Και
ενώ ο Κύριός μας, έργω και λόγω, απέδειξε την ουράνιο αξία της ταπείνωσης και της αφάνειας που πρέπει να κοσμεί έναν Χριστιανό, αφού η
ταπείνωση είναι η στολή της Θεότητος,
εισήλθε
πονηρά μέσα στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας η έννοια των ΟΦΙΚΙΩΝ ,δηλαδή
της αναγνώρισης και βραβείου που δίνεται από τους πατριάρχες ή τους Μητροπολίτες
σε όσους κληρικούς έχουν προσφέρει στην
Εκκλησία μας (ή νομίζουν οι ίδιοι-υποκειμενικά- ότι έχουν προσφέρει , όπως αναφέρει
και το Βικιλεξικό)
Ο
Χριστός μας λοιπόν είπε ότι «Ὁ γὰρ μικρότερος ἐν πᾶσιν ὑμῖν ὑπάρχων, οὗτός ἐστι μέγας.» (ΛΟυκ.θ΄-48)…
“ οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος,(Μαρκ.ι’43) και ουσιαστικά μίλησε για ΕΣΧΑΤΕΙΟ
και όχι για ΠΡΩΤΕΙΟ(αχ αυτά τα πρωτεία μας
φάγαμε!) ενώ εμείς όλο τ’αντίθετο κάνουμε.
Και
να πεις ότι τουλάχιστον υπάρχει και αξιοκρατία;
Όταν αντικρίζεις ηλικιωμένους, πολιούς κληρικούς,
οι οποίοι αφιερώσανε όλη τους την ζωή για το συμφέρον της Εκκλησίας. Λευίτες αθόρυβους
και ασημάντους που ταπεινά δίχως φωνασκίες
υπηρετούν επάνω στα βουνά και στο περιθώριο , μέσα στην φτώχια και την
ανθρώπινη εγκατάλειψη την ώρα που παιδαρέλια ή άνθρωποι αστοιχείωτοι της καμαρίλας
και των δεσποτικών αυλών να προάγονται σε υψηλοβάθμιους Πρωτο-πρεσβύτερους και
Αρχιμανδρίτες.
Και
είναι μάλιστα χάρμα οφθαλμών να βλέπεις όλους αυτούς τους γυμνοσάλιαγγες Πρίγκηπες
να προϊσταντο των Θρησκευτικών Πανηγύρεων , βιώνοντας το υπαρξιακό τους ψέμα
και να παριστάνουν τους Χωροφύλακες βάζοντας
μετά αυστηροτάτου πειθαρχίας τους παπαδάκους στην ανάλογη ιεραρχική σειρά εις τας Λειτανείας και τας λοιπάς
λατρευτικάς εκδηλώσεις, μήπως και τυχόν χαλάσει η χορογραφία της Γιουροβίζιον,
την ώρα που η μόνη έγνοια του λαού Του Θεού είναι που
θα βρεί σήμερα ένα πιάτο φαϊ ή πως θα τα
βγάλει πέρα για να πληρώσει το γιατρό και το νοίκι του.
Αλλά
ας κάνουμε μία
παρετυμολογία της λέξεως ΟΦΙ-ΚΙΟ. Αναλύεται από την λέξη όφις(φίδι) και το ρήμα κίω(προχωρώ) δηλαδή σημαίνει ,πλην ολίγων
εξαιρέσεων, αυτούς μπορούν να βαδίζουν
και να ελίσσονται σαν τους όφεις, μέσα στις αυλές, τις ίντρικες και στις Δεσποτικές
εύνοιες, αντί βέβαια του απαραιτήτου ανταλάγματος.
Μάλιστα
η όλη Ιστορία βολεύει τα μέγιστα και τους
Δεσποτάδες, αφού τα οφίκια λειτουργούν ως μηχανισμοί ελέγχου ,ούτως ώστε όσοι
τα έχουν λάβει να βρίσκονται σε μια διαρκή ευγνωμοσύνη, ενώ όσοι τα λαχταρούν
σε μία μόνιμη επαιτεία.
Ας
αγαπήσουμε λοιπόν τον άφθαρτο πλούτο της ταπείνωσης και της αθορύβου ζωής και ας
μοιάσουμε του σπόρου , που απαρατήρητα υπάρχει μέσα στην σκιά της γής, μα δημιουργεί τον καλύτερο ανθό.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
