Σύντομη ἱστορία τῆς δυτικῆς ὑπονομεύσεως τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (Οὐκρανίας) Μέρος Α'

σχόλιο Γ.Θ : Πως διασπάστηκαν τα πριγκιπάτα των Ρως.
Πως δημιουργήθηκε η Ουκρανία, η Ουνία και πως φτάσαμε στους σημερινούς γενίτσαρους της Δυτικής Ουκρανίας.

Οἱ σημερινές δραματικές ἐξελίξεις στήν Οὐκρανία, τήν ἱστορικῶς γνωστή παλαιόθεν ὡς Μικρά Ρωσία (Малороссия), κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ρώς...
, ὅπου ἔλαβε χώρα καί ὁ ἐχριστιανισμός τους (Κίεβο, σωτήριον ἔτος 988), ἔχουν τίς  ρίζες τους στή μακρά προσπάθεια τῶν τελευταίων αἰώνων ἀπό μέρους τοῦ Παπισμοῦ καί παπικῶν κρατῶν, κυρίως τῶν Πολωνῶν, νά ἀπο-ρωσίσουν τήν Οὐκρανία, ἡ ὁποία μαζί μέ τήν κυρίως Ρωσία καί τήν Λευκορωσία συνιστοῦν τήν εὐρύτερη Ρωσία.

Τό ἀκόλουθο ἄρθρο, δημοσιευμένο στά περιοδικά Φωτεινή Γραμμή (τό 2005) καί Θεοδρομία (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2006), συνταχθέν ἀπό τόν κ. Νικολάι Σελίστσεφ, ἱστορικό καί δημοσιογράφο, μέλος τῆς «Ρωσικῆς Ἱστορικῆς Ἑταιρείας», περιγράφει τήν ξένη αὐτή πολιτιστική καί θρησκευτική διείσδυση στήν ὀρθόδοξη χώρα τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (Οὐκρανίας). Αὐτή κλιμακώθηκε στήν ἐποχή μας κατά τό ἔτος 2004, ὅταν ἡ «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» τοῦ Βίκτορ Γιουσένκο καί τῆς Ἰουλίας Τιμοσένκο, προσπάθησε νά ἐνισχύσει περαιτέρω τόν ἐκτροχιασμό τῆς Οὐκρανίας ἀπό τόν φυσικό θρησκευτικό, πολιτιστικό καί γεω-πολιτικό ζωτικό της χῶρο τῆς εὐρύτερης Ρωσίας μέ προσανατολισμό πρός τήν ἀδηφάγο Δύση τοῦ Βορειοατλαντικοῦ Συμφώνου καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ὁ «Πρόλογος Ἐκδότου» πρό τοῦ ἄρθρου τοῦ Σελίστσεφ, προσετέθη κατά τήν πρώτη δημοσίευση τοῦ ἄρθρου.

Οἱ ἀριθμημένοι τίτλοι κεφαλαίων τοῦ ἄρθρου προσετέθησαν ἀπό τήν Ἱστοσελίδα μας,impantokratoros.gr, πρός διευκόλυνσιν τῶν ἀναγνωστῶν. Ἐπίσης, προσετέθησαν ἐδῶ καί οἱ ἐμφάσεις (bold) ἐντός τοῦ κειμένου.

Ὅταν ὁ ἀρθρογράφος, ὁ κ. Νικολάι Σελίστσεφ, ὁμιλεῖ στό πρῶτο πληθυντικό πρόσωπο, ἐννοεῖ τούς σημερινούς - κυρίως λεγομένους – Ρώσους.

