Γεύτηκαν από τον απαγορευμένο καρπό, μα αυτό δεν ήταν η αιτία που χάσανε τον Παράδεισο.
Τον χάσανε γιατί δεν ανέλαβαν την ευθύνη, δεν μετανόησαν.
Πρώτα αμάρτησαν, αλλά ο Θεός τους έδωσε την ευκαιρία να μετανοήσουν, να παραδεχτούν το λάθος, τα πονηρά τους κίνητρα. Έπειτα όμως από την αμαρτία τους, προτίμησαν να ρίξουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον...προτίμησαν να ντυθούν την αμαρτία, να μείνουν μόνοι, παρά να πούνε "ήμαρτον".
Και πέρασαν τα χρόνια και ήρθε ο Αναμάρτητος για να μας σώσει από την αμετανοησία μας, μα εμείς μείναμε αδιάλλακτοι στο σκοτάδι μας.
Και πάλι πέρασαν τα χρόνια, και κάποιοι ακόμη κάθονται και τρέφονται μόνο με τους καρπούς του εγωισμού τους που γεννά κι άλλη πείνα χειρότερη και αβυσσαλέα· ενώ μπορούν να χορτάσουν, να μην πεινάσουν ποτέ ξανά.
Και είναι η πνευματική τους γύμνια ο όλεθρός τους παρά η σωματική τους.
Και περνάνε τα χρόνια...και η Εκκλησία επιμένει να μας θυμίζει,
"Λάβετε, φάγετε...πίετε εξ αυτού πάντες...
γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος".
