Μεγάλη καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἡ εὐλογία νὰ πληροφορηθοῦμε μερικὰ ἔστω πράγματα ἀπὸ τὰ πάμπολλα, ποὺ συνέλεξε τὰ δεκαπέντε αὐτὰ χρόνια ὁ κ. Χ.Μ.Π., πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καὶ τακτικὸς συνομιλητής του.
Ἡ χρήση τῶν ἀρχικῶν μόνο τοῦ ὀνόματός του ὀφείλεται στὴν ἐπιθυμία του νὰ παραμείνει ἀνώνυμος γιὰ δικούς τους πνευματικοὺς λόγους. Σεβόμαστε τὴν ἐπιθυμία του καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε θερμὰ γιὰ ὅσα εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μᾶς πεῖ, μέρος τῶν ὁποίων παραθέτουμε στὸν παρόντα τόμο.
Χ.Μ.Π.: Ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν μικρόσωμος, εἶχε γαλανὰ μάτια, ἕνα πολὺ ὡραῖο χαμόγελο κι ἦταν ὅλος χαρά. Χαιρόσουν νὰ μιλᾶς μαζί του. Ἦταν δὲ τόσο ἄνετος, πού σοῦ ἔδινε τὸ θάρρος νὰ τὸν ρωτήσεις ὁτιδήποτε ἤθελες.
Παραδεχόταν ὅτι ἦταν διορατικὸς καὶ μοῦ εἶπε: «Αὐτὸ τὸ χάρισμα μοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Θεός, γιὰ νὰ γίνω καλός». Ἐπειδὴ ἦταν τόσο πολὺ προχωρημένος πνευματικά, συναισθανόταν πλήρως τὴν ἁμαρτωλότητά του, γεγονὸς ποὺ συμβαίνει μ’ ὅλους τους ἁγίους.
Πήγαιναν καὶ τὸν ἔβλεπαν καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου, οἱ ὁποῖοι ἀμέσως ἀντιλαμβάνονταν τί ἄνθρωπος ἦταν. Καὶ κάθονταν καὶ τὸν ἄκουαν σὰν μαθητὲς μπροστὰ σὲ καθηγητή. Εἶχα αὐτὴ τὴν ἐμπειρία κι ἐγὼ ὁ ἴδιος προσωπικά, ὅταν συνόδευα στὸ Γέροντα καθηγητὲς πανεπιστημίου καὶ ἀκαδημαϊκούς. Αὐτὸ ἦταν τὸ θαυμαστὸ μὲ τὸ Γέροντα Πορφύριο. Ἐνῶ εἶχε πάει μόνο μέχρι τὴν τετάρτη τάξη τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ὄχι μόνο εἵλκυε κοντά του αὐτὲς τὶς ὑψηλὲς πνευματικὲς φυσιογνωμίες, ἀλλὰ ὁρισμένες φορὲς τοὺς διόρθωνε ἂν ἔκαμναν σὲ κάτι λάθος κι αὐτοὶ τὸν ἄκουαν μὲ μεγάλο σεβασμό.
Μιλώντας κάποτε γιὰ τὴν ἁγιότητα, μοῦ εἶπε:
— Ὑπάρχουν τριῶν βαθμῶν ἅγιοι. Στὸν ἕνα βαθμὸ εἶναι ὁ ἅγιος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος, ὅταν σηκώσει τὰ χέρια του γιὰ προσευχή, σὲ δεκαπέντε λεπτὰ περίπου τὸν ἐπισκέπτεται ἡ χάρις. Στοὺς πιὸ προχωρημένους ἁγίους, μόλις σηκώσουν τὰ χέρια, κατέρχεται ἀμέσως ἡ χάρις. Κι ὑπάρχει κι ὁ τρίτος βαθμὸς ἁγίων, ἐπάνω στοὺς ὁποίους κάθεται μόνιμα ἡ χάρις.
