Στὸ Ἁγιολόγιο τῆς ἁγίας ὈρθοδόξουἘκκλησίας μας τιμημένη θέση ἔχουν καὶ ὀνόματα γυναικῶν κάθε ἡλικίας,ἀπὸ τὴν παιδικὴ καὶ ἐφηβικὴ ἕως τὴν ὥρι-μη καὶ τὴ γεροντικὴ ἡλικία. Γυναῖκες ποὺμαρτύρησαν ἢ ἀσκήτεψαν γιὰ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ ἔλαμψαν μὲ τὴ ζωή τουςκαὶ φανέρωσαν «φῶς Χριστοῦ» στὴν ἐποχή τους, ἀφήνοντας ἔκπληκτους τοὺ ςπολέμιους ἀρνητὲς τοῦ Εὐαγγελίου.
Η ΑΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, η σύζυγος του Διοκλητιανού (εορτάζεται στις 21 Απριλίου)
Τό ὄνομα Ἀλεξάνδρα εἶναι σύνηθες στόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο. Πλῆθος ἀπό βασίλισσες καί πριγκίπισσες τό ἔφεραν κατά καιρούς. Μεταξύ αὐτῶν καί μία ἁγία.
Ἡ ἁγία Ἀλεξάνδρα δέν ἀπασχόλησε τούς κοσμικούς ἱστορικούς. Ἦταν βέβαια καί αὐτή, κατά μίαν ἔννοια, βασίλισσα, ὡς μία ἀπό τίς συζύγους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Δέν εἶχε ὅμως νά ἐπιδείξει κάτι ἀπό ἐκεῖνα πού ἕλκουν τήν προσοχή τῶν ἱστορικῶν τοῦ κόσμου. Οὔτε σέ ραδιουργίες τῆς αὐλῆς ἀναμείχθηκε οὔτε μέ τή ζωή της προκαλοῦσε. Καί θά παρέμενε τελικά ἄγνωστη, ἄν δέν ἐπέλεγε τό τέλος της!
Ἦταν τότε πού ὁ Διοκλητιανός ἐξαπέλυσε τόν μεγάλο, τόν φοβερότερο ἴσως, διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν (303 μ.Χ.) .
Η Αγία Αλεξάνδρα ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Εντελώς διαφορετική από εκείνον, που ήταν τραχύς στα αισθήματα και φίλος της βίας και του αίματος, διακρινόταν για την ήρεμη ψυχική της διάθεση, την ευσπλαχνία και την φιλάνθρωπη ζωή της. Και η Χάρη του Κυρίου αύξανε μέσα της τον φωτισμό. Και το θείο έλεος την καταξίωσε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου να αισθανθεί μέσα της την πνοή και την ορμή της πίστεως στον Χριστό. Τότε, αφού στράφηκε προς τον αυτοκράτορα, τον παρακάλεσε να διατάξει την παύση των μαρτυρικών βασανιστηρίων. Εκείνος υπέθεσε ότι η αυτοκράτειρα, ασυνήθιστη σε τέτοιου είδους θεάματα, κατελήφθη από οίκτο ασυνείδητο και απερίσκεπτο. Της είπε λοιπόν να αποσυρθεί. Αλλά έλαβε μεγαλόφωνη την απάντηση ότι μια τέτοιου είδους σκηνή είναι απάνθρωπη και ανάξια του στέμματος.
Και όταν ο αυτοκράτορας καθύβρισε το Όνομα του Χριστού, εκείνη με ανδρεία φωνή διακήρυξε ότι καταγγέλλει ενώπιον του αληθινού Θεού τους διώκτες των Χριστιανών και ομολογεί και αυτή την πίστη της στον Ιησού Χριστού.
Ο Διοκλητιανός τότε εξεμάνη. Ενώ αυτός ζητούσε να εξοντώσει τους Χριστιανούς, η κατάκτησή τους εισήλθε και στα ανάκτορα και η ίδια η βασίλισσα προέβαλε φανερά την ίδια πίστη και ήταν συνήγορός τους. Διέταξε λοιπόν την απαγωγή και την φυλάκισή της.
