Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα συγγράμματος, που διδάσκεται στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου. Το εντόπισε η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση και τα στοιχεία, τα οποία αναφέρονται σ΄ αυτό, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για όποιον έχει το ερώτημα:
Γιατί γίνεται ένας πόλεμος;
Το κείμενο:
Τα παρασκήνια της αμερικανικής επίθεσης στο Ιράκ το 1991
Μέρος ύλης από το μάθημα «Κατασκευή μοντέλων και διαχείριση Φυσικών Πόρων 1», στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου.
Τα έξοδα για τον πόλεμο του κόλπου 40 δισεκατομμύρια δολάρια, Δηλαδή 38 δισεκατομμύρια ευρώ
Μα ποιος τα πλήρωσε;
Ενστικτωδώς μας έρχεται να πούμε πως τα 40 δις $ τα πλήρωσαν οι Η.Π.Α.
Αυτό αληθεύει μερικώς: πράγματι: 40 δις $
• Το 25% των εξόδων πληρώθηκε από τις ΗΠΑ (10 δις $)
• Το 75% των εξόδων πληρώθηκε από τα Αραβικά κράτη, συγκεκριμένα από Κουβέιτ και Σαουδική Αραβία (30 δις $)
Μα που τα βρήκαν τα χρήματα;
Η τιμή του πετρελαίου πριν τον πόλεμο ήταν περίπου 15$ το βαρέλι... αλλά με τον Πόλεμο του Κόλπου ανέβηκε μέχρι τα 42 $ το βαρέλι, δημιουργώντας ένα επιπλέον κέρδος υπολογιζόμενο γύρω στα 60 δις $
Σε ποιόν πήγε αυτό το κέρδος;
Στα Αραβικά Κράτη ισχύει ο νόμος του fifty - fifty: 50% στο εκάστοτε κράτος και 50% στην πολυεθνική που ελέγχει το κοίτασμα. Έτσι έχουμε...
• Καθαρά κέρδη από την αύξηση του πετρελαίου: 60 δις $
• 30 δις $ στις πετρελαϊκές εταιρίες
• 30 δις $ στις κυβερνήσεις των αραβικών κρατών (Κουβέιτ + Σαουδική Αραβία)
Ποιανού είναι οι πετρελαϊκές εταιρίες;
Στη Μέση Ανατολή η εξόρυξη και το εμπόριο του πετρελαίου είναι κυριολεκτικά στα χέρια των 7 Αδελφών (Shell, Tamoil, Esso...), όλες αμερικάνικες, από τις οποίες πέντε (5) είναι κρατικές. Άρα, 30 δις $:
• Περίπου 21 δις $ στο αμερικανικό κράτος
• Περίπου 9 δις $ σε ιδιώτες αμερικάνους
Μερικοί υπολογισμοί
Γιατί γίνεται ένας πόλεμος;
Το κείμενο:
Τα παρασκήνια της αμερικανικής επίθεσης στο Ιράκ το 1991
Μέρος ύλης από το μάθημα «Κατασκευή μοντέλων και διαχείριση Φυσικών Πόρων 1», στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου.
Τα έξοδα για τον πόλεμο του κόλπου 40 δισεκατομμύρια δολάρια, Δηλαδή 38 δισεκατομμύρια ευρώ
Μα ποιος τα πλήρωσε;
Ενστικτωδώς μας έρχεται να πούμε πως τα 40 δις $ τα πλήρωσαν οι Η.Π.Α.
Αυτό αληθεύει μερικώς: πράγματι: 40 δις $
• Το 25% των εξόδων πληρώθηκε από τις ΗΠΑ (10 δις $)
• Το 75% των εξόδων πληρώθηκε από τα Αραβικά κράτη, συγκεκριμένα από Κουβέιτ και Σαουδική Αραβία (30 δις $)
Μα που τα βρήκαν τα χρήματα;
Η τιμή του πετρελαίου πριν τον πόλεμο ήταν περίπου 15$ το βαρέλι... αλλά με τον Πόλεμο του Κόλπου ανέβηκε μέχρι τα 42 $ το βαρέλι, δημιουργώντας ένα επιπλέον κέρδος υπολογιζόμενο γύρω στα 60 δις $
Σε ποιόν πήγε αυτό το κέρδος;
Στα Αραβικά Κράτη ισχύει ο νόμος του fifty - fifty: 50% στο εκάστοτε κράτος και 50% στην πολυεθνική που ελέγχει το κοίτασμα. Έτσι έχουμε...
• Καθαρά κέρδη από την αύξηση του πετρελαίου: 60 δις $
• 30 δις $ στις πετρελαϊκές εταιρίες
• 30 δις $ στις κυβερνήσεις των αραβικών κρατών (Κουβέιτ + Σαουδική Αραβία)
Ποιανού είναι οι πετρελαϊκές εταιρίες;
Στη Μέση Ανατολή η εξόρυξη και το εμπόριο του πετρελαίου είναι κυριολεκτικά στα χέρια των 7 Αδελφών (Shell, Tamoil, Esso...), όλες αμερικάνικες, από τις οποίες πέντε (5) είναι κρατικές. Άρα, 30 δις $:
• Περίπου 21 δις $ στο αμερικανικό κράτος
• Περίπου 9 δις $ σε ιδιώτες αμερικάνους
Μερικοί υπολογισμοί
Τώρα όλα είναι ξεκάθαρα... οι ΗΠΑ κέρδισαν 20 δις $ από τον πόλεμο! Ενώ κραύγαζαν: ελευθερώστε το Κουβέιτ, ήθελαν μόνο να φάνε το «τυρί»!
