Έχουν συμβεί πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου...Είμαι στα όρια της κατάθλιψης...
Τα βράδια κάθομαι συχνά μέχρι αργά και σκέφτομαι...Ξεσπάω σε κλάματα και ξέρω πως πάλι θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί με πρησμένα μάτια. Λίγα χρόνια πριν ολόκληρη η οικογένειά μου ήταν ευτυχισμένη. Θείοι , θείες, ξαδέλφια, γονιοί κι αδέλφια. Δεν είχαμε ούτε αρρώστια, ούτε θάνατο. Είμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε...
Ο τελευταίος καιρός έφερε στη ζωή μου τα πάνω κάτω. Έχασα τη μανούλα μου... Ο πατέρας που έχασε τη μάνα μου έχασε μαζί και τον κόσμο ολόκληρο... Του λείπει τόσο πολύ που δεν έχει σχεδόν καμιά επαφή με το περιβάλλον. Τον κτύπησε η ύπουλη αρρώστια. Ποτέ πια δεν θα είναι ο ίδιος υπέροχος πατέρας, αυτός που παραμέριζε πάντα τις επιθυμίες του για να κάνει χώρο στις δικές μας. Είμαι στα όρια της κατάθλιψης...Η οικογένειά μου συρρυκνώνεται. Λιγοστεύουμε ...
Είμαι στα όρια της κατάθλιψης... Μια μέρα θα αράξω στο κρεβάτι και θα μείνω εκεί για μέρες, ίσως και για βδομάδες. Θα κοιτάζω το κενό όσο θέλω,
θα ξεσπάω όσο γουστάρω χωρίς να νοιάζομαι για τίποτα και για κανένα. Θα έχω δικαιολογία... Θα φροντίζουν άλλοι για μένα, θα κάνουν άλλοι τις δουλειές του σπιτιού, θα κάνουν άλλοι και τη δουλειά μου στο γραφείο. Θα με λυπούνται όλοι (αυτό θέλω;). Είμαι στα όρια της κατάθλιψης...
Μόνο που δεν έχω χρόνο για κατάθλιψη! Μόνο που θα προδώσω τα πιστεύω μου αν αφεθώ να πάθω κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι πολυτέλεια για τους αδύναμους, τους κακομαθημένους, τους ανεύθυνους κι αυτούς που δεν άφησαν το Χριστό να κατακτήσει τη ψυχή τους...
Δεν προλαβαίνω και δεν έχω αυτή την πολυτέλεια. Έχω όλους τους υπόλοιπους που απέμειναν και που με χρειάζονται. Έχω και το σπίτι μου και τη δουλειά μου, έχω και τις υποχρεώσεις μου.
Έχω και τη ψυχή της μάνας μου να με κοιτάζει ερωτηματικά με μια έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπό της: «Ακόμα και νεκρή ονειρεύομαι για σένα...»
Βλέπω τους φίλους που μ΄ αγάπησαν και με στήριξαν σ΄ αυτή μου τη δοκιμασία. Αυτούς που είχαν αγαπήσει σε μένα τη δυναμή μου και την πίστη μου στο Θεό. Με κοιτάζουν κι αυτοί με δυσπιστία...
«Εσύ; Κατάθλιψη; Εσύ που μου έδωσες δύναμη για να μην πέσω; Αυτός που αγαπάει το Θεό δεν παθαίνει κατάθλιψη. Ακουμπά απάνω του με εμπιστοσύνη και συνεχίζει να κάνει όνειρα. Αυτός που αγαπάει το Θεό δεν παθαίνει κατάθλιψη. Αυτό δεν μου έλεγες; Αν δεν το πίστευες, τότε γιατί με έκανες να το πιστεύω εγώ; »
Κοιτάζω με τα μάτια της φαντασίας μου και τον οικογενειακό γιατρό, αυτόν που με βλέπει από μικρό παιδί. Με παρατηρεί με τα γυαλιά του καρφωμένα στην άκρη της μύτης. Βλέπω το ίδιο βλέμμα που μου έριξε εκείνη τη φορά που ένας άλλος γιατρός μου έδωσε αντικαταθλιπτικά χάπια για να αντιμετωπίσει μια γαστρίτιδα. «Εσύ δεν ήσουν ποτέ καταθλιπτική» μου λέει όπως και τότε.Μου παίρνει τα χάπια απ΄ το χέρι και τα πετά στο καλάθι των αχρήστων.
Είμαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης... Κι όμως δεν μπορώ να αφεθώ. Εγώ ήμουν πάντα αγωνίστρια. Δεν έχω χρόνο για κατάθλιψη. Δεν δικαιούμαι να απογοητεύσω τους πάντες. Δεν έχω το δικαίωμα να απογοητεύσω τον εαυτό μου. Δεν έχω το δικαίωμα να καταργήσω έτσι αψήφιστα τον πνευματικό μου αγώνα, να διαγράψω τα πάντα. Η ματιά μου πέφτει στην εικόνα του Χριστού στον απέναντι τείχο. Νομίζω πως μου χαμογελά: «Εγώ ειμι το φως του κόσμου...»
Νίωθω σαν κάποιος να μου έριξε ένα κουβά με παγωμένο νερό για να συνέλθω. «Συγχώρα με Χριστέ μου που το ξέχασα έστω για λίγο...»
Παίρνω παιδιά, σκυλιά και σιγοτραγουδώντας ένα χαρούμενο σκοπό βγαίνω στο δρόμο, ξαναμπαίνω στη λεωφόρο της ζωής να συνεχίσω από κει που έμεινα πλημμυρισμένη ξανά «από το φως του κόσμου...».
ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
yiorgosthalassis.blogspot.com