Διευκρινιστικῶς, προσημειώνουμε τά ἑξῆς: (α) Γαλικία ὀνομαζόταν ἡ δυτική Οὐκρανία (δυτική Μικρά Ρωσία) μέ πρωτεύουσα τό σημερινό Λβόφ, πλησίον τῶν συνόρων μέ τήν Πολωνία· (β) ὁ Ρῶσος ἥρως Μπογδάν Χμελνίνσκι  (1595-1657) ὑπῆρξε ἡγέτης τῆς ἐπαναστάσεως τῶν Ὀρθοδόξων Κοζάκων κατά τῶν Πολωνῶν στά ἔτη 1648-1649· (γ) ὁ Σίμων Πετλιούρα (1879-1926) ἦταν ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος σημαίνων μεταξύ τῶν ἡγετῶν τῆς ἀποσχίσεως τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν Ρωσία· μετά τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση πολέμησε ἐξ ἴσου κατά τοῦ Κόκκινου (Σοβιετικοῦ) καί τοῦ Λευκοῦ (Τσαρικοῦ) Στρατοῦ· (δ) ὁ ὅρος «μπαντερική» προέρχεται ἀπό τόν ἀρχηγό τῶν ἐθνικιστῶν Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τήν ὑποχώρηση τοῦ Κόκκινου Στρατοῦ ἔναντι τῆς γερμανικῆς Βέρμαχτ, κήρυξε στίς 30 Ἰουνίου 1941 τήν ἵδρυση Ἀνεξαρτήτου Οὐκρανικοῦ Κράτους καί συνεργάστηκε στενά μέ τούς Γερμανούς· (ε) «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» εἶναι ἡ γνωστή πολιτική κίνηση τοῦ τέλους τοῦ 2004 μέ ἐπικεφαλῆς τόν Βίκτορ Γιουσένκο καί τήν Ἰουλία Τιμοσένκο γιά τήν ἀνατροπή τῶν ἀποτελεσμάτων τῶν ἐκλογῶν τῆς 21 Νοεμβρίου 2004 μέ τά ὁποῖα ἐκλεγόταν ὁ «φιλο-Ρῶσος» καί σημερινός (τελικῶς ἐκλεγείς τό 2010) Πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Ὑπενθυμίζουμε, ὅτι στή σημερινή Οὐκρανία, ἐκτός τῆς μόνης κανονικῆς Μητροπόλεως Κιέβου ὑπό τόν Μητροπολίτη Βλαδίμηρο (1992-), ἡ ὁποία ὑπάγεται στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, δραστηριοποιεῖται τό σχισματικό καί ψευδώνυμο Πατριαρχεῖο Κιέβου ὑπό τόν Φιλάρετο Ντενισένκο (1995 - ) καί ἡ Οὐκρανική Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὑπό τόν Μεθόδιο Κουντριάκοφ (2000 -), τῆς ὁποίας ὅμως ἕνα μέρος τῶν Ἐπαρχιῶν Η.Π.Α. καί Καναδᾶ ἔχουν ὑπαχθεῖ στήν κανονική δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τέλος, στήν Οὐκρανία δρᾷ ὑπό τόν «Ἀρχιεπίσκοπο Κιέβου» Σβιατοσλάβ καί ὁ προβατόσχημος λύκος τῆς Οὐνίας, τῶν «ἑλληνόρρυθμων Καθολικῶν» (“Greek Catholic”), Παπικῶν οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ὀρθόδοξα ἔθη καί ἐμφάνιση, ὑπαγόμενοι στόν Πάπα τῆς Ρώμης,.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚΔΟΤΟΥ

Οἱ σκοτεινές δυνάμεις πού, εἰς τήν πραγματικότητα, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως φροντίζουν νά ἀναδεικνύωνται δοτοί ἄνθρωποι καί ἀνδρείκελα, πατριάρχαι τῆς διαπλοκῆς, εἰς τίς διάφορες χῶρες διά νά τίς ἔχουν, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, ὑπό τήν κατοχήν των ἤ τουλάχιστον εἰς τίς σφαῖρες ἐπιρροῆς των, κάνουν τό πᾶν νά ἐξουθενώνουν τά ἱκανά, ἔντιμα καί ἠθικά ἡγετικά πρόσωπα ἀνά τήν ὑφήλιον. Φροντίζουν δέ πάντοτε νά ἔχουν πληθώραν δοτῶν προσώπων, οὕτως ὥστε ἄν κάποια ἀνδρείκελα ἔλθουν κάποτε ἐπί μέρους εἰς ἑαυτόν καί τολμήσουν νά φέρουν τήν παραμικράν ἀντίστασιν ἐναντίον τῶν σκοπῶν των, νά τά ἀντικαθιστοῦν ἀμέσως.

