Πριν από λίγες μέρες οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί γιόρτασαν τα 75 χρόνια από τη νίκη κατά του φασισμού και του ναζισμού. Στον αγώνα αυτό έλαβε μέρος με βαρύνοντα ρόλο παρά το μικρό της μέγεθος κι η Ελλάδα...
Τότε γράφτηκε μια από τις πλέον ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας τα τελευταία εκατό χρόνια. Και τούτο διότι όλοι οι έλληνες στην αρχή τουλάχιστον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ως μια γροθιά, αποφάσισαν να υπερβούν τις όποιες εσωτερικές έριδες κι αντιπαραθέσεις και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, πολεμώντας έναν εχθρό απείρως ισχυρότερο και πλουσιότερο.
Με τον ίδιο τρόπο, που η Ελλάδα του 1910, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου προετοιμάστηκε μεθοδικά για να ξεπλύνει την ντροπή του ατιμωτικού πολέμου του 1897 και της επακόλουθης πτώχευσης. Και πέτυχε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13 να διευρύνει την εθνική μας κυριαρχία στη Μακεδονία, την Ηπειρο και την Θράκη αλλά και την μεγαλόνησο Κρήτη. Κι οι δύο αυτές επιτυχίες, οι ενδοξότερες εποχές της πατρίδας μας, έγιναν πραγματικότητα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί υπήρξε υπεύθυνη και σώφρων ηγεσία και δεύτερο διότι υπήρξε κοινή στάση όλων των ελλήνων στην ανάγκη επίτευξης του κοινού στόχου.
Σήμερα, οι συνθήκες στον τόπο μας είναι ανάλογες. Μπορεί να μην δεχόμαστε στρατιωτική εισβολή. Μπορεί να μην βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε έναν πόλεμο με έναν πάνοπλο εχθρό με κανόνια και τανκς. Αλλά κακά τα ψέματα, οι επιπτώσεις της πρωτοφανούς κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας κι η διεθνής κηδεμονία υπό την οποίαν βρίσκεται η πατρίδα μας, έχει παρόμοιες επιπτώσεις στη ζωή, την καθημερινότητα αλλά και στο φρόνημα των ελλήνων, που δυστυχώς βιώνουν την χειρότερη περίοδο των τελευταίων 60 ετών. Το δυστύχημα σε αυτή την τόσο τραγική συγκυρία είναι ότι οι προϋποθέσεις των προηγούμενων επιτυχιών, όταν μπορέσαμε με αποτελεσματικότητα να αντιμετωπίσουμε τον ισχυρότερο εχθρό, δεν υφίστανται σήμερα στην χώρα μας.
Η ηγεσία μας συλλήβδην, από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση μέχρι την αξιωματική αντιπολίτευση και τα μικρότερα κόμματα της αριστεράς, είναι προφανώς απείρως κατώτερη των περιστάσεων. Ουδείς από τους πολιτικούς μας ταγούς διαθέτει όραμα και προοπτική που θα μπορούσε να εμπνεύσει την ελπίδα και τη θέληση στους πολίτες να συστρατευθούν στην κοινή προσπάθεια, που είναι απαραίτητη για να ξεφύγουμε από την επερχόμενη κατάρρευση. Κι αυτός είναι ο λόγος, που δεν υφίσταται ευρεία συναίνεση για την αντιμετώπιση της οικονομικής καταστροφής. Η ευθύνη βαρύνει κυρίως τους πολιτικούς μας ηγέτες. Που αντί να ενώνουν τον λαό, με την κοντόφθαλμη κι αδιέξοδη στάση τους διχάζουν τους πολίτες θέτοντας λάθος διλήμματα, όπως είναι το δίλημμα υπέρ η κατά του μνημονίου, υπέρ η κατά της «κυβερνητικής σταθερότητας», υπέρ η κατά της «κάθαρσης» του δημοσίου βίου μέσω των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής, που δεν έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι ένδοξοι Βαλκανικοί Πόλεμοι όσο κι η ηρωική αντίσταση των ελλήνων στην εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι και του Χίτλερ το 1940-1941 δεν είχαν διάρκεια. Τη δόξα διαδέχθηκε ο εθνικός διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς το 1916 και σε κομμουνιστές κι εθνικόφρονες κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και του αποτρόπαιου εμφύλιου πολέμου του 1946-1949. Δυστυχώς στον τόπο μας ο διχασμός είναι ο κανόνας. Η εθνική συσπείρωση είναι η εξαίρεση. Μήπως όμως ήλθε η ώρα να κάνουμε τώρα όλοι μας την δική μας υπέρβαση και να καταπολεμήσουμε την ελληνική μιζέρια, δημιουργώντας το δικό μας πρότυπο κι όραμα για την απελευθέρωση από τα δεινά που μόνοι μας δυστυχώς επισωρεύσαμε στον τόπο μας και στην οικονομία;