Πού πήγαν τα 40 δις $ που ξοδεύτηκαν για τα οπλικά συστήματα;
Στην πολεμική βιομηχανία, που όλως τυχαίως είναι όλη σχεδόν... ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ!
Όμως δεν τελείωσε ακόμα...
Δηλαδή οι ΗΠΑ, από την αύξηση της τιμής του πετρελαίου και από τα κέρδη από το οπλικό σύστημα κέρδισαν... • 21-10= 11 δις $ άμεσα, • 49 δις $ από τα οπλικά συστήματα!
Τελικά ποιος πλήρωσε τον πόλεμο του ’91 στο Ιράκ; Αυτοί που χρησιμοποιούν το πετρέλαιο... δηλαδή εμείς!
Τελευταίοι συλλογισμοί
Είναι πλέον εύκολο να υποθέσουμε ότι ο Πόλεμος του Κόλπου, το 1991, έγινε κυρίως για αυτά τα οικονομικά αίτια, και όχι για κάποιο ‘ανθρωπιστικό’ σκοπό ή για το ‘δικαίωμα της ελευθερίας’.
Τώρα όμως είναι εύκολο να καταλάβουμε άλλα δυο επίκαιρα γεγονότα: το γιατί του πολέμου στο Αφγανιστάν και του πολέμου στο Ιράκ.
• Ο πόλεμος στο Afghanistan είχε ως κύριο σκοπό την ίδρυση μιας υποχείριας κυβέρνησης που θα ήταν σύμφωνη με την κατασκευή ενός πετρελαιαγωγού (αμερικάνικης ιδιοκτησίας) μήκους 2.500 km που θα διέσχιζε το έδαφος του. Αυτός ο πετρελαιαγωγός, στρατηγικής σημασίας, έχει ως μοναδική εναλλακτική λύση, την κατασκευή ενός άλλου πετρελαιαγωγού, μήκους 5.500 km, πολύ πιο ακριβού στην κατασκευή και στη συντήρηση, λόγω των φόρων που θα επέβαλαν στις ΗΠΑ τα κράτη που θα τους διέσχιζε. Πολύ πιο εύκολο λοιπόν, να κάνεις ‘σκόνη’ μια χώρα ήδη βασανισμένη από έναν 30χρονο πόλεμο και να την κάνεις ‘παράρτημα’, με την δυνατότητα της κατασκευής και της διαχείρισης του πετρελαιαγωγού από τον πιο σύντομο δρόμο με όλη την άνεση.
• Για να καταλάβουμε πως ο Bush jr. επιτέθηκε και πάλι στο Iraq πρέπει να ξέρουμε πως οι ΗΠΑ ‘πλέουν’ μαζί με τους κυριότερους προμηθευτές πετρελαίου της Μέσης Ανατολής: την Σαουδική Αραβία. Ωστόσο, μεταξύ τους παρουσιάζεται μία ρήξη. Η ρήξη γίνεται αγιάτρευτη, διότι η Σαουδική Αραβία είναι ένα από τα αναμεμιγμένα κράτη με την τρομοκρατία του Bin Laden, και γιατί η Διεθνής δημόσια γνώμη παρατάσσεται ενάντια αυτού του κράτους λόγω της έλλειψης σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Για την κυβέρνηση Bush δημιουργήθηκε λοιπόν ένας στόχος: η εύρεση ενός εναλλακτικού πετρελαϊκού προμηθευτή εκτός από την Σαουδική Αραβία στην Μέση Ανατολή. Ο πιο εύκολος τρόπος, φυσικά, είναι ένας πόλεμος στο Ιράκ και η ίδρυση μιας κυβέρνησης ‘μαριονέτα’ υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Η ερώτηση που μας έρχεται αυθόρμητα είναι: γιατί το Ιράκ; Για 3 απλούς λόγους:
• Είναι μια χώρα που δεν μπορεί να αμυνθεί (η φτώχια προερχόμενη από το εμπάργκο θανατώνει λόγω υποσιτισμού 300.000 μωρά το χρόνο).
• Το Ιράκ προσφέρεται για μια εύκολη δικαιολογία (η παρουσία ανύπαρκτων όπλων μαζικής καταστροφής, που φτιάχνονται μόνο με την υψηλή τεχνολογία και ξοδεύοντας πολλά χρήματα, δυο πράγματα που το Ιράκ δεν διαθέτει) για να δικαιολογήσουν την επίθεση στην διεθνή κοινότητα που δεν γνωρίζει τίποτα για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων.
• Μέχρι στιγμής, το Ιράκ δεν έχει την υπεράσπιση κανενός ισχυρού κράτους, που να είναι σε θέση να αντισταθεί αποφασιστικά σε μια αμερικάνικη εχθρική απειλή.
• Εκτός αυτού, τα τελευταία 3 χρόνια, έγινε στη Βενεζουέλα μια κοινωνική επανάσταση, λόγω των δραματικών συνθηκών διαβίωσης των πολιτών, παρακινούμενη από τις αμερικάνικες πετρελαϊκές πολυεθνικές. Η Βενεζουέλα είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής πετρελαίου των ΗΠΑ. Για την κυβέρνηση Bush έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μια εναλλακτική λύση εκτός της Σαουδικής Αραβίας και της Βενεζουέλας.