Στη φυλακή η Αγία πέρασε τη νύχτα με προσευχή για τον εαυτό της και παρακαλώντας τον Κύριο για την Εκκλησία Του, η οποία τόσο σφοδρά κλυδωνιζόταν. Για την ζωή της δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Επιθυμούσε μάλιστα να λάβει μαρτυρικό θάνατο, αλλά δίσταζε. Γνώριζε ότι για τον σύζυγό της δεν υπήρχε έλεος ενώπιον του Θεού που ήταν δίκαιος κριτής, δεν ήθελε όμως να επιβαρυνθεί η ενοχή του για το έγκλημα με το δικό της φόνο, και δεήθηκε προς τον Ύψιστο να παραλάβει την ψυχή της από την φυλακή εκείνη και να φανεί ευσπλαχνικός προς αυτή, για το ότι επί τόσο καιρό εκείνη παρακολουθούσε απαθής τους διωγμούς των Χριστιανών κοντά στο πλευρό του διώκτη αυτών.
Η δέησή της εισακούσθηκε. Δυο μέρες πριν από τη θανάτωση του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, το 303 μ.Χ., παρέδιδε την τελευταία της πνοή στη φυλακή.
.
Η ΑΓ. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑ, η μητέρα του αγ. Γεωργίου (εορτάζει στις 23 Απριλίου)
Στὶς 23 Ἀπριλίου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησίαμαζὶ μὲ τὸν ἔνδοξο ἅγιο μεγαλομάρτυραΓεώργιο τὸν Τροπαιοφόρο ἑορτάζει καὶτὴ μάρτυρα μητέρα του, τὴν ἁγία Πολυχρονία. Πολυχρονία! Μιὰ γυναίκα ἀπὸφημισμέ νο ἀρχοντικὸ γένος τῆς Καπ παδοκίας. Μὲ πατρίδα τὴ Λύδδα (Διόσπολη)τῆς Παλαιστίνης. Δὲν θαμπώθηκε ἀπὸ τὰἐπίγεια πλούτη της οὔτε ἀγάπησε τὶς ματαιότητες τοῦ φθαρτοῦ κόσμου. Ἐπέλεξετὸν σεμνὸ καὶ ἔντιμο οἰκογενειακὸ βίο μὲ σύζυγο τὸν συγκλητικὸ Γερόντιο τὸνΣτρατηλάτη, ὁ ὁποῖος ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης.
Τὸ μικρό τους παιδὶ ἡ Πολυχρονία τὸ βάπτισε κρυφὰ σ’ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς τῆς Ἀρμενίας καὶ τὸ ὀνόμασε Γεώργιο, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἄρχισε νὰ πνέει ἰσχυρὸς ὁ ἄνεμος τοῦ σκληροῦ διωγμοῦτοῦ Διοκλητιανοῦ.
Τὰ χριστιανικά της καθήκοντα ἡ πιστὴ σύζυγος καὶ μητέρα τὰ ἀσκοῦσε μὲ ἀκρίβεια καὶ σύνεση.Mε τὴν καλοσύνη καὶ τὴν πραότητά της με-τάγγιζε στὸν εἰδωλολάτρη σύζυγό της τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔτσι αὐτὸς σύντο-μα μεταστράφηκε στὸ χριστιανισμό.
Λίγο ἀργότερα ὁ Κύριος κάλεσε κοντά Του τὸν Γερόντιο, ἀφήνοντας στὰ χέριατῆς πιστῆς συζύγου του τὸν Γεώργιο σὲ ἡλικία τότε μόλις 10 ἐτῶν.
Ἡ πονεμένη χήρα Πολυχρονία συνέχισε τώρα μὲ περισσότερη ἐπιμέλεια νὰσταλάζει στὴν ψυχὴ τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ της τὴν οὐράνια διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Καὶ ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, ἕναν πόθο εἶχε γιὰ τὸν γυιό της: νὰ μὴν καταστραφεῖ ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς του, νὰ μὴ χαθεῖ ἡ πίστητου, νὰ μὴν ἀφομοιωθεῖ ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς του.Ἔβλεπε ἡ Πολυχρονία τὸν γυιό της. Καὶ χαιρόταν καὶ δόξαζε τὸν Θεό,γιατὶ στὴν ἄνοιξη τῆς ζωῆς του ἀνθοφοροῦσε πλούσιες ἀρετές. Ἦταν ὡραῖος, εὐγενής, γενναῖος, μὲ σύνολο ζηλευτῶν χαρισμάτων!
