνια, έχει επηρεαστεί από τον εκτοπισμό ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της προς το εξωτερικό και από τη σχετική στάση της γεωργίας της ... Οι ειδικοί δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν την έκταση της πτώσης της ροής του Ευφράτη στη Συρία.
Και μόνο για την υπενθύμιση, αξίζει να αναφερθεί ότι η Δαμασκός, για να διατηρήσει τα συμφέροντα του Ιράκ, δεν έχει πάρει ποτέ νερό από τον Τίγρη που διασχίζει τις παραμεθόριες περιοχές της με την Τουρκία.
Με τη σειρά της, η Αίγυπτος βρίσκεται επίσης κάτω από το νυστέρι του Αμερικανο-Ισραηλινού χειρουργού, ντυμένου με την αφρικανική ενδυμασία της Αιθιοπίας. Μόλις η Αιγύπτου βγει από μια καταστροφή, φτάνει μια άλλη. Το φράγμα "Al-Nahda", που ολοκληρώθηκε, κατασκευάστηκε από την Αιθιοπία με ισραηλινο-αμερικανική κάλυψη και υποστήριξη από το Σουδάν. Το πρόσχημα είναι ότι η Αίγυπτος παίρνει περισσότερο από το μερίδιό της από το νερό του ποταμού, το οποίο διέρχεται από πέντε χώρες της Αφρικής πριν φτάσει στην Αίγυπτο.
Η διαχείριση των διασυνοριακών υδάτων του Νείλου γίνεται μέσα από μια σειρά συνθηκών που σύναψαν οι Βρετανοί άποικοι με όλα τα παρόχθια κράτη, που ορίζει την απαγόρευση κάθε κατασκευής κατά μήκος της πορείας του ποταμού από τις πηγές του έως τα σουδανο-αιγυπτιακά σύνορα, που θα επέφερε ζημιές στη ποσότητα του νερού που πηγαίνει στην Αίγυπτο. Οι συνθήκες αυτές είναι πιστοποιημένες και διαθέσιμες στα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό σημαίνει ότι βάσει αυτών των συνθηκών που έχουν υπογράψει οι παράκτιες χώρες, το φράγμα Al-Nahda και οποιαδήποτε παρόμοια δομή μπορεί να κατασκευαστεί μόνο μετά την έγκριση του αιγυπτιακού κράτους. Και αυτό είναι κάτι με το οποίο η Αιθιοπία δεν έχει συμμορφωθεί με τις δημόσιες καλύψεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ... Το τελευταίο απαιτεί, όπως λέγεται σε ορισμένους κύκλους, ένα μέρος των υδάτων του Νείλου για να σταματήσει να υποστηρίζει την Αντίς Αμπέμπα.
Όσον αφορά τον Λίβανο και τη Συρία, τα διασυνοριακά ύδατά τους συναντώνται με ένα νέο όνομα, τον Ιορδάνη, πλήρως επενδεδυμένο από το Ισραήλ, το οποίο εμποδίζει τις άναντες χώρες να επωφεληθούν από το νερό. Υπάρχουν οι πηγές της Hamma, ο ποταμός Banias και τα ποτάμια του κατεχόμενου συριακού Γκολάν που ρέουν στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, καθώς και το ποτάμι Wazzani, το οποίο ενώνεται με το Hasbani στο έδαφος του Λιβάνου και συνεχίσουν τη διαδρομή τους μέχρι την Τιβεριάδα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Και είναι εκεί που ενώνονται οι παραπόταμοι για να συνεχίζουν τη ροή τους κάτω από το όνομα του Ιορδάνη. Το Ισραήλ, το οποίο έχει άρπαξε τα συριακά ύδατα μετά από την κατοχή του Γκολάν, εμποδίζει τους Λιβάνους να εκμεταλλευτούν ένα λίτρο νερού στα ποτάμια τους στα Wazzani και Hasbani. Εκεί, οι εμπειρογνώμονες ξεφτιλίζουν το γεγονός με τη δικαιολογία ότι ο Λίβανος ζει μόνο από την αλιεία, την κατασκευή καφενείων, του τουρισμού, και της διοργάνωσης συναυλιών και από Ζηλωτές, και τίποτ’ άλλο.
Η όρεξη του Ισραήλ για την προσάρτηση του Litani με πολλούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της αποστράγγισης των υδάτων μέχρι στα σύνορα του Λιβάνου με την κατεχόμενη Παλαιστίνη, δεν πρέπει να αποκρύπτεται. Το όνειρο αυτό καταρρίφθηκε από την λιβανέζικη Αντίσταση το 2000 και το 2006. Ωστόσο, δεν πρόκειται να διαγραφεί μόνιμα το θέμα. Θα πρέπει πάντοτε να θυμηθούμε το περίφημο μήνυμα του Ben Gurion, του Ισραηλινού, προς τον Γάλλο πρόεδρο De Gaulle: «Σας παρακαλώ, την τελευταία στιγμή, υποστηρίξτε την προσάρτηση του Litani στο κράτος του Ισραήλ».
