Στις τρείς ημέρες μεταξύ του θανάτου και του ενταφιασμού του, το σώμα του π. Σεραφείμ Ρόουζ δεν υπέστη ούτε ακαμψία, ούτε αποσυντέθηκε στο ελάχιστο, ακόμη και με τη θερινή θερμοκρασία. Δεν υπήρχε καμιά νεκρική ωχρότητα πάνω του..
Στην πραγματικότητα, το χρώμα του ήταν κυριολεκτικά χρυσωπό. Το δέρμα του παρέμεινε μαλακό και το σώμα του φάνηκε να είναι, όπως είπε ένας προσκυνητής της μονής, '' σαν ένα παιδί που κοιμάται ''...Tο πρόσωπο του π.Σεραφείμ ακτινοβολούσε. Κοίταζε σαν να ήταν ζωντανός - νεώτερος από ό,τι ήταν πριν από την ασθένειά του. Η θέα του πιστοποιούσε έναν θρίαμβο πάνω στον θάνατο και οι πολυάριθμοι άνθρωποι προσπαθούσαν να περάσουν πολύ ώρα προσευχής πάνω από το φέρετρό του. Τα μικρά παιδιά μετά βίας τα έπαιρναν μακριά από το φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα της αγάπης και της ηρεμίας που περιέβαλε το σώμα του...
Πόσο εύκολα ξεχνάμε τον ίδιο το λόγο της ύπαρξής μας… Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ• βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της εποχής του Αντιχρίστου. Οι χριστιανοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή δοκιμασία της πίστης και της αγάπης τους για τον Θεό. Θα πρέπει να κρυφτούμε στην έρημο – σ’ ένα έδαφος όπως αυτό που βλέπουμε ενώπιόν μας εδώ. Φυσικά, στο τέλος θα μας βρουν ακόμα και εκεί. Ο σκοπός του κρυψίματός μας είναι όχι μόνο για να μείνουμε ζωντανοί, αλλά για να κερδίσουμε χρόνο ώστε να ενισχυθούν οι ψυχές μας για την τελική δοκιμασία. Και αυτό πρέπει να αρχίσει ακόμα και τώρα.
Επομένως αρχίστε τουλάχιστον να αγωνίζεστε κατά των δεσμών των μηδαμινών παθών, και να θυμάστε ότι το αληθινό σπίτι μας δεν είναι εδώ, αλλά στους ουρανούς. Ας ‘πορευόμαστε προς την ουράνια πατρίδα μας’, καθώς ο άγιος Γερμανός συνήθιζε να λέει… Ad astera! Ad astera!*”