Διά νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ ἐχθροί της, ἔκαναν τήν κομμουνιστικήν ἐπανάστασιν. Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν τοῦ ἀνωτάτου σοβιέτ ἦσαν γερμανοεβραῖοι σιωνιστές. Μέσῳ τῆς κομμουνιστικῆς ἐπαναστάσεως καί τῶν ὁλοκληρωτικῶν αὐταρχικῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων, ἔκαναν τό πᾶν νά ξερριζώσουν κάθε τι πού εἶχε σχέσιν μέ τίς αἰώνιες ἠθικές ἀρχές: πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια.

Ἐπειδή αὐτά τά κομμουνιστικά καθεστῶτα ἐγιγαντοποιήθησαν καί ἀπετέλεσαν ἀντίπαλον δέος, ἔκαναν οἱ ἴδιες σκοτεινές δυνάμεις τό πᾶν νά τά ἐξαφανίσουν. Πολλοί ἐκ τῶν σιωνιστῶν, ὡς π.χ. ὁ Πρωθυπουργός τοῦ Ἰσραήλ Μπέν Γκουριόν, ἤδη ἀπό τό 1962, ἐτόνιζαν ὅτι ὁ Κομμουνισμός θά διατηρηθῇ ἀκόμη 25 ἔτη, διότι, προφανῶς, τόσον ἀκόμη τούς ἐξυπηρετοῦσε. Καί ὄντως, ὦ τοῦ θαύματος (!), 25 ἔτη ἀργότερον, τό 1987, ἄρχισε νά κλονίζεται ἡ Βαρσοβία, ἡ Πράγα, τό Βουκουρέστι καί ἀργότερον ἡ ἴδια ἡ Μητρόπολις τοῦ κομμουνισμοῦ, ἡ Μόσχα… [σημ. impantokratoros.gr :  βλ. στό περιοδικό Look Magazine (16 Ἰανουαρίου 1962) σελ. τίς «προφητικές» δηλώσεις τοῦ Μπέν Γκουριόν περί καταργήσεως τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, ἑνοποιήσεως ὅλου τοῦ κόσμου μέ κέντρο τήν Ἱερουσαλήμ κ.λπ.]

Διά νά διατηρηθοῦν αὐτά τά αὐταρχικά κομμουνιστικά καθεστῶτα ἐσπαταλοῦσαν τό ἐθνικό εἰσόδημα εἰς τήν ἀνάπτυξιν ξέφρενων ἐξοπλισμῶν, εἰς τό «βόλεμα» τῆς κλίκας τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καί οἱ λαϊκές μᾶζες ἐφυτοζωοῦσαν…

Μέ τήν μετάβασιν τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ μέ τήν περεστρόικα εἰς τήν «ἐλευθέραν οἰκονομίαν» καί τήν «δημοκρατίαν», οἱ παλαιοί ἰνστρούκτορες κομμουνιστές, μέ τήν βοήθειαν καί τῶν ἀπανταχοῦ σιωνιστῶν, ἀπέκτησαν τίς περισσότερες καί κυριώτερες νευραλγικές πηγές καί ἔγιναν ἰδιοκτῆτες τραπεζῶν, φυσικῶν πηγῶν, μαύρου χρυσοῦ, ἀερίου, ΜΜΕ κ.λπ. κ.λπ. Τοιουτοτρόπως, μέσα σέ μιάμισυ δεκαετία, ἔγιναν αὐτοί οἱ ἀετονύχηδες, «κροῖσοι» μέ ἀμύθητα ποσά, τόσα πολλά μέχρι καί πού διαθέτουν δισεκατομμύρια εὐρώ γιά νά ἀγοράζουν ποδοσφαιρικές ὁμάδες ἀκόμη καί εἰς τό ἐξωτερικόν. Εἶναι δέ οἱ πανίσχυροι αὐτοί παράγοντες στυλοβάτες τῶν νέων καθεστώτων.