Έχουν λησμονήσει οι Λιβανέζοι πόσες φορές το Ισραήλ προσπάθησε να αγοράσει ή τουλάχιστον να νοικιάσει το Litani;
Και ποιες είναι οι επιπτώσεις της παρακράτησης του νερού για την Αίγυπτο: Απλά θυμηθείτε τι είπε ο πατέρας της αφρικανικής ιστορίας, ο Ηρώδης: «Η Αίγυπτος είναι το δώρο του Νείλου» και «Χωρίς τον Νείλο, Η Αίγυπτος θα ήταν μια άγονη έρημος».
Πώς μπορεί να συμβιβαστεί η ιρακινή κοινωνική τάξη, η Μεσοποταμία, χωρίς τον Τίγρη και τον Ευφράτη; Μπορεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες των 35 εκατομμυρίων κατοίκων της;
Από απλό συλλογισμό, φαίνεται ότι υπάρχει νέες μορφές στόχευσης του Ιράκ, της Συρίας, της Αίγυπτου και του Λίβανου με στόχο την καταστροφή των πολιτικών φορέων, μέσω κατακερματισμού και διάσπασης ... Ειδικά για το Ιράκ και την Αίγυπτο που δεν έχουν άλλους υδάτινους πόρους από τα ποτάμια που στοχεύονται, ο Νείλος, ο Τίγρης και ο Ευφράτης.
Όσον αφορά τη Συρία, μπορεί να συμβιβαστεί με ένα αποδεκτό ποσοστό βροχοπτώσεων και έχει άλλους πόρους, όπως τον ποταμό Ορόντη, που έχει τη πηγή του στο Λίβανο, διασχίζει τη Συρία και καταλήγει στη συριακή Αλεξανδρέττα κατεχόμενη από τη Τουρκία.
Και αν, επιπλέον, οι τέσσερις χώρες-στόχοι έχουν το υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων στον κόσμο και μόνιμα εξαντλημένες μη ανανεώσιμες πηγές νερού, αυτό δείχνει το βάθος του προβλήματος και τον διαρθρωτικό του χαρακτήρα, καθώς και την ικανότητά του να εξαλειφθούν σταδιακά οι κοινωνικές δομές υπό την πίεση της μεγάλης λειψυδρίας.
Θα μπορούσε αυτή η έλλειψη να διαδραματίσει το ρόλο του δημιουργικού χάους για τη καταστροφή των κοινωνιών; Δεν υπάρχει χώρα χωρίς πηγές νερού. Η αφαλάτωση του θαλασσίου ύδατος μπορεί να είναι μια προσωρινή λύση, αλλά με χώρες που δεν είναι πετρελαϊκές, όπως ο Λίβανος, η Αίγυπτος, η Συρία και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής, αυτό δεν θα είναι παρά μόνο το προοίμιο της πολιτικής και κοινωνικής αποσύνθεσης φτάνοντας μέχρι τη φθορά των πολιτικών οντοτήτων.
Μήπως είμαστε παραμονή μεγάλων αλλαγών παρόμοιων με την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου; Για τις χώρες-στόχους, η λύση έγκειται στην ένωση, στην ενότητα των θέσεων και στην επιβολή της επιστροφής στις διεθνείς συνθήκες και τους ιστορικούς κανόνες. Αυτό όμως απαιτεί κάποια δύναμη.
Δρ Wafik Ibrahim
Μετάφραση αραβικά-γαλλικά από την Rania Tahar
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
Αρχικό άρθρο στα αραβικά: http://www.al-binaa.com/archives/article/190397
reseauinternational
7 εκατομμύρια Ιρακινοί χωρίς νερό αυτό το καλοκαίρι;
Σύμφωνα με τον Ιρακινό υπουργό Υδάτινων Πόρων, περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να είναι χωρίς νερό αυτό το καλοκαίρι και θα αναγκαστούν να εκτοπιστούν.
Αρκετά ποτάμια έχουν ξεραθεί δραστικά τον περασμένο χρόνο.
Στις παραπάνω δορυφορικές φωτογραφίες, βλέπουμε μια από τις κυριότερες λεκάνες-ταμιευτήρια αποθεμάτων που φωτογραφήθηκε στις 25 Μαΐου 2017 (αριστερά) και ένα χρόνο αργότερα (δεξιά). Η πτώση του επιπέδου των υδάτων είναι εντυπωσιακή.
Αυτό το ξαφνικό φαινόμενο δεν οφείλεται σε κλιματικές αλλαγές, αλλά στην έναρξη λειτουργίας φραγμάτων στο Ιράν και την Τουρκία.
Το Ιράν αντιμετωπίζει επίσης σοβαρό πρόβλημα διάθεσης υδάτων, με τους Ιρανούς να καταναλώνουν περισσότερο από το διπλάσιο νερό ανά άτομο από τους γείτονές τους. Η Ισλαμική Δημοκρατία έχει συνεπώς ξεκινήσει ένα τεράστιο πρόγραμμα κατασκευής φραγμάτων.
Κατά συνέπεια, η ιρακινή κυβέρνηση θεωρεί ότι οι ιρανικές νέες κατασκευές δεν είναι δικαιολογημένες. Η Τεχεράνη θα έπρεπε να εκπαιδεύσει τους πολίτες της για μια πιο λογική χρήση του νερού. Το Ιράκ πιστεύει ότι, δεδομένης αυτής της σπατάλης, το Ιράν παραβιάζει μερικές διεθνείς συνθήκες κατασκευάζοντας νέα φράγματα. Η υπόθεση αναμένεται να τεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης.