Ὅλα αὐτὰ τὸν ἔκαναν σύντομα νὰ ἑλκύσει τὴν εὔνοια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ νὰ διακριθεῖ καὶ νὰ διαπρέψει. Σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν ὁ Γεώργιοςκατεῖχε τὸ ἀξίωμα ὄχι μόνο τοῦ Τριβούνου ἀλλὰ καὶ τοῦ Δούκα (Διοικητοῦ) στὸ Τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς. Μὲ τὸ γενναῖο ἀλλὰ καὶ σεμνὸ χριστιανικό του ἦθος ὁδήγησε στὴ χριστιανικὴ πίστη 11 ἀνώτατους ἀξιωματικοὺς καὶ τὴ βασί λισσα Ἀλεξάνδρα, σύζυγο τοῦ Δι οκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς τρεῖς ὑπηρέτες της.
Ὅλα αὐτὰ βέβαια ἐξαγρίωσαν τὸν σκληρὸ τύραννο. Καὶ ἄρχισαν ἀνακρίσεις καὶ βασανιστήρια, ποὺ κράτησαν πάνω ἀπὸ δύο χρόνια. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα κοντὰ στὸν Γεώργιο συμπαραστεκόταν μυστικὰ ἡ μητέρα του Πολυχρονία. Μὲ τὰ φλογερά της λόγια τὸν ἐνθάρρυνε νὰ μὴ δειλιάσει. Καὶ μὲ τὴν εὐλάβειά της πρὸς τὸν Θεὸ τὸν συγκινοῦσε καὶ τὸν στερέωνε στὴν πίστη. Τόσο στὴ σκοτεινὴ φυλακὴ ὅσο καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν μαρτυρίων ἡ πιστὴ μητέρα Πολυχρονία φρόντιζε γιὰ τὴ θεία Κοινωνία τοῦ παιδιοῦ της!…
Ὅμως οἱ κινήσεις της φανερώθηκαν. Τὴν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ φοβεροῦ διώκτη Διοκλητιανοῦ καὶ τὴν ἀναζήτησε: «Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ τολμηρὴ γυναίκα; Τί θέλει; Τί ρόλο παίζει;». Ἡ Πολυχρονία παραδόθηκε καὶ ἄτρομα ἔδωσε ἀπάντηση στὴν ἀπορία τοῦ βασιλιᾶ:«Μὲ λένε Πολυχρονία», τοῦ εἶπε, «καὶ εἶμαι χριστιανή, ὅπως καὶ ὁ γυιός μου ὁ Γεώργιος. Μάταια νομίζεις ὅτι τὸν τιμωρεῖς. Αὐτὸς στεφανώνεται μὲ μεγάλη δόξα ἀπὸ τὸν βασιλέα μας Χριστό!»
Ἡ μικρὴ αὐτὴ ὁμολογία ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ συλλη-φθεῖ καὶ νὰ βασανισθεῖ σκληρὰ ἡ πιστὴ Πολυχρονία…. Καὶ αὐτή, ἀσάλευτη, γενναία, ἡρωική…, ἄντεχε, ὑπέμενε,προσευχόταν καὶ χαιρόταν. Μέχρι τὴ στιγμή ποὺ ἡ ψυχή της φτερούγισε ἐλεύθεραπρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό!Μαρτύρησε τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ μαρτύρησε καὶ ὁ γυιός της.
Ὁ Γεώργιος πρὶν παραδώσει τὴν ψυχή του στὸνΚύριο εἶχε δώσει ἐντολὴ στὸν ἔμπιστο ὑπηρέτη του Πασικράτη νὰ τὸν θάψει μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του στὴΛύδδα τῆς Παλαιστίνης. Στὰ χώματα ἐκεῖνα ἀναπαύονταν εὐτυχισμένοι μαζί, μητέρα καὶ γυιός, μέχρι τὴν ἐποχὴ τῶν Σταυροφόρων, κατὰ τὴν ὁποία οἱ Λατίνοι ἀπέσπασαν τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς ἁγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.
Κάθε εὐλαβὴς προσκυνητὴς περιδιαβαίνοντας τὰ μνημεῖα τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν ἁγιοτόκο Καππαδοκία μένει ἔκθαμβος ἀπὸ τὶς ἁγιογραφίες μὲ τὰ μαρτύρια τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς μητέρας του Πολυχρονίας.
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας Πο
λυχρονίας νὰ
αναδεικνύονται στὶς μέρες μας
μητέρες, ποὺ ὄχι μόνο
νὰ γεννοῦν παιδιά, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ
ἀναγεννοῦν ἐν Χρι-
στῷ καὶ νὰ τὰ «προπονοῦν» γιὰ νὰ
γίνουν ἅγιοι.
Αμήν