Ὅπου δέν μποροῦσαν νά γκρεμίζουν κυβερνήσεις, ἔστελναν πράκτορες τῶν μυστικῶν των ὑπηρεσιῶν καί στρατιές ὁλόκληρες, ὄχι ντυμένους εἰς τό χακί μέ τά πολυβόλα καί τά τάνκς, ἀλλά μεταμφιεσμένους ὡς μέλη «Ἱδρυμάτων» καί «Ἀνθρωπιστικῶν Ὀργανώσεων». Αὐτές σάν Δούρειοι ἵπποι, κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς φιλανθρωπίας καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός περίθαλψιν τῶν ἐξαθλιωμένων μαζῶν, ἐπιβάλλουν καί τήν θέλησίν των…

Ξεσηκώνουν τίς λαϊκές μᾶζες καί μέ τίς «πορτοκαλί» στολές, πού χρόνια ὁλόκληρα ἐφρόντιζαν νά εἰσάγουν καί νά κατασκευάζουν, γκρεμίζουν τίς κυβερνήσεις, πού δέν υἱοθετοῦν τά καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί δέν ὀμνύουν «γῆν καί ὕδωρ».

Μέχρι στιγμῆς ἐπεβλήθησαν αὐτές οἱ πορτοκαλί ἐπαναστάσεις εἰς τήν Σερβία, Γεωργία, Οὐκρανία καί θά ἀκολουθήσουν Λευκορρωσία κ.λπ. χῶρες.

Εἰς τήν πραγματικότητα δέ, ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά Δούρειος ἵππος τῆς Οὐνίας, δηλαδή ὄργανον τῶν ρωμαιοκαθολικῶν.

Μέχρι πρό τινος, ὅλα τά ἀδικημένα λαϊκά στρώματα ἀπειλοῦσαν τά ἀντιδραστικά κεφαλαιοκρατικά καθεστῶτα ὅτι θά γίνουν κομμουνιστές.

Τώρα, ὅμως, πού μέσῳ τοῦ κομμουνισμοῦ οἱ σκοτεινές δυνάμεις ἐξαθλίωσαν καί ἐξουθένωσαν τούς λαούς, ὅπου εἶχε ἐπικρατήσει ὁ κομμουνισμός, τί νά τό «παίξουν»;

Οἱ λαϊκές αὐτές μᾶζες, ἐξουθενωμένες καί ἐξαθλιωμένες, μέ γκρεμισμένα τά ὑπόβαθρα τῶν αἰωνίων ἠθικῶν ἀξιῶν (πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια) ἔχουν τόσο καταπογοητευθῆ, πού τήν «βρίσκουν» εἰς τό ἀλκοόλ, τό σέξ καί τά ναρκωτικά…

Οἱ ἁγνοί ὅμως ὀρθόδοξοι Οὐκρανοί, πού διατηροῦν στοιχεῖα τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν (πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια), αἰσθάνονται πραγματικοί Ρῶσοι Ὀρθόδοξοι καί ἀγωνίζονται νά ἐπιστρέψουν εἰς τίς ρίζες τους.

Νικολάι Σελίστσεφ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ «ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ *

(Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004)

Ποιές οἱ ἱστορικές ρίζες τῶν γεγονότων στήν Οὐκρανία; Ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς κυνικῆς ἐπεμβάσεως τῆς Δύσεως; Γιατί ἡ Δύσις ξεκάθαρα πῆρε τήν θέσιν αὐτή: ἤ νικᾷ ὁ Γιούσενκο, ἤ δέν ἀποδέχεται τά ἀποτελέσματα τῶν οὐκρανικῶν ἐκλογῶν;