Μιλώντας μία ἄλλη φορὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς ἁγιότητας, μοῦ εἶπε ὅτι ἅγιος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ δὲν κάμνει ἁμαρτίες, ἀλλὰ προσεύχεται μέρα-νύχτα μὲ τὰ χέρια ὑψωμένα στὸ Θεὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει καταστάσεις σὲ τεράστιο βαθμό.
Καὶ συνέχισε:
— Θὰ σοῦ δώσω ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβεις. Φαντάσου μία πόλη μὲ πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οἱ ὁποῖοι ἁμαρτάνουν. Σ’ ἕνα μοναστήρι ἐκεῖ ζεῖ ἕνας μοναχὸς ἀσκητής, ὁ ὁποῖος σηκώνει τὰ καθαρὰ χέρια του στὸ Θεὸ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μὴ τιμωρήσει ὅλες αὐτὲς τὶς χιλιάδες, ποὺ ἁμαρτάνουν. Σὲ διαβεβαιώνω, λοιπόν, ὅτι γιὰ τὸ χατήρι αὐτοῦ τοῦ ἀσκητῆ ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ τὶς πεντακόσιες χιλιάδες.
Κ. Ι.: Εἶναι ἐκπληκτικὸ αὐτό, ποὺ μᾶς λέτε.
Χ.Μ.Π.: «Νὰ ξέρεις», μοῦ ἔλεγε, «ὅτι οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανοὶ γιὰ τὰ πάντα. Ὁ ἅγιος μπορεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅ,τι θέλει καὶ νὰ τοῦ τὸ δώσει ὁ Θεός. Εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ δύναμη τῶν ἁγίων».
Πολὺ ἐντυπωσιακὸ εἶναι τὸ ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὴν ἀντίπερα ὄχθη, μὲ τὴν ἄλλη ζωή.
Κ. Ι.: Μὲ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.
Χ.Μ.Π.: Μάλιστα. Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα γεγονός, ποὺ μοῦ ἔκανε τρομερὴ ἐντύπωση.
Κάποτε τὸν εἶχα ἐπισκεφθεῖ μαζὶ μ’ ἕνα συγγενῆ μου, γιὰ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα εἶχε πεθάνει ἕνα συγγενικό μας πρόσωπο. Πρὶν περάσουν δὲ σαρανταοκτὼ ὧρες, πέθανε κι ἕνα δεύτερο συγγενικό μας πρόσωπο. Παρακαλέσαμε, λοιπόν, τὸ Γέροντα Πορφύριο νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ τῶν δύο αὐτῶν προσώπων, χωρὶς νὰ τοῦ δώσουμε ὁποιαδήποτε πληροφορία γιὰ τὰ πρόσωπα αὐτά.
Μετὰ ἀπὸ τέσσερις ἡμέρες ξαναπήγαμε. Μᾶς εἶπε τότε:
— Μὲ παρακαλέσατε νὰ προσευχηθῶ γιὰ τὸ τάδε πρόσωπο;
— Ναί, Γέροντα.
— Αὐτὸ τὸ πρόσωπο ἦταν μοναχή;
— Μάλιστα.
— Μοῦ τὸ εἴπατε αὐτό;
— Ὄχι.
— Αὐτὴ ἡ μοναχή, προτοῦ γίνει μοναχὴ ἦταν παντρεμένη. Μοναχὴ ἔγινε μετά, ποὺ πέθανε ὁ ἄντρας της. Κι ὁ ἄντρας της ἦταν κι αὐτὸς καλός. Ὅμως, ἄλλο ὁ μοναχὸς κι ἄλλο ὁ λαϊκός. Γιὰ τὸ ἄλλο πάντως πρόσωπο, ποὺ κοιμήθηκε, πρέπει νὰ κάνουμε προσευχή.
Κ. Ι.: Συγκλονιστικότατο. Ὁ Γέροντας εἶδε τὶς ψυχὲς καὶ τῶν τριῶν αὐτῶν προσώπων καὶ μάλιστα σὲ ποιά κατάσταση βρισκόταν ἡ καθεμιά. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι γνώριζε ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ζῶντες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους.
Γεροντικὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος
http://www.porphyrios.net/?p=2219