Ἕνας Πολωνός Καθηγητής τῆς γεωπολιτικῆς, ὁ Μάρτιν Κρόλ, δήλωσε τόν Μάιο 2004, ὅτι «ἡ Πολωνία ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα ἔβλεπε τόν ἑαυτόν της ὡς προπύργιον τῆς Εὐρώπης ἐνάντια εἰς τήν ρωσσικήν βαρβαρότητα, ἀλλά τώρα εἶναι ἕτοιμη νά καταστῇ μεσολαβήτρια»1.
Ἔτσι λοιπόν οἱ μεσολαβητές πολεμοῦσαν ὄχι ὑπέρ τῆς δημοκρατίας στήν Οὐκρανία, ὅπως μᾶς βεβαίωναν, ἀλλά κατά τῆς «ρωσσικῆς βαρβαρότητας». Αὐτό πιά δέν εἶναι ἁπλές ἐκλογές, ἀλλά γεωπολιτική.

Ποῖοι ἦσαν αὐτοί οἱ λεγόμενοι μεσολαβητές;

1. Οἱ βλέψεις τῶν Πολωνῶν καί Λιθουανῶν ἐπί τῆς Οὐκρανίας

Πρίν ἀπ’ ὅλα ὁ πρώην πρόεδρος τῆς Πολωνίας Λέχ Βαλέσα, ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, εἶναι η προσωποποίησι τῆς ρωσοφοβίας. Οἱ ἀφίξεις του στήν Οὐκρανία παρουσιάζονταν ὡς ἐπισκέψεις ἑνός ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως αὐτό δέν ἀληθεύει. Ὕστερα ἀπό τό 1995, ὅταν ὁ Βαλέσα ἔφυγε ἀπό τήν προεδρία, ἔλαβε μέρος σέ πολλά συνέδρια εἰς τήν Εὐρώπη καί εἰς τήν Ἀμερική γιά τό θέμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ἄρα λοιπόν αὐτός ἐρχόταν ὄχι ὡς ἁπλός ἰδιώτης, ἀλλά ὡς ἕνας «ἐξουσιοδοτημένος» ἰδιώτης.

Εἰς τήν Οὐκρανίαν ἐρχόταν καί ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Πολωνίας κ. Κβασνιέβσκι. Ἀκόμη ἔρχονταν καί βουλευτές τοῦ Σέιμ (πολωνικό κοινοβούλιο). Ἐρχόταν καί ὁ Πρόεδρος τῆς Λιθουανίας, γιά τόν ὁποῖον εἶχε γραφῆ εἰς τίς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς, ὅτι ὅταν ἦταν νέος, τό 1944 ὑπῆρξε ἐθελοντής εἰς τήν ὁμάδα «ἀδέλφια τοῦ δάσους» πού πολεμοῦσαν [μαζί] μέ τήν γερμανική Βέρμαχτ καί  μετά κατέφυγε εἰς τήν Ἀμερικήν. Ἐρχόταν καί ὁ Ἐπίτροπος, δηλαδή ὁ Ὑπουργός, τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιά τήν Ἐξωτερική πολιτική Σολάνα, πού ἔχει πολύ ἄσχημη φήμη γιά τήν ἄμεση συμμετοχή του εἰς τήν βάρβαρη ἐπίθεση τοῦ ΝΑΤΟ στήν εἰρηνική Γιουγκοσλαβία τό 1999.

Αὐτοί λοιπόν οἱ μεσολαβητές, στηριζόμενοι εἰς τό ἄφθονο δυτικό χρῆμα, πραγματοποίησαν οὐσιαστικά τήν ἀνατροπή.

Ἔχουν ἀνάγκη νά δέσουν σφικτά τήν Οὐκρανία μέ τήν Δύσι, στήν ἀρχή μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί μετά μέ τό ΝΑΤΟ. Γι’ αὐτό ἀκούγονται εἰλικρινῆ τά λόγια τῆς ἀμερικανικῆς οἰκονομικῆς ἐφημερίδας «Wall Street Journal» στίς 23.12.2004: «Ἡ πορτοκαλί ἐπανάστασι θά μετατρέψῃ τήν Οὐκρανία ἀπό μία ρωσική ἀποικία σέ ἕνα ἀνεξάρτητο ἔθνος». Ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Πολωνίας Κβασνιέβσκι δήλωσε σαφέστατα: «Ἡ Οὐκρανία δίχως τήν Ρωσία εἶναι καλύτερα παρά ἡ Οὐκρανία μαζί  μέ τήν Ρωσία». Τήν ἐπέμβασίν του εἰς τίς ἐκλογές εἰς τήν Οὐκρανία ὁ Κβασνιέβσκι τήν ὀνομάζει ὡς «ἱστορική ἀποστολή τῆς Πολωνίας». Ἄς ὁμιλήσωμε λοιπόν γι’ αὐτήν τήν «ἱστορική ἀποστολή».

2. Ὁ κατακερματισμός τῶν Ρωσικῶν Πριγκιπάτων συνεπείᾳ τῆς εἰσβολῆς τῶν Μογγολο-Τατάρων (13ος αἰ.). Ἡ Οὐκρανία ὡς «Μικρά Ρωσία»

Πολύ πρίν ἀπό τήν εἰσβολή τοῦ Μπατοῦ Χάν (ἡγέτη τῶν Μογγολο-Τατάρων) ἄρχισε «ἡ ρωμαιοκαθολική πίεσι στήν Ἀνατολή». Μετά, ὅπως γνωρίζομε, τό 1237-1240, συνέβη ἡ καταστροφική εἰσβολή τῶν Μογγολο-Τατάρων, ἡ ὁποία ἐρήμωσε ὅλο τό πριγκιπᾶτο τοῦ Ρούς καί διέλυσε τίς ζωντανές σχέσεις μεταξύ τῶν ρωσικῶν πριγκιπάτων. Αὐτό τό ἐκμεταλλεύθηκαν οἱ Πολωνοί, οἱ Οὗγγροι καί οἱ Λιθουανοί.

Ἀξίζει νά σημειωθῇ, ὅτι ἀκόμη τότε εἶχε διατηρηθῆ τό ρωσικό πριγκιπᾶτο τῆς Γαλικίας μέ τήν πρωτεύουσά του τήν ἀρχαία πόλι Γκαλίτσκ, ἡ ὁποία μετωνομάστηκε σέ Λβόφ2.
Ἀκριβῶς στά ἔγγραφα τῶν Ρώσων πριγκίπων τῆς Γαλικίας (π.χ. Λέοντος ΙΙ, 1316-1320, Γιούρι, 1335) γιά πρώτη φορά ἄρχισε νά χρησιμοποιῆται ἡ ἔκφρασι «Πρίγκιψ τῆς Μικρᾶς Ρωσίας». Τό 1347 ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Ἰωάννης ΣΤ’ ὁ Καντακουζηνός στήν ἐπιστολή του πρός τόν Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Ρωσίας, μέ ἕδρα τήν Μόσχα, Θεόγνωτο, παραδεχόταν ἐπίσημα ὅτι ὑπάρχουν οἱ Μητροπόλεις τῆς Μεγάλης Ρωσίας καί τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (σ.τ.μ. καί ἑλληνικά στό πρωτότυπο κείμενο). Καί ἡ Μεγάλη Ρωσία καί ἡ Μικρά Ρωσία ἀνῆκαν εἰς τόν Θεόγνωτο. Οἱ ὅροι χρησιμοποιήθηκαν ὅπως θά ἐχρησιμοποιοῦντο καί εἰς τήν συνέχεια. Ἡ Μικρά Ρωσία βρίσκεται στή δεξιά πλευρά τοῦ ποταμοῦ Δνείπερου, δυτικά τοῦ Κιέβου μέχρι τίς πόλεις Χόλμ καί Περεμίσλ, πού τώρα ἀνήκουν στήν Πολωνία. Ὅπως σωστά σημείωσε ὁ διαπρεπής Φιλόλογος καί Σλαβολόγος Ο.Ν. Τρουμπατσιόφ, ὁ ὅρος «Μικρορῶσος» σέ τίποτε δέν μειώνει τούς σύγχρονους κατοίκους τῆς Ούκρανίας. Ὅπως καί ὁ ὅρος «μεγαλορωσικός» δέν περιορίζεται στό κλισέ «μεγαλορωσικός σωβινισμός».

3. Ἡ πολωνική ὑπέρ τοῦ Παπισμοῦ ἐπιρροή στή Μικρά Ρωσία (Οὐκρανία)

Ἔτσι ἡ Μικρά Ρωσία ἀποκλείστηκε ἀπό τήν Μεγάλη Ρωσία καί βρέθηκε στήν κατάστασι τῆς καθολικῆς πιέσεως, ὅπου ὁ πολιορκητικός κριός ἦταν οἱ Πολωνοί. Ὅμως οἱ Πολωνοί ἀριστοκράτες τόν 14ο αἰῶνα πρῶτον δέν ἠμποροῦσαν νά συμφωνήσουν μεταξύ τους καί δεύτερον ὑπέφεραν ἀπό τήν πίεσι τῶν ἰσχυροτέρων γερμανικῶν πριγκιπάτων. Στίς συνθῆκες τῆς γερμανικῆς πιέσεως πρός ἀνατολάς ὁ βασιλιάς τῆς Πολωνίας Καζιμίρ Γ’ ὁ Μέγας, ἐκμεταλλευόμενος τόν θάνατο τοῦ τελευταίου Ρώσου πρίγκηπος τῆς Γαλικίας Γιούρι ΙΙ, προχώρησε στήν γραμμή τῆς μικρότερης ἀντιστάσεως. Κατέλαβε τό 1340 τήν Γαλικία καί ἀμέσως ἄρχισε νά ἐγκαθιδρύῃ τόν καθολικισμό.

Ἡ Πολωνία τό 1350-1380 συνέχισε αὐτή τήν εἰσβολή στήν Ἀνατολή καί κατέλαβε περιοχές τῆς Δυτικῆς Ρωσίας. Τό Βόλιν, μία περιοχή λίγο πιό βόρεια καί βορειοανατολικά ἀπό τήν Γαλικία, ἔπεσε στήν ἐξουσία τῆς Λιθουανίας. Ἐν τῷ μεταξύ ἡ λέξη Οὐκρανία δέν ὑπῆρχε ἐντελῶς. Ἀκόμα καί ὁ πάπας Γρηγόριος ΧΙΙ στήν ἐπιστολή του τό 1375 ἐπαινεῖ τόν Καζιμίρ ὅτι ὑπέταξε τό Ρούς, ὅπου ζοῦσαν ὄχι μόνον «σχισματικοί», ἀλλά καί «αἱρετικοί». Φυσικά ὁ πάπας ὀνομάζει τούς ὀρθοδόξους τῆς Μικρᾶς Ρωσίας ὡς «αἱρετικούς» καί «σχισματικούς».

4. Ἡ προώθηση τῆς Οὐνίας ἀπό τούς Πολωνούς

Μετά ἀπό δύο αἰῶνες, τό 1568, τό Μεγάλο Πριγκιπᾶτο τῆς Λιθουανίας, ὅπου ἐπίσημη γλῶσσα ἦταν τά ἀρχαῖα σλαβικά, καί ἡ Πολωνία ὑπέγραψαν τήν «Οὐνία», δηλαδή «Ἕνωσι». Αὐτή ἡ Πολωνο-Λιθουανική Ἕνωσι πῆρε τήν ὀνομασία «Rech Pospolita»3.

Σ’ αὐτό τό κράτος πολύ μεγάλο ρόλο ἔπαιζαν τά «Σέιμ», ὅπου γίνονταν ἐκλογές γιά τόν βασιλέα καί φορολογοῦσαν τούς πολῖτες. Γιά ὅσο διάστημα ἡ ἐξουσία τῶν βασιλέων τῆς Πολωνίας ἦτο ἰσχυρά, οἱ βασιλεῖς «διά πυρός καί σιδήρου» ἐπέβαλαν εἰς τούς κατοίκους τῆς Δυτικῆς Ρωσίας τήν οὐνία μέ τήν Ρώμη. Ὅταν τό 1652, στό Σέιμ ὁ κάθε μικροευγενής ἔλαβε τό δικαίωμα νά ἀπαγορεύῃ τήν ὁποιαδήποτε ἀπόφασι ὅλου τοῦ «Σέιμ» («δικαίωμα Liberum Veto») ἡ «Rech Pospolita» σιγά-σιγά ἄρχισε νά πέφτῃ εἰς τήν ἀναρχίαν. Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις τοῦ διαπρεποῦς Φιλοσόφου καί Ἱστορικοῦ Ι. Α. Ἴλιν ἀπό τό 1652 ἕως τό 1764 αὐτή ἡ τάξι διέλυσε τά 48 ἀπό τά 55 Σέιμ καί ἀδυνάτισε τήν διαδικασία νομοθεσίας καί τό πολωνικό κράτος. Ἡ ἀδυνατισμένη ἐξουσία τῶν Πολωνῶν βασιλέων ἔδωσε εἰς τήν Ρωσία τήν δυνατότητα νά βοηθᾶ τούς ὀρθοδόξους, ἡ κατάστασι τῶν ὁποίων ἦταν τρομερή. Εἶχαν καταντήσει οἱ κατώτατης ἀξίας ἄνθρωποι.

5. Ὁ Οὐνίτης Μητροπολίτης Ἰωάσαφ

Ἰδιαίτερα γνωστός γιά τήν κακία του εἶναι ἕνας οὐνίτης Μητροπολίτης, ὁ Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς.Αὐτός ἔδινε διαταγή ὄχι μόνο νά καταστρέφωνται ὅλες οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἀλλά καί νά βγάζουν τά σώματα τῶν ὀρθοδόξων, πού εἶχαν πεθάνει πρόσφατα, καί νά τά δίνουν τροφή εἰς τούς σκύλους (ἴδ. Κ. Ζνόσκο, Ἱστορική μελέτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς οὐνίας, Μόσχα, ἀνατύπωσις 1993, σελ. 151). Τελικά τόν ἐκτύπησαν μέχρι θανάτου ἀγανακτισμένοι ὀρθόδοξοι τό 1623 στήν πόλη Βίτεμπσκ.

Ἀκόμα καί ἀπό τίς ρωμαιοκαθολικές πηγές φαίνεται ὅτι ὁ πάπας Οὐρβανός VΙΙΙ ἤδη τό 1635 ἀνεκήρυξε τόν Ἰωάσαφ «μακάριο μάρτυρα» καί ἔγραφε στόν βασιλέα Σιγισμοῦνδο ΙΙΙ γιά τήν ἀνάγκη νά ξερριζώσῃ τούς «σχισματικούς», ὅπως ὁ πάπας ὠνόμαζε τούς ὀρθοδόξους. Ὁ πάπας Λέοντας ΧΙΙΙ ἔγραφε τό 1882 εἰς τούς Οὐνῖτες τῆς Γαλικίας (σημερινῆς Δυτικῆς Οὐκρανίας), ὅτι «πρέπει νά μελετοῦν τόν “ἅγιον” Ἰωάσαφ καί νά τόν μιμηθοῦν»! Εἰς τήν σημερινή ἀνεξάρτητη Οὐκρανία οἱ ντόπιοι Οὐνῖτες καὶ οἱ αὐτοχειροτονημένοι-αὐτοκέφαλοι ὁμοῦ τιμοῦν τόν «ἅγιον Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς», σάν δῆθεν κοινό προστάτη ρωμαιοκαθολικῶν καί ὀρθοδόξων4. Τό ζήτημα εἶναι ὅτι ὁ πάπας Πίος ΙΧ τό 1867 ἀνεκήρυξε τόν διώκτη τῶν Ὀρθοδόξων Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς «ἅγιον» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὅλη προσπάθεια νά ἐκπολωνισθοῦν οἱ Οὐκρανοί σχετίζεται μέ τούς τέτοιου τύπου ψευδοαγίους.

Το δεύτερο Μέρος ΕΔΩ

http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9253.html

http://www.impantokratoros.gr/B0A16ECE.el.aspx